هجرت قیصر به اعماق تاریخ!
روزنامه گل
دکتر امید مافی - تمام شد. آشنای خاطراتِ گل بهی در پلک بهم زدنی واپسین نفس را کشید تا چند روز بعد که جسمش نصیبِ مورچه ها و موریانه ها شود، غریبِ رفته از یاد لقب بگیرد. مانشافتِ متکبر، جامه سیه بر تن کرد وقتی قیصر رو به آلپ برفی به سمفونی مکرر بدل شد و سوار بر درشکه زمان به ته و توهای تاریخ هجرت کرد.
هنوز جعبه جادوی سیاه و سفید و رژه قهرمانان ژرمن به رهبری بکن باوئر از ذهنمان پاک نشده بود که خبر مرگش رسید.ما داشتیم آن شب سرسام آور که قیصر در سرزمین چکمه، قفس بان بیدارِ آلبی سلسته را به مسلخ فرستاد و با تیر خلاص «آندریاس برمه»، اشک را در پهناص صورت «دن دیگو» نشاند را مرور می کردیم که پیرمرد سر بر بالشی از سکوت تمام کرد. همان شب که فرمانده چشم آبی ها کاپ چشم نواز را بالای سر برد و در ستیغ فوتبالِ گیتی به ساحران آمریکای لاتین طعنه زد.
حالا در ژانویه کبود که هر ساعت مرثیه ای تلخ به گوشمان می رسد، گریز و گزیری نداریم جز آنکه پرواز غول باواریا را در امتداد شب به خاطر بسپاریم و به روزه سکوت آلیانتس آرنا در ابتدای نسیم خاموشی و فراموشی چشم بدوزیم. حالا باید به تابوت مرد خوش مشرب خیره شویم و برای پرندگانِ بال گشوده سوگسرودی دست و پا کنیم که مرگ پایان کبوتر نیست. که مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید و ما اینجا زیر تگرگ عصیان، فروچکیدن اسطوره ها را باور نداریم.
تمام شد. بکن باوئر کبیر که دو بار در قامت تفنگدار و فرمانده جهان را به ایستگاهی متروک بدل کرد، اینک به وقت شِتا، با شولایی از ترمه و ترانه به دیار سایه ها قدم می گذارد تا بار دیگر باور کنیم آشوب جهان جنبش بی فایده ای است و نامداران نیز چاره ای جز خفتن در بستر خاک خسته ندارند. زندگی و مرگ ادامه دارد، اسطوره ها رنگ می بازند و ستاره های کاغذی همچون پاره خطی شکسته از نقطه کور جهان خارج می شوند و پس از کمی آه و حسرت به سادگی فراموش می شوند. چه سرانجام محزونی!
#پیج رسمی روزنامه گل
