کجاست پرسپولیس جنگجو؟
روزنامه گل
زدن سرمربی بازنده راحت‌ترین کار دنیاست و کسی هم چنین قصدی ندارد. فوتبال از این فراز و فرودها زیاد دارد و یحیی گل‌محمدی هم قبلا امتحانش را پس داده. با این حال امروز، در پس چهارمین نمایش ضعیف پرسپولیس، لازم است بعضی سوالات به طور جدی مطرح شود. تیم یحیی بدون خلق موقعیت با ملوان مساوی کرد، از پس نفت آبادان ده نفره برنیامد، یک نیمه کابوس‌وار مقابل استقلال تاجیکستان داشت و نهایتا در اصفهان در حالی با یک گل باخت که بر خلاف نظر سرمربی‌اش می‌توانست شکست سنگین‌تری را تجربه کند. آیا همه اینها تصادفی و مقطعی است؟
پرسپولیس به شکل آزاردهنده‌ای رنگ و بوی یک تیم معمولی را پیدا کرده. امروز باید پرسید آیا سعید صادقی آنقدر ارزش فنی داشت که با بنز و بادیگارد برای عقد قرارداد راهی ساختمان پرسپولیس شود و سهم حداکثری از مسابقات این تیم ببرد؟ شاید سوال بی‌رحمانه‌ای به نظر برسد، اما واقعا دانیال اسماعیلی‌فرد کدام گره را از کار پرسپولیس باز کرده؟ آیا علی نعمتی در تراز حضور ابدی در ارنج سرخپوشان هست؟ گل‌محمدی برای پست دفاع چپ بازیکنی مثل محمدمهدی احمدی را گرفته که یک دقیقه هم بازی نمی‌کند؛ خب اگر اینقدر بد است چرا او را گرفتید و چرا برای در اختیار داشتنش با تیم ملی امید در افتادید؟ آیا بازیکنی مثل مهدی عبدی حتی از نبیل باهویی هم بدتر بود؟ البته که محمد عمری فوتبالیست بدی نیست، اما آیا طی چهار سال حضور یحیی در پرسپولیس، معرفی فقط یک استعداد جدی آن هم در این سطح از سوی او کفایت می‌کند؟ فراموش نکنیم همین ژوزه مورایس با این همه ستاره اسم‌ورسم‌دار، بازیکنان جوانی مثل حسین‌نژاد و قربانی را قشنگ در ترکیب تیمش جا انداخته است.
یحیی دوران باشکوهی در پرسپولیس داشته و شاید از این پیچ تند هم به سلامت بگذرد، اما مشروط بر این که جلوی «معمولی» شدن تیم را بگیرد؛ هم در بحث بازیکنان و هم در حوزه فرهنگ باشگاه. این همه غر زدن و قهر کردن در شأن پرسپولیس نیست و حتی به نظر می‌رسد تسری همین روحیه به تیم، پرسپولیس فعلی را تبدیل به مجموعه‌ای ترسو، بی‌انگیزه و آسیب‌پذیر کرده است، تیمی که جنگیدن را از یاد برده و حتی به اندازه ملوان، سومین تیم ارزان لیگ هم در نقش جهان خطرناک نیست. از این قالب کرخت و بهانه‌گیر بیرون بیا آقای گل‌محمدی؛ پرسپولیس سرمربی شجاع و مبارز لازم دارد.
#پیج رسمی روزنامه گل
