نفرین بر جهش طبقاتی
روزنامه گل
گویا پرکارترین بازیکن مسابقه پرسپولیس- سپاهان، کسی بود که اصلا در زمین حضور نداشت؛ امید نورافکن! قبل از بازی کری‌خوانی پیش‌دبستانی او خبرساز شد و بعد از بازی، انتشار ویدیویی از توهین زشت و رکیکش رو به هواداران. طبیعتا با توجه به شخصیت امثال نورافکن، از آنها انتظاری جز این هم نمی‌رود، اما شاید سزاوارانه‌تر آن است که نفرین واقعی را متوجه «فوتبال» کنیم؛ عامل جهش طبقاتی که پول و موقعیت و توجه را یکسره نصیب برخی کرد که هرگز گنجایش آن را نداشتند. حلبی و مفرغ را در ویترین، پیش چشم مردمان گذاشت، غافل از این که بحر در کوزه جا نمی‌شود. ظرفیتش را ندارد. سرریز می‌کند و همه جا را به گند می‌کشد.
شاید از زشتی روزگار باشد که یک آموزگار آدم حسابی رنج کشیده ده نسل «انسان» به این مملکت تحویل می‌دهد، صنار دستمزد می‌گیرد و در غربت و انزوا به آخر خط می‌رسد، اما فوتبالیستی که همه هنرش بهتر لگد زدن به توپ است، غرق در رفاه و شهرت، مجال آن را پیدا می‌کند که ابتذال شخصیتش را برای میلیون‌ها نفر روی دایره بریزد. باز خدا رحم کرد در کارنامه هشت ساله دوران بازی نورافکن فقط یک قهرمانی جام حذفی به چشم می‌خورد، وگرنه معلوم نیست اگر دستاوردی بیش از اینها داشت چطور از خود بیخود می‌شد و چه شاهکارهای دیگری خلق می‌کرد. البته که فوتبالیست باشرف و باشعور هم زیاد داریم؛ کسانی که درد وطن دارند، کنار مردم‌شان هستند و به جای خودنمایی‌های حقارت‌بار، با تریبون‌شان تبدیل به صدای بی‌صداها می‌شوند. عجیب این که یکی مثل نورافکن از نظر فنی بند کفش بعضی از همان‌ها هم نیست، اما این همه ادا دارد. همه هجو، همه پوک و میان‌تهی.
رقت‌برانگیزتر از فوتبالیست دون‌مایه هم داریم؟ بله؛ آنهایی که به هوای تعلقات دیوانه‌وار رنگی پشت این جماعت در می‌آیند و نمی‌فهمند که اگر از جهالت و دنائت دفاع کردند، دیر یا زود نوبت خودشان هم خواهد رسید. همین امید نورافکن یک روز به استقلال گل زد و کل ورزشگاه را دوید، با نصف استقلالی‌ها درگیر شد و به وریا غفوری فحاشی کرد، روی آنتن زنده اسم سرمربی آبی‌ها را به سخره گرفت و نمکدان باشگاهی را که در آن رشد کرده بود شکست. روی دیوار زرد اینها یادگاری ننویسید. بنیاد ندارد، ممکن است هر لحظه رو به یک سمت دیگر فرو بریزد.
#پیج رسمی روزنامه گل
