روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - آنچه در یکشنبه مملو از تماشاگر نقش جهان و اصفهان غبار آلود بیست و یکم آبانماه مشاهده شد؛ نسبت چندانی با نبردهای پر جذابه، دیدنی و به یادماندنی سپاهان و پرسپولیس نداشت.جز شلیک سهمگین رضا اسدی و یک یا دو موقعیت دیگری که با سر پنجه گی و تجربه بیرانوند بی اثر ماند، صحنه ماندگار و قابل ذکری بوجود نیآمد و دست کم از این حیث انتظارها از این نبرد بزرگ و غالبا تماشایی برآورده نشد.

آنچه کیفیت الکلاسیکوی پاییزی را تحت تأثیر قرار داده و مصاف مذکور را از سایر تقابل های نفسگیر دو تیم مجزا کرد؛ استیلای سایه پر رنگ احتیاط بر تدابیر و تصمیمات «مورایس» (بویژه در نیمه نخست) و از دست رفتگی ذهنی، روانی و ناآمادگی حیرت انگیز گل محمدی و شاگردانش در بحبوحه این تقابل مهم و سرنوشت ساز بود.

در حالیکه مهمان تهرانی از پی انواع حاشیه ها، مصدومیت ها و بیماریها به اصفهان رسیده و اساسا تاب و توان چندانی برای مبارزه جویی و عرض اندام نداشت؛ میزبان به مراتب پر ستاره تر اصفهانی هم با نهایت محافظه کاری به میدان آمده و عزمی برای ریسک کردن نشان نمی داد. برآیند این احوالات؛ ارائه نمایشی نه چندان دلچسب و هدر شدگی کامل چهل و پنج دقیقه نخست بازی بود.

«مورایس» برای کنترل بهینه میانه میدان و به بند کشیدن خط هافبک سابقا مهیب پرسپولیس، به افزایش مردان میانی و تعدد هافبکها دلبسته بود. همین بود که انبوه مهاجمان کارآمد، گرانقیمت و تخصصی زردها از روی نیمکت بازی را آغاز کرده و مردی با سابقه حضور در قلب دفاع و پست هافبک دفاعی در نوک پیکان حمله قرار داشت. تدبیر دیگر «مورایس» عقب نشستن بیش از معمول مدافعان مرکزی سپاهان بود. نقشه ای که راه را بر تکرار اشتباهات پر تکرار قلب دفاع بسته و امکان جاماندنهای مسبوق به سابقه زوج مذکور را به حداقل ممکن کاهش میداد.

در هرحال مرد پرتغالی هرچقدر هم محتاط و محافظه کار به میدان آمده باشد؛ با مشاهده پرسپولیس بی هدف، بی رمق و بی خطر نیمه اول تحریک شده و بخت خود را برای غلبه بر رقیب ناآماده و خلع سلاح شده امتحان خواهد کرد. به میدان آمدن شهریار مغانلو و بیرون رفتن احسان پهلوان اولین و آخرین استفاده «مورایس» از نیمکت پر آوازه سپاهان بود. تغییری که کمتر کسی در کارآیی، کارآمدی و لزوم انجام دادنش تردید داشت. مغانلوی سرشار از انگیزه هم به کابوس دائمی خط دفاع نه چندان شاداب پرسپولیس تبدیل شد و هم رضا اسدی را از تیررس مدافعان رهایی بخشید. بعلاوه وجود دو گزینه همزمان در خط حمله، سردرگمی سرخها و تزلزل بیشتر دروازه بیرانوند را در پی داشت. تعویضی برای تغییر موازنه قدرت، رقم خوردن نتیجه نهایی و باقی ماندن یکی از مهم ترین سه امتیازهای فصل در کرانه های زاینده رود.

در آنسوی میدان اما هیچ نشانه ای از پرسپولیس باانگیزه و مبارزه جو دیده نمیشد و شاگردان گل محمدی پس از طی طریق طولانی مدت در جاده مساوی ها بالاخره تسلیم شده و نخستین باخت فصل بیست و سوم را دشت کردند. اتفاقی که با وجود نمایش های متزلزل و اسف بار اخیر کاملا قابل انتظار به نظر میرسید. بااینهمه سرخ ها قربانیان پازلی چند وجهی بوده و هرگز نمیتوان ناکامی های اخیرشان را به یک یا دو دلیل دم دستی تقلیل داد. البته قهر و فسخ بی وقت گل محمدی به هیچ وجه پذیرفته نیست و قطع به یقین نقشی مهم در ایجاد تشتت روحی، روانی تیم داشته است. البته که هواداران پرسپولیس قبلتر با نسخه ی بهانه جو و قهر کننده یحیی آشنا شده، عواقب چنین رفتاری را دیده و حق دارند نگران باشند. بااینهمه نادیده گرفتن سایر دلایل موثر در توقف ها و ناکامی های اخیر، هجوم بیرحمانه به گل محمدی و نادیده گرفتن توانمندی های مربی پر افتخار جوخه سرخ نیز دور از انصاف ، مروت و اصول واقعی هواداری است.حتی بزرگترین تیم های دنیا هم در مواجهه با موج بزرگ مصدومیت ها و بیماری ها به زانو در آمده و کیفیت شان تنزل خواهد کرد. سرخ ها از یکسو قربانی مصدومیت مهره های بی جانشینشان هستند و از سوی دیگر از نیمکت ذخیره نه چندان مطمئن شان متضرر شده اند. اینروزها ارزش واقعی مهدی عبدی، سیامک نعمتی و حتی مهدی شیری مشخصتر میشود. قصد اسطوره سازی از حضرات کنار گذاشته شده را نداریم و کیفیت نام های ذکر شده در سایر تیم ها مشخص است؛ بااینحال خالی کردن افراطی نیمکت از بازیکنان باتجربه و استفاده از بی کیفیت های خارجی و بی تجربه های ایرانی هزینه زا بوده و گاهی به قیمت از دست رفتن صدر نشینی، شکستن طلسم نقش جهان و انحراف از مسیر قهرمانی تمام خواهد شد.

نکته آخر اینکه سپاهان اگر جریمه شده و چهار امتیاز را به سبب تخطی از قانون از دست داده است؛ دست کم سرمایه انسانی اش را تقویت کرده و از این حیث پروای مصدومیت های بلند مدت و مقطعی ستارگان پر تعدادش را نخواهد داشت. نه بیرون نشستن مغانلو و نور افکن و شکاری و نه مشکل ثبت قرارداد عیسی و دابو سبب توقف مجموعه تجهیز شده موجود نشده و تیم پر ستاره «مورایس» این قبیل ناملایمات را تاب آورده و از خطر فروپاشی احتمالی رسته است. پرسپولیسی ها اما هم طعم کسر امتیاز را چشیده و هم به معنای واقعی کلمه تقویت نشده اند. این مشکل هرچه که هست ریشه در شیوه اداره منسوخ شده باشگاه، میزان نامشخص درآمد و بلاتکلیفی آزار دهنده مالی، مدیریتی سرخابی ها دارد.