روزنامه گل

سرانجام اتفاقی که پیش‌بینی می‌شد رخ داد و ژاوی در بارسلونا به ته خط رسید و اعلام جدایی کرد. اتفاقی که البته در پایان فصل رخ می‌دهد و مدیریت نیز با آن موافقت کرد. با رخ دادن این اتفاق بیش از پیش ثابت شد که نیمکت بارسلونا سال‌هاست تبدیل به نیمکت مرگ شده و بزرگترین اسطوره‌ها را نیز از نظر روحی و روانی فرسوده می‌کند.

خدشه بر احساسات

«احساس مربی بارسا بودن ناخوشایند و بی‌رحمانه است. احساس می‌کنید بارها به شما بی‌احترامی می‌کنند، برای کارتان ارزشی قائل نمی‌شوند و این یک فشار وحشتناک روی سلامت روان و روحیه شماست. من فرد بسیار مثبتی هستم، اما انرژی شما به حدی می‌رسد که می‌گویید ادامه دادن فایده‌ای ندارد.» این‌ها بخشی از حرف‌های شنبه شب ژاوی بعد از شکست سنگین خانگی از ویارئال بود و او در پایان گفت، دیگر بس است. اما این بلایی نیست که روی نیمکت بارسا فقط بر سر ژاوی آمده است، سابقه چنین فشاری روی دیگر مربیان بارسا که تعدای مثل خود ژاوی اسطوره نیز بودند، فراوان است. بسیاری از مربیان حرفه‌ای و بزرگ، نیمکت بارسا را ​​ترک کردند، چون روی آن سوختند و به معنای واقعی کلمه خسته شدند. به‌عنوان مثال، لوئیس انریکه در سال 2017 ادعا کرد: «من نیاز به استراحت و قطع ارتباط موقت با دنیای فوتبال دارم. من از نظر جسمی و روحی خسته هستم.» و یا پپ گواردیولا در آوریل 2012 اذعان کرد: «احساس پوچی می‌کنم. چهار سال می‌گذرد و زمان همه چیز را فرسوده می‌کند و من خودم را فرسوده کرده‌ام. من خودم را در بارسا خالی کرده‌ام و باید خودم را پر کنم.» علی‌رغم موفقیت‌هایی که به دست آمد، پپ و انریکه، تصمیم گرفتند بارسا را ​​ترک کنند زیرا مدیریت بارسلونا و فشار رسانه‌ای آنها را به ته خط رسانده بود، حالا ژاوی همان وضعیت مربی فعلی سیتی و مربی پاری سن ژرمن را تجربه می‌کند. حقیقت این است که در میان فرسایش ناشی از موقعیت حساس بارسا و حواشی ورزشی و غیرورزشی فراوان، باشگاه بارسلونا هرگز قادر به ایجاد یک پروژه طولانی مدت با مربیانش نیست. حتی وقتی صحبت از مربیانی که بازیکن بارسلونا بوده‌اند به میان می‌آید، نیز وضعیت مشابه بوده است. ژاوی کمی بیش از دو سال و نیم باقی خواهد ماند. کومان، از آگوست 2020 تا اکتبر 2021 روی نیمکت بود. کیکه ستین، از ژانویه 2020 تا آگوست همان سال؛ والورده، از جولای 2017 تا ژانویه 2020؛ لوئیس انریکه، از تابستان 2014 تا 2017; تاتا مارتینو فقط برای یک فصل در آنجا دوام آورد: 14-2013 و تیتو ویلانووا مرگ امانش نداد تا بدانیم او چقدر دوام می‌آورد؛ هرچند او بدلیل بیماری استعفا داد اما بعید بود بتواند مدت بیشتری از سایر نامبردگان روی نیمکت بارسا دوام بیاورد. مربیانی که بیشرین دوام را داشته‌اند، پپ گواردیولا، چهار فصل، و فرانک رایکارد، پنج فصل بوده‌اند. اما پیشینیان آنها نیز برای مدت طولانی روی نیمکت نماندند: نه فن خال، نه سرا فرر، نه بابی رابسون و نه کارلس رکساچ. برای یافتن مربی‌ای که فشارها و خواسته‌های بارسا را طولانی مدت تحمل کرده است، باید به زمان یوهان کرایف برگردیم که در بین آوریل 91 تا تابستان 96 یعنی 1863 روز و 284 بازی بلوگرانا را هدایت کرد. درواقع ژاوی چندان هم بی‌راه نگفت؛ اینکه بارسلونا هیچگاه سرالکس فرگوسنی نخواهد داشت. اسکاتلندی از فصل 87-1986 تا سال 2013 در منچستریونایتد حضور داشت و سپس مربیگری را کنار گذاشت. او در دوران حضورش، 1490 بار روی نیمکت شیاطین سرخ نشست. در بارسا ولی همه می‌دانند که این غیرممکن است چون بارسا اسطوره‌هایش را می‌بلعد.