روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - سرخ های پایتخت یکی از بدترین و ناامیدکننده ترین بازیهای چند فصل اخیرشان را در انزلی به نمایش گذاشتند.اگر نمایش اسف بار آنها در مصاف « النصر سعودی» با هزار و یک دستاویز قابل توجیه بنظر می رسید؛ در «سن سیروس» اما دلایل چندان زیادی برای این میزان از سردرگمی، بی هدفی و اسیر شدگی وجود نداشت. نه چمن ورزشگاه به سنگلاخ شباهت داشت(هرچند ایده آل هم نبود)و نه انزلیچی ها از ستارگانی در اندازه های «رونالدو»، «بروزویچ»،«لاپورته» و «سادیو مانه» برخوردار بودند. تدابیر و برنامه های سرمربی میزبان هم قطعا پیچیده و دور از انتظار نبود. همه اهالی فوتبال از سلوک سختگیرانه شاگردان تارتار باخبرند.آنها شاید چشم نواز و هیجان انگیز نباشند؛ اما با تمام وجود و بر سر هر توپی میجنگند و حتی الامکان روزنه ها،حفره ها، فضاها و نیم فضاها را مسدود خواهند کرد. اینکه فاتحان سه گانه و سرمربی خوش فکر آنها در تله آشنا و بغایت تکراری تارتار اسیر شده و با تعجب و شگفتی از انگیزه و دوندگی و بازی فیزیکی ملوانان تمجید کنند؛ نه از بار گناه بی تدبیری شان کم کرده و نه هدر رفتگی شان را توجیه می کند.

عذر بدتر از گناه بعدی؛ اشاره سرخها به حمایت خستگی ناپذیر تماشاگران فوتبال فهم انزلی و جو سنگین ورزشگاه بندر شمالیست. اگر سرخهای داعیه دار قهرمانی در ملاقات با ده دوازده هزار انزلی چی هموطن تسلیم شده و قریب به اتفاق قواعد ابتدایی فوتبال را از یاد برده اند؛ فردا روز در جده و در مواجهه با اتمسفر وحشتناک و چند ده هزار نفری دشداشه پوشان متعصب سعودی چه خواهند کرد؟

البته که سرشت فوتبال و بازی های لیگ سرشار از روزهای خوب و بد و نمایشها و نتایج بعضا دور از انتظار است.هیچ مجموعه ای همیشه در بهترین حالت نیست و هیچ تیمی همه بازی هایش را با پیروزی و با بهترین عملکرد به پایان نخواهد رساند. مسأله نگران کننده اما تجمیع معضلات و بحرانهای مختلف در یک زمان واحد و به حاشیه بردن ناگزیر تیم است. مسأله غیر قابل انکار حال نه چندان خوب سرخ هاست. بنظر نمیرسد توقف در انزلی فقط از امورات فنی سرچشمه گرفته و محصول مصدومیت های پر تعداد، اشتباهات فنی بازیکنان و ناکارآمدی تدابیر کادر فنی باشد. ظاهرا حواشی و کشمکش های خود ساخته و پیدا و پنهانی که از یکی، دو هفته پیش و با قهر یا فسخ یحیی آغاز شده، هنوز ادامه دارد. اختلافاتی که نمایش سخیف تخم مرغ و سیب زمینی واپسین اپیزود قابل تأمل آن بوده است.

معمولا مجموعه های منسجم، مدعی و دارای شخصیت قهرمانی قادرند از بحران مصدومیت ها، نقل و انتقال ها و فقدان یک یا دو بازیکن تأثیرگذارشان عبور کرده و با شرایط تازه همراه شوند. آنچه اما هر تیمی را به زانو درآورده و ناگزیر به تسلیم خواهد کرد؛ بحران های روحی، روانی طولانی و از دست رفتگی اتحاد درون تیمی خواهد بود. معضلی خانمان برانداز که به ناگهان و در اشکال مختلف گریبان سرخها را گرفته و بطرز غیر قابل انکاری در حوالی آنها قابل مشاهده است. جنگ سرد و ادامه دار یحیی با هیئت مدیره و مدیرعامل؛درگیری بازیکنان در یک جدال آسیایی و رونمایی «سیب زمینی و تخم مرغ» نشان دهنده عمق مشکلیست که در صورت تداوم پرسپولیس را به قهقرا خواهد برد.ترک برداشتن اتحاد درونی به معنای از دست رفتن سرمایه ایست که در نزدیک به یک دهه اخیر ضامن خیزش دوباره سرخ ها و بزرگی کردن مجدد آنها در فوتبال ایرانیست. نه درویش آدم تازه کاری است و نه یحیی و قریب به اتفاق شاگردانش بی تجربه هستند. پرسپولیس همه این سالها با تکیه بر همدلی و هم داستانی حداکثری مجموعه باشگاه پیش رفته و موفق بوده است. آنچه در انزلی اتفاق افتاد؛ نشانه ای نگران کننده از استیلای بیش از اندازه حاشیه بر متن و از دست رفتگی ذهنی سرمربی و بازیکنان است. نبرد پنج شنبه آزادی، فرصتی مغتنم برای بازگشت خواهد بود. مصافی برای جبران مافات و بدست آوردن یکی از خوش عیارترین سه امتیازهای لیگ بیست سوم. در تقابل با جنوبی های اصیل و باانگیزه هیچ بهانه ای پذیرفته نیست. سرخ ها مدتهاست که تا این اندازه محتاج به برد نبوده اند. آنها با مهاجم و بی مهاجم محکوم به پیروزی هستند. تردیدی نیست که آغاز بهانه جویی، پایانی بر مبارزه جویی و جاه طلبی خواهد بود. واقعیتی تلخ که پرسپولیس و گل محمدی کاملا با آن آشنا هستند.