روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - شب های دلهره و هیجان. دوشنبه و سه شنبه سرنوشت. دور پایانی از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا. گویی تقدیر تیمهای ایرانی با اتفاقات لحظه آخری گره خورده و انگار صعود بی درد سر و بی اما و اگر به این فوتبال بی نوا نیامده است. از اختلاف سطح باشگاههای تجهیز شده عربی و از پول پاشی آل سعود و هم چشمی «پترو شیخ» های کرانه جنوبی خلیج فارس باخبریم. از دستان خالی قریب به اتفاق باشگاههایمان مطلعیم و هرگز به دنبال معجزه های خیالی نیستیم. بااینهمه و علیرغم آنچه گفته شد نه می شود و نه می توانیم چشم بر ناکارآمدی ها، بی تدبیری ها و خودزنی های گاه و بی گاه ببندیم و همه آنچه اتفاق افتاده است را به بدخواهی دیگران و بی عدالتیهای مالی حواله کنیم.

اینکه در آستانه انجام واپسین بازیهای مرحله گروهی سرنوشت دو نماینده تهرانی و اصفهانی فوتبال ایران به یکدیگر گره خورده و به احتمال فراوان صعود یکی به قیمت حذف دیگری تمام خواهد شد؛ نه فرجامی محتوم و گریزناپذیر بوده و نه تحت تأثیر شرایط تحمیلی جدول و قدرت غیر قابل مهار رقبا ایجاد شده است. دو رقیب هم ریشه و دو باشگاه اصیل ایرانی بیش از آنکه قربانی قدرت نودولتان تازه به دوران رسیده آن سوی آب باشند و مغلوب تدابیر حریفان شوند؛ زخم خورده ی خودی ها هستند. نه حوادث شب کذایی نقش جهان اجتناب ناپذیر بود و نه به از دست رفتگی امتیاز بازی و سلب حق میزبانی میارزید و نه سرخها آن اندازه ناتوان بودند که در آزادی به رقیب دست و پا بسته و از پیش بازنده النصر تبدیل شوند. شش امتیاز مهم و تعیین کننده و در واقع بلیت صعود بی درد سر را خودمان در جیب سعودی ها گذاشته و حالا ناچار به نبردی کشنده با یکدیگر برخاسته ایم.

مشکل لاینحل فوتبال اینست که برخلاف شلوغ کاری های مسبوق به سابقه مدعیان پر سروصدای همیشه طلبکار؛ منافع ملی و مصلحت باشگاهی هیچگاه اولویتی چندانی نداشته و در صدر توجهات حضرات نبوده است. اگرنه از یک سوراخ چند بار باید گزیده شویم و یک باشگاه و هواداران پر تعداد آن چند بار میبایست قربانی اشکال مختلف بی تدبیری و بد سرپرستی شوند. قصدمان خراشیدن کهنه زخم های به چرک نشسته و به رخ کشیدن نقاط ضعف غیر قابل کتمان نیست. بخصوص که به فقدان گوش های شنوا ، چشمان بینا و مغزهای توانا عادت کرده و این سکون و بی تصمیمی شوم و مرداب وار را پذیرفته ایم. همین است که در همچنان بر پاشنه طلبکاری و گنده گویی میچرخد و هیچکدام از صحنه گردانان این قبیل از دست رفتگی های تاریخی و هدر شدگی های فراموش ناشدنی حاضر به قبول مسوولیت، عذرخواهی از پیشگاه مردم و (خدا آن روز را نیاورد) کناره گیری نبوده و نخواهند بود.

البته که فوتبال ساز و کار خودش را دارد و راه رسیدن به مراحل بالاتر با کنار زدن رقیب (اعم از هموطن و بیگانه) هموار میشود. اینهمه اما با آنچه واقعا اتفاق افتاده و سرخ ها و زردها را بر لبه پرتگاه قرار داده متفاوت است. فاصله فوتبال ایرانی با صعود بی دغدغه هر دو نماینده اش؛ کمی تأمل و تدبیر و اندکی گذشت و رواداری بود. (البته که نساجی بعنوان دیگر نماینده ایران علیرغم بی تجربگی و کمبود آشکار منابع نمایشی قابل احترام ارائه کرد و روایتی دیگر دارد.)

در آستانه این تقابل ناگزیر و این رقابت غیر مستقیم و البته نامبارک جز «تسلیم و رضا» و دل بستن به روی خوش فوتبال چاره ای نداریم. وقتی از کاربدستان؛ مدیران و زعمای امورات فوتبال ناامید شوید؛ گریزگاهی جز توسل به موهومات دیریاب و دور از دسترسی مانند بخت و اقبال و این قبیل دل خوشی ها نخواهید داشت. قصه پر غصه و تقدیری نفرینی که در آستانه بزنگاه های مهم به سراغمان آمده و سرنوشت فوتبال ملی و باشگاهی مان را متلاطم ، غیر قابل پیش بینی و در قریب به اتفاق موارد توأم با حرمان، حسرت و تلخ کامی کرده است.