روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - عراق با ارائه نمایشی شجاعانه ژاپن را شکست داد. نه پیروزی سزاوارانه همسایه سخت باز غربی و نه اساسا ثبت نتایجی از این دست نکته عجیب و غریب و دور از ذهنی نیست. صرف نظر از افت مقطعی چندسال اخیر، عراقی ها همواره به عنوان مجموعه ای منسجم، سختگیر و چغر شناخته شده اند. ضمن آنکه این نتیجه هرگز نافی شایستگی ها و پیشرفت محسوس چشم بادامی ها نیست. ژاپنی ها کماکان یکی از مهم ترین مدعیان فتح جام ملتها بشمار آمده و تقابل با آنها برای هر حریفی دشوار و ناخوشایند خواهد بود.

فارغ از آنچه گفته شد اما نکته قابل تأمل ولوله ای است که به دنبال غلبه عراق بر ژاپن در محافل فوتبالی ما و چه بسا در مجموعه تیم ملی مان رخ داده است. زهی افسوس و ناامیدی که گروهی از کارشناسان و پیشکسوتان بعد از ثبت این نتیجه و افزایش احتمال رویارویی مان با ژاپن ( در مرحله یک چهارم نهایی) چنان دست و پایشان را گم کرده و لرزه بر اندامشان افتاده که تنها راه باقی ماندن در جدول را فرار از رقابت رو در رو با سامورایی ها دانسته اند. دسته ای دیگر پا را فراتر گذاشته و نتیجه نبرد مذکور را دلیل اصلی بهم خوردن تمرکز ملی پوشان و نمایش نه چندان قابل دفاعشان در مقابل هنگ کنگ می دانند. اگر به واقع چنین باشد؛ می بایست خیلی زود فاتحه چنین مجموعه از پیش بازنده ای را خواند و خواب و خیال قهرمانی را تا اطلاع ثانوی فراموش کرد. اینکه جناب سرمربی و لشکر همکاران و مشاوران ایشان بدنبال یافتن مسیر ساده تری برای رسیدن به فینال باشند؛ فی النفسه چیز بدی نیست. نکته مأیوس کننده اما پروژه غول سازی از ژاپنی ها و نادیده انگاری قدرت سایر رقباست. انگار هرگز قرار نیست افراط و تفریط دست از سر جماعت ایرانی برداشته و آنها را در مسیر تعادل و واقع بینی قرار دهد. نه ژاپنی ها ( علیرغم همه پیشرفتهای فنی و غیر فنی اش) به حدی بزرگ و دور از دسترس اند که غلبه بر آنها دور از انتظار تلقی شده و قرار گرفتنشان در سمت دیگر جدول لرزه بر اندام مان بیاندازد و نه عراق آنقدر ضعیف و دست و پا بسته است که پیروزی اش بر رقیب اوج گرفته شرقی تا این حد شگفت انگیز و غیر قابل تکرار باشد.

خدا را صد هزار مرتبه شکر که کره ای ها در آخرین لحظات دروازه اردن را باز کردند و تقریبا به همه مسلم شد که آقای «کلینزمن» به دنبال باخت مصلحتی و فرار از تقابل احتمالی با ژاپن نبوده است. اگرنه کارشناسان حاضر در تلویزیون دولتی با یادآوری اتفاقات شوم جام جهانی 1986 ( تبانی خجالت آور آلمان و اتریش و حذف الجزایر) و قیاس کاملا مع الفارق آن با احوالات امروز تیم ملی کره؛ در پی اثبات این مدعا بودند که سرمربی شناخته شده آلمانی هم به اندازه ما از ژاپنی ها ترسیده و در پی نقل مکان به آنسوی جدول جام ملتهاست.

دوستان بجای مباحثه فنی در باب نقاط ضعف ژاپن و کره و هم چنین دلایل توفیق عراق و اردن؛ به عادت همیشگی بدنبال تئوری توطئه و اگر و اماهایی میروند که نه بکار فوتبالمان می آید و نه کمکی به تیم ملی میکند. گذشته از همه اینها استیلای چنین دیدگاه منفعلانه ای بر کلیت فوتبال ایرانی، نشانه ای بارز و غیر قابل کتمان از عدم اعتماد واقعی به ملی پوشان و توانایی هایشان است. در حالی این گمانه زنی های «ترس محور» بر نظرات حضرات سایه انداخته که هنوز رقابتهای دیگری باقی مانده و معلوم نیست تا پایان مرحله گروهی، جدول خیالی مرحله حذفی تا چه اندازه دستخوش دگرگونی شود. وانگهی کدام تحلیلگری میتواند نبرد با عربستان؛ که هیچکس آخرین پیروزی موثرمان بر آنها را در جام ملتها بخاطر ندارد و یا استرالیا که کل 26 سال گذشته را در اندیشه انتقام از ما سپری کرده، آسانتر از مقابله با ژاپن فرض کند؟

فوتبال فراز و نشیب فراوان دارد و هیچ تیمی در همه بازیها درخشان نخواهد بود. مسأله مهم خروجی نهایی و نتیجه ایست که در روز آخر رقم خواهد خورد. هم در فوتبال و هم در سایر ورزشها قرعه و شرایط جدولی مهم است. این اهمیت اما هرگز به اندازه ای نیست که اصل داستان فراموش شود و همه تخم مرغ ها در سبد یافتن مسیر ساده تر خیالی گذاشته شود. سخن آخر اینکه قریب به اتفاق تورنمت های بزرگ با شایستگی، مبارزه جویی و شجاعت فتح شده اند نه حسابگری منفعلانه و فرار از مواجهه با مدعیان.