روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - ایران 3- برزیل2. «کامبک» شاگردان عبدی در مصاف با غول بی مهار آمریکای جنوبی. این نه خواب است، نه آرزو. نه توهم است، نه رویایی دور از دسترس. پسران ایران، شنبه بیستم آبانماه 1402 جایی در جنوب شرق قاره کهن، برزیل بزرگ را مغلوب کرده اند. مدافعان عنوان قهرمانی جام جهانی نوجوانان؛ یکی از قدرتهای بلامنازع عالم فوتبال و اخلاف پله ، سوکراتس و رونالدینیو و ده ها ستاره نامدار دیگر.

حق داریم از خود بی خود شده و با تیترهای رنگارنگ، حماسی و اغراق آمیز به جشن و پایکوبی مشغول باشیم. اصلا آنچه فوتبال بینوا، بد سرپرست، باری بهر جهت، بی برنامه ، دیمی و قائل به شخص ایرانیان را زنده نگه داشته و از دل توفانهای مهیب و دهشت زای بی تدبیری، ندانم کاری، باندبازی، از ما بهتران محوری و منفعت طلبی نجات بخشیده همین نتایج شگفت انگیز و همین تاریخ سازی های گاه و بی گاه پسران و دخترانمان بوده است. نمایشهای خارق العاده و دور از انتظاری که هر از چندی از راه رسیده، غبار یأس و ناامیدی را از چهره فوتبال نحیف، نزار و رنجور ایرانی پاک کرده و به چراغ راهی برای آینده و به بهانه ای برای ادامه دادن و امیدوار ماندن تبدیل شده اند.

توفیر چندانی ندارد که آنچه اتفاق افتاده از معجزات خدای افسونگر فوتبال است یا حاصل افتخار طلبی و برتری جویی نادیده گرفته شده جماعت ایرانی و یا ملغمه ای از هر دو. مهم اینست که علیرغم استیلای بلند مدت ناکارآمدان پر ادعا و مادام العمرهای پاداش بگیر، فوتبال ایرانی کماکان زنده است، نفس میکشد و به قاعده گرد آوردن نسلی چنین دلاور و امید آفرین؛ زایش و تولد دارد.

بدیهیست که این پیروزی بزرگ کمترین ارتباطی با مدیریت هدر شده فوتبال ایرانی نداشته و هرگز نمیشود پشت آن پنهان شد و به منتقدان چنگ و دندان نشان داد. برآیند واقعی مدیریت مشعشع حضرات همین داوریهای پر اشتباه، باشگاه های ورشکسته، درآمدهای بلوکه شده، برنامه ریزیهای اسف بار، پرخاشگریهای پر تکرار، افشاگریهای رسوا کننده، سخت افزارهای مندرس، نرم افزارهای غیر قابل استفاده و البته تصمیم سازی های خلق الساعه، محیرالعقول و غیر قابل دفاعیست که آثار و برکات آن از در و دیوار ورزشگاه ها، باشگاه ها و چمن های آفت زده فوتبال هویداست.

در واقع برگزیدن حسین عبدی و تدارک و تجهیز تیم ملی نوجوانان بیش از آنکه حاصل یک برنامه ریزی دور اندیشانه و نشانه ای از فعالیت های بستر ساز و آینده نگر فدراسیون باشد؛ به یک خطای سیستمی شباهت دارد.به عبارت دیگر و بطور معمول، محصول خرد جمعی کاربدستان فعلی فوتبال ؛ سرمربیان بازنده و همیشه طلبکاریست که به اقتفای روسای پنج ستاره شان ید طولایی در قلب واقعیت و باژگونه نشان دادن حقایق دارند. آدم هایی که قادرند آشکار و بی پروا به دوربین نگاه کنند و از رزومه سازی شخصی به قیمت از دست رفتن رویایی پنجاه ساله سخن بگویند. اگرنه در قاموس جماعت «حواله و پاداش» کار بی ادعا و سازندگیِ در سکوت مدتهاست که به فراموشی سپرده شده و به افسانه ها پیوسته است.

در هرحال و با همه این حرفها قصد تلخ گویی نداشته و «شرح این هجران و این خون جگر» را بوقتی دیگر واگذار میکنیم. صمیمانه امیدواریم که عبدی و شاگردانش به طی طریق در مسیر موفقیت و تاریخ سازی ادامه داده و فارغ از هیاهوی کر کننده «ابن الوقت های منفعت طلب و «مگسان گرد شیرینی» به پیشروی غرور انگیزشان بر خلاف جریان آب ادامه دهند. زعمای فدراسیون ظرف و ظرفیت کوچک و آمال ناچیزشان را قبلتر و در برخورد توپ به «میله» دروازه رقبا نشان داده اند. کاش تسری این دنیای بغایت حقیر سبب اقناع شدگی زود هنگام پسران نوجوانمان نشده و گام های بعدی به مراتب محکم تر و قدرتمندانه تر برداشته شود. مشتاقانه منتظر خبرهای خوب می مانیم و نتیجه هرچه که باشد قدر دان مبارزه جویی، جاه طلبی و رویاپردازی امیدوارانه تان خواهیم بود.