روزنامه گل

پرسپولیس باید خوشحال باشد که مسابقات لیگ، ولو برای مدت کوتاهی متوقف می‌شود و آنها با این حال و هوا ناچار نیستند وارد مسابقات بعدی شوند. آنچه در 4بازی اخیر بر سرخپوشان گذشت، به‌معنای واقعی کلمه یک کابوس تمام‌عیار بود. تساوی‌های پی‌درپی با ملوان، نفت آبادان و استقلال تاجیکستان در نهایت با شکست مقابل سپاهان به پایان رسید؛ با نمایشی چنان کم‌رمق که تفاوت چندانی با آن بازی‌ها نداشت. پرسپولیس مریض شده و به جرأت می‌توان گفت اگر این اسم بزرگ را یدک نمی‌کشید، خیلی‌هــــــا نـمی‌توانستند آن را از دیگر تیم‌هــــــای متوسط لیگ تشخیص بدهند.

اگر اسم این تیم پرسپولیس نبود، نمی‌شد فهمید این مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر است که هر وقت یک گل از رقبا جلو می‌افتد، سراسیمه و با همه وجود مشغول دفاع می‌شود و اغلب مواقع هم در حفظ نتیجه ناکام می‌ماند. نمی‌شد فهمید این پرافتخارترین تیم تاریخ لیگ برتر است که در خانه سپاهان جرأت حمله ندارد و آنقدر شلخته و بی‌نظم دفاع می‌کند که آخرش گل را می‌خورد و برای جبران نتیجه به سبک 2دهه پیش دفاع وسط بلند‌قدش را به خط حمله می‌فرستد. نمی‌شد فهمید این همان تیمی است که پارسال در همین ورزشگاه 4گل به سپاهان زد اما امسال منتظر است بازی را ببازد و بعد از مسابقه در مورد ریخت‌وپاش حریف در فصل نقل‌وانتقالات حرف بزند. آیا سپاهان پارسال پرمهره نبود؟ پس لابد یک چیز در پرسپولیس عوض شده است.

اگر اسم این تیم پرسپولیس نبود، شاید رقبا تا این حد با آن مماشات نمی‌کردند و با اعتمادبه‌نفس بیشتری روی دروازه‌اش یورش می‌بردند. در این صورت شاید آن ضد‌حمله 5 به 2 ملوان در لحظات پایانی آنطور ساده از دست نمی‌رفت یا حتی استقلال تاجیکستان اجازه نمی‌داد این تیم با یک امتیاز شهر دوشنبه را ترک کند. حتی بخشی از توفیق کمرنگ تیم گل‌محمدی هم به‌خاطر اسمش است، در غیراین‌صورت یقین بدانید با این سبک بازی، امتیازات این فصل پرسپولیس می‌توانست کمتر باشد.

اگر اسم این تیم پرسپولیس نبود، احتمالا نمی‌توانستیم باور کنیم دفاع چپ ازلی و ابدی‌اش علی نعمتی است که البته خیلی زحمت می‌کشد اما واقعا در سایز تیم قهرمان ایران نیست. نمی‌توانستیم باور کنیم دانیال اسماعیلی‌فر و سعید صادقی مدت‌هاست در ارنج هستند، بدون اینکه اغلب اوقات به چشم بیایند و خاطره درخشانی خلق کنند. نمی‌توانستیم باورکنیم پدیده همه این سال‌های تیم، محمد عمری است که البته نیمچه استعدادی دارد اما واقعا در مقیاس این همه توجه نیست، اغلب دور خودش می‌چرخد و در کار تیم سکته می‌اندازد.

اگر اسم این تیم پرسپولیس نبود، شاید برایمان پذیرفتنی‌تر بود که سرمربی‌اش هر روز در حال بهانه‌جویی باشد و از ضعف نیروی انسانی خودش و قوت رقبا حرف بزند. آیا واقعا پرسپولیس اینقدر تیم فقیری است که یحیی در هر نشست بابت عدم‌یارگیری باشگاه حرف بزند و بگوید سر او کلاه رفته؟ انصافا غیر از سپاهان، بضاعت انسانی کدام باشگاه لیگ برتری با پرسپولیس قابل مقایسه است؟