روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - جواد نکونام در نشست خبری بعد از بازی با صنعت نفت، همانی بود که پیش‌تر دیده بودیم. آشتی‌ناپذیر، ستیزه‌جو و بقول خودش دعوایی. نه سکوت مطلق مدیرعامل و نه لحن مصالحه‌جویانه معاون رسانه و ارتباطات، ذره‌ای از عصبانیت و اوقات تلخی‌اش کم نکرده بود. طبق معمول به زمین و زمان تاخت و از کاربدستان استقلال تا داور مسابقه و دست‌کم یکی از خبرگزاری‌ها را از دم تیغ گذراند. او کماکان بی محابا اتهام می‌زند، توهین می‌کند و بعضا از حدود واژگان متعارف خارج می‌شود. ترجیع بند آشنای سخنانش هم تلاش مدیریت باشگاه برای زمین زدن او و نتیجه نگرفتن تیم است.

کشف‌السر این داستان ملال‌آور کار آسانی نیست. هر دو طرف به سیاق همه متکلمین وحده، حق را بجانب خود می‌داند. نه شلوغ‌کاری جواد و نه لحن آرام طرف مقابل کمک چندانی به رفع ابهامات موجود نمی‌کند. بااینهمه نکونام با در پیش گرفتن رویه اخیر، هزینه این تقابل را به بالاترین حد ممکن رسانده است. هرچند این طرف مقابل بود که در ابتدا با رسانه ای کردن موضوع مخالفت سرمربی با اردوی قطعی شده امارات، جدیدترین جنگ داخلی آبیها را کلید زد، اما در ادامه مدیرعامل و معاون رسانه ای باشگاه از در صلح و سازش درآمده و دستکم در ظاهر سعی در آرام کردن شرایط داشته‌اند.

بااین وجود سرمربی آبی‌ها اگرچه دایما از لزوم تلاش حرفه‌ای هر دو طرف برای پیشبرد امورات باشگاه سخن می‌گوید، اما هم‌زمان برآتش اختلاف دمیده و تندی کلام را بیشتر می‌کند. چنین بنظر می‌رسد که دوگانه سازی‌های بی‌پایان جواد بخشی از یک استراتژی کلان‌تر برای تسلط بر امور و کنترل حواشی باشد. او با تأسی به مربی و مرادش «کارلوس کی روش» از جنگ تن به تن استقبال کرده و حتی اگر دشمن واقعی وجود نداشته باشد، آن را خلق می‌کند.

در هرحال ایجاد و یا استفاده از جنگ‌های روانی در جهان فوتبال پدیده ناشناخته‌ای نیست. جواد اما در زمره مربیانیست که این مزیت نسبی را به تدبیر همیشگی و نقشه راه بی جانشین خود تبدیل کرده و بهر بهانه‌ای به آن متوسل می‌شود. کاملا آشکارست که متهم کردن هم‌زمان داور و مدیرعامل و خبرگزاری و باشگاه رقیب نه از سر بی تجربگیست و نه نتیجه هیجان و احساس لحظه‌ای. نکونام می‌تواند از هرکدام از دشمنان فرضی یا واقعی‌اش شاکی باشد، اما خودش بهتر از هرکس دیگری می‌داند که نه ائتلافی از سوی همه کاربدستان فوتبال علیه او اتفاق افتاده و نه دست‌‌های پشت پرده‌ای برای ساقط کردن او هم قسم شده‌اند.

البته شلوغ کردن شهر، مظلوم نمایی و نمایش تعصب و وفاداری مولفه‌های امتحان پس داده‌ای برای تحریک احساسات هواداران هستند. بخصوص حالا که مربی بر خر مراد سوار است و صدر جدول را در تملک دارد. تردیدی نیست که تا اوضاع بر وفق مراد باشد و بردهای اقتصادی از راه برسند، نکونام نه آرام می‌گیرد نه مصالحه می‌کند. امان از روزی که ورق برگردد و شرایط دگرگون شود. در چنین احوالاتی مرد دعوایی به تنهاترین آدم دنیا تبدیل می‌شود. او آنقدر تجربه دارد که بداند کسی پشت بازنده‌ها در نمی‌آید. بنابراین آنروز ممکن است ناچار شود به ناگهانی‌ترین شیوه ممکن نیمکت داغ آبی را ترک کند. تجربه فولاد، نبرد الهلال و آن جدایی عجیب را که خاطرتان هست! «می‌روی و مژگانت خون خلق می‌ریزد/ تیز می‌روی جانا ترسمت فرو مانی»