روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - دو برد، هفت گل زده و تنها یک گل خورده. در هم کوبیدن مدافع عنوان قهرمانی، کشاندن «کی روش» به لب پرتگاه و شکست دادن اردن غالبا «چغر» در خانه. آماری امیدوار کننده در فاصله سه ماه تا برگزاری جام ملتها. آمار اما برخلاف نظر بعضی ها «گویای همه چیز» نیست. اعداد هیچ وقت و هیچ کجا توانایی نشان دادن همه وجوه واقعیت را نداشته اند. همانقدر که در دست برخی افراد ابزاری برای آنالیز و درک بهتر شرایط اند؛ برای گروهی دیگر وسیله توجیه و فرافکنی هستند.

مسلما در چهارجانبه «امان» از حیث نتیجه «خوب» و از منظر خوش اقبالی «عالی» بودیم. توپهایمان به ثمر نشست و ضربات رقبا به در و دیوار خورد. البته که بخت و اقبال چیز بدی نیست. اصلا برای رسیدن به موفقیت مقادیری از آن لازم است. مشکل اما «رمنده گی» و «بی وفایی» بخت است. همیشه نمیتوان روی آن حساب کرد و به حمایتش پشت گرم بود. به چشم برهم زدنی آدم را قال گذاشته و به سمت دیگر میدان «غش» میکند. این واقعیت را ما که بارها پیروزی هایمان را در لحظات پایانی از کف داده و یا به دفعات قربانی ضربات مرگبار پنالتی شده ایم بهتر از دیگران می فهمیم. گل بخودی شاهین بیانی، برگردان نفرینی علی آقای دایی، پنالتی های نفرینی ناصر محمد خانی، داریوش یزدانی، مهدوی کیا و... را فراموش نکرده ایم؛ نمیتوانیم فراموش کنیم. هر کدام از اینها به قاعده از دست رفتن یک جام و فرو پاشی یک رویای دور و دراز تمام شده است.

آنچه در فاصله کوتاه باقی مانده تا آغاز جام ملتها نمیتوان و نباید مغفول گذاشت؛ ضعف نگران کننده در ساختار دفاعیست. معضلی که قبلتر و در مواجهه با ازبکستان دیده بودیم؛ در مصاف با اردن و با شدت و حدت به مراتب بیشتری تکرار شد. در «تاشکند» سمت چپ دفاعمان به عرصه ترکتازی«اوستون اورونوف» 22 ساله ازبک تبدیل شد و در «امان» سمت راستمان جولانگاه رقیب بود. نه جوان ازبکستانی و نه مردان حمله ور اردنی در شمار بهترینهای آسیا نیستند. وقتی در مقابل حریفان متوسط و زیر متوسط این چنین آشفته شده و تا مرز فروپاشی دفاعی پیش می رویم؛ قطع به یقین در مصاف با رقبای تراز اول و مدعیان همیشگی قاره کهن با مشکلات بزرگتری روبرو خواهیم بود.

خوابیدن در باد پیروزی های اخیر، دشمن بشمار آوردن منتقدان و نادیده گرفتن نقاط ضعف مشهود خیلی زودتر از آنچه بنظر میرسد گریبان تیم ملی مان را خواهد گرفت. افسوس که تاوان ندانم کاری، مماشات، بی دانشی و اهمال احتمالی برخی حضرات را هواداران پاکباخته ای خواهند داد که برغم همه ناملایمات پای تیم ملی مملکت ایستاده و پس از قریب به پنجاه سال؛ همچنان و هنوز به کسب عنوان قهرمانی در آسیا امیدوار باقی مانده اند.

اتکای افراطی به خط حمله و دل بستن به موقعیت های قضا و قدری ما را به سرمنزل مقصود نخواهد رساند.هرگز قصد بزرگنمایی اغراق آمیز قدرت رقبا را نداریم؛ بااینحال برای گذشتن از ژاپن، کره، عربستان و استرالیا به چیزی بیشتر از نبوغ «طارمی» و شم گلزنی «سردار» نیازمندیم. دل بستن به اشتباه رقبا افاقه نخواهد کرد و با این شیوه بر تیمهای منسجم و حرفه ای نمی توان پیروز شد. خوشمان بیاید یا نیاید با فوتبال بی برنامه و باری بهرجهتی که در «امان» به نمایش گذاشتیم و با دلبستن به برخی مهره های از دور خارج و پا به سن گذاشته راه به جایی نخواهیم برد و به آرزوهایمان نخواهیم رسید. برخی از بازیکنان تیم ملی قبلتر و در جام ملتها و جام جهانی گذشته روزگار اوج شان را پشت سر گذاشته و خوب یا بد، بهترین عملکردشان را ارائه کرده اند. این افراد مدتهاست که جسارت، ماجراجویی و جاه طلبی هایشان را از دست داده و بیش از فن فوتبال؛ درگیر امورات دیگری شده اند.

قلعه نویی اگر میخواهد از این واپسین فرصت استفاده کرده و برای انجام کاری بزرگ و ماندگار دور خیز کند، بیش از هرچیز به جسارت و شجاعت نیازمند است. میدانیم که در فرصت کوتاه باقی مانده؛ ایجاد تغییرات حداکثری به صلاح نیست. بااینحال تکیه افراطی به تمام شده ها و امتحان پس داده ها هم فایده ای نخواهد داشت و امیر و مجموعه تحت امرش را به سر منزل مقصود نخواهد رساند. سرمربی تیم ملی در صورت نشان دادن شجاعت و ارائه نمایش هایی قابل احترام با حمایت حداکثری جامعه هواداری روبرو خواهد شد؛ اما اگر مانند سلف بد عاقبت پرتغالی اش؛ از ترس «تب» به استقبال «مرگ» برود؛ علاوه بر از دست دادن نتیجه، تتمه اعتبار فوتبالی اش را به حراج خواهد گذاشت.

نکته آخر اما درباره سنگربان تیم است. شماره یک تیم ملی مدتهاست که با دهن کجی آشکار به افکار عمومی، نظرات منتقدان و حتی گلایه تلویحی سرمربی باشگاهی اش؛ رویه سرخوشانه در پیش گرفته و به دفعات دروازه خودی را با خطرات جدی روبرو کرده است. نه باشگاه پر طرفدار پرسپولیس و نه بطریق اولی تیم ملی فوتبال عرصه انجام ماجراجویی های سبکسرانه و دل بخواهی نیست. اصرار بر تکرار اشتباه و رفتار غیر مسوولانه در نیمه اول بازی با قطر نشان داد که آقای دروازه بان به چیزی فراتر از تذکر نیاز دارد. هشدار بسیار جدی به امیر قلعه نویی؛ یکی باید قبل از رخ دادن بزرگترین و غیر قابل برگشت ترین اشتباه گوش گلر شماره یک را بکشد؛ اگر نه اینبار ممکن است رفتار خودسرانه سنگربان پر ادعا به کابوس شبهای سرمربی تیم ملی تبدیل شده و بطرز آزار دهنده ای پنالتی از دست رفته «کیا» را از دایره «ضد خاطرات» امیر پاک کند.