روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - پس از سالها دست و پا زدن در جمع متوسط ها و پس از مدتها دعا و نذر و نیاز برای جفت و جور شدنی تصادفی همه عوامل موفقیت در یک تورنمنت بزرگ؛ بالاخره به نظر میرسد انگلیسی ها به معدنی از بازیکنان نخبه و با استعداد رسیده اند.کشفیاتی امید بخش که جزیره نشینان را قادر به درهم کوبیدن رقبای کوچکتر و شکست دادن قدرت های برتر جهان فوتبال کرده اند. آنها تیمی در مسیر پیشرفت و افزایش اعتماد به نفس هستند که در حال حاضر بهترین استعداد جوان و آماده ترین فوتبالیست را در اختیار دارند: «جود بلینگام».

البته که فوتبال با همه ورزشهای دیگر متفاوت است. هیچ چیز تضمین شده نیست. رقبای بزرگ متعددی وجود دارند و نتایج شگفت انگیز و خارق العاده ای اتفاق می افتد. همین حالا هم هستند کسانی که در ظرفیت واقعی تیم ملی انگلستان تردید کرده و توانایی آنها در غلبه بر غولهای سنتی عالم فوتبال را زیر سوال میبرند و این انگاره که انگلیسی ها همیشه در اولین برخورد با تیم های بزرگ شکست خورده و حذف خواهند شد؛ به واقعیتی پر طرفدار تبدیل شده است. هرچند این نظریه؛ چندان هم خالی از واقعیت نیست؛ بااینحال نباید تحولات سالیان اخیر را نادیده گرفت. انگلیس در آخرین یورو برگزار شده؛ کرواسی، آلمان و دانمارک را شکست داد و مقدماتی یورو 2024 طی دو نبرد بالنسبه آسان بر ایتالیا چیره شد. بااینحال منتقدان بالافاصله خواهند گفت: اگر انگلیس آنها را شکست داده؛ پس به اندازه کافی خوب نبوده اند؛ زیرا مقدر است که آنها به اولین رقیب واقعا آماده و قدرتمند ببازند و از دور خارج شوند.

باهمه این حرفها و علیرغم منتقدان پر تعداد مورد اشاره؛ تیم ملی فوتبال انگلستان پس از فرانسه دومین تیم برتر اروپاست و این دو تیم فاصله ای معنادار با پرتغال، اسپانیا و سایر رقبا ایجاد کرده اند. البته که این بدان معنا نیست که لزوما فرانسه یا انگلیس فاتحان «یورو 2024» خواهند بود. پیش بینی فوتبال هرگز به این سادگی ها نبوده است. از 10 «یورو« و جام جهانی 20 سال اخیر؛ تنها سه جام به مدعیان اصلی آن رقابتها رسیده است: « اسپانیای در جام جهانی 2010 و یورو 2012 و فرانسه در جام جهانی 2018».

در این میان یورو 2004 به یونان رسید که بطور کلی از دایره مدعیان بالقوه خارج بود. شش قهرمان دیگر اما به دو گروه متفاوت تقسیم میشوند. گروه اول تیم های جذابی بودند که در طول رقابتها رشد کرده و به سطحی فراتر ارتقا یافتند: اسپانیا در یورو 2008؛ آلمان در جام جهانی 2014 و آرژانتین 2022 از این جمله اند. گروه دوم اما تیم های شایسته ای بودند که فراتر از موجودی واقعی شان عمل کرده و نتیجه ای دور از انتظار به دست آوردند: ایتالیای 2006 و پرتغال 2016 چنین تیم هایی بودند. بااینهمه حتی بهترین و شایسته ترین تیم ها هم لحظات دشوار و نگران کننده ای را پشت سر گذاشته و تردیدهایی را تجربه کردند. اسپانیا در جام جهانی 2010 مغلوب سوییس شد و با با خوش اقبالی از سد پاراگوئه گذشت. چنانکه همین تیم در یورو 2012 و برای رسیدن به فینال به برتری دشوار در ضربات پنالتی (در مصاف با پرتغال) نیاز داشت. آرژانتین به عنوان واپسین فاتح جام جهانی مغلوب عربستان شد و سرنوشتش در نبرد با هلند و فرانسه به ضربات مهلک پنالتی مرتبط بود. اساسا فتح چنین تورنمنت هایی بدون حداقلی از خوش شانسی و بدون خلاقیت های خارق العاده مردان بزرگ ممکن نخواهد شد و هرگز راه حل ساده تری وجود نداشته است.

ظاهرا پشتوانه سازی بر اساس برنامه (EPPP) نتیجه داده و فوتبال ملی انگلستان تحت تأثیر همکاری چندین ساله باشگاه ها در مسیر نوزایی و دگردیسی امیدوار کننده ای قرار گرفته است. آنها صاحب بیشترین استعدادهای در حال شکوفایی هستند. باهمه این احوالات اما مشکل غیر قابل انکاری وجود دارد. سالیان طولانی دور ماندن از جام، «سه شیرها» را با فشاری مضاعف روبرو کرده است. تیم ملی کماکان از عدم اعتماد به نفس در مراحل پایانی رنج می برد. همین است که پسران «ساوت گیت» هم در تقابل با کرواسی در جام جهانی 2018 و هم در مصاف با ایتالیا در فینال یورو 2021 موقعیت های قابل ملاحظه ای را از دست داده اند. ضمن آنکه هدر رفتن پنالتی کاپیتان کین در دقیقه 83 نبرد با فرانسه در قطر 2022 به این راحتی ها فراموش شدنی نیست.

البته که همیشه نوشداروهای دیر رسیده ای وجود دارند و همیشه می توان به شکل مضحک و تکرار شونده ای بکارگیری آقای (x) و نیمکت نشینی جناب (y) را دستاویز قرار داد و سرمربی را محکوم کرد. همانطور که همواره میتوان شیوه و تاکتیک تیم بازنده را زیر سوال برد و تهاجم بیشتر و میل به گلزنی را کلید رسیدن به فتح جام معرفی کرد.بااینهمه تجربه نشان داده است که مسیر قهرمانی غالبا از خیابان استحکام دفاعی گذشته و مجموعه هایی شاهد موفقیت را در آغوش کشیده اند که از پشت سر اطمینان بیشتری داشته اند.

قطعا «ساوت گیت» اشتباهاتی داشته و احتمالا واکنش او به برخی از تحولات و تغییرات درون زمین کند و ناکافی بوده است. شاید گاهی اوقات او بیش از حد به بازیکنان خاصی احساس وفاداری می کند. برای رسیدن به ترکیب اصلی تیم «ساوت گیت» یک واقعیت مسلم وجود دارد و آن استمرار در درخشش های باشگاهی است. با یک یا چند بازی نمی توان نظر او را تغییر داد.

در نهایت بنظر میرسد که بسیاری از انتقادها از سر آرمانگرایی های غیر واقعی،غرض ورزی های شخصی و یا عدم صبوری کافی باشد.«ساوت گیت» بعد از « سر آلف رمزی» صاحب بهترین رکورد در میان سرمربیان تیم ملی است و 36 درصد از کل پیروزی های تیم ملی انگلستان در مراحل حذفی تورنمنت های بزرگ در روزگار سرمربیگری او به دست آمده است. هرچند تساوی برابر اوکران در سپتامبر گذشته سبب به هم خوردگی موقتی اوضاع شد؛ اما تیم ملی دو بازی مانده به پایان دور مقدماتی به «یورو2024» صعود کرده است. دستاوردی که با مشاهده وضعیت اسف بار هلند و ایتالیا هرگز نباید بدیهی تلقی شود.

انگلیس ممکن است فاتح یورو تابستان آینده باشد و البته این امکان هم وجود دارد که کماکان ناکام باقی بماند. فرم بازیکنان در آن دوره زمانی خاص؛ مصدومیت های ناگهانی، بخت و اقبال و کیفیت رقبا متغیر های مهم و با اهمیتی هستند که نتیجه نهایی را تحت تأثیر قرار خواهند داد. با همه این حرفها انگلیس در حالی به سرزمین ژرمن ها خواهد رفت که در کنار فرانسه یکی از دو مدعی جدی قهرمانی بشمار می آید. مقایسه این شرایط با روزگاری که «ساوت گیت» هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت؛ نشان دهنده پیشرفتی غیر قابل انکار است. آنها اینبار نه در هیأت تیمی بدنبال بخت و اقبال؛ که در قامت یک قهرمان بالقوه به تورنمنت وارد میشوند.