روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - سوت پایان. «امارات» غرق در شادی و پایکوبی.«توپچی ها» پس از 12 باخت پیاپی در مصاف با پسران«پپ»؛ بالاخره موفق به شکست حریف شده اند.مرد با شلوار خاکستری، پیراهن مشکی و مشت هایی گره کرده از میان آبی، آسمانی های مغموم منچستر گذشته و به سوی تماشاگران خودی میرود. دوربینها تحت نظرش دارند و برای لحظاتی طولانی تعقیبش می کنند. او «میکل آرتتا»؛ «آقای یکشنبه شب» است. «هی میکل! میشه ژاکتت رو به من هدیه بدی!؟»

این بعد از ظهر پاییزی؛ از آن روزهای عجیبی بود که همه تدابیر «آرتتا» کارساز شده و همه نقشه هایش درست از آب در می آمد. از انتخاب «جورجینیو» برای کاهش اثرات غیبیت «بوکایو ساکا» تا نیمکت نشین های خارق العاده ای که بعدتر و با مأموریت شکست «گواردیولا» وارد زمین شدند. چهار شگفت انگیزی که گل دیرهنگام «آرسنال» را طراحی کردند همگی با تصمیم «آرتتا» و در وقت دوم به بازی آمده بودند. اتفاقی کم سابقه و حتی شاید بینظیر در جهان فوتبال؛ همکاری چهار ذخیره طلایی برای فرو ریختن یک طلسم لعنتی. « توماس پارتی»، «تاکیهیرو تومیاسو»، «کای هاورتز» و البته «گابریل مارتینلی».

احتمالا این بازی یکی از بهترین نمایش های «هاورتز» از زمان پیوستن به باشگاه سرخ پوش لندنی بود. بازیکنی با نشیب و فراز فراوان که گاه به اندازه شخصیت های فرعی رمانهای «جین آستین» ناامید کننده است. صرف نظر از تعویض های کارآمد «آرتتا»؛ بار اصلی این درام هیجان انگیز بر دوش هافبک یکصد میلیون پوندی «آرسنال» قرار داشت.«دکلان رایس»؛ غول کش لندنی ها که قبلتر و به سبب نقش غیر قابل انکار در شکست شیاطین سرخ مورد تمجید قرار گرفته بود؛ اینبار هم بسیار موثر و قابل اعتماد نشان داد. غالبا اینطور نیست که یک هافبک حریف در مصاف با پسران «پپ» به عنوان تأثیرگذارترین بازیکن زمین انتخاب شود؛ «رایس» اما فراتر از انتظار عمل کرد. پاس های صحیح، تکل های به موقع و قطع توپ های فراوان او را به ستاره «امارات» تبدیل کرده بود. البته که حضور «جورجینیو» در زمین؛ ضریب اطمینان بیشتری به خط هافبک داده و فضا را برای نفوذهای متعدد «رایس» فراهم میکرد.باهمه این حرفها تردیدی نیست که نقشه اصلی«آرتتا» قطع روند ناکامی های تکرار شونده در نبرد با «سیتیزنها» بود.او ابتدا به نباختن فکر میکرد. رویایی که چیزی نمانده بود در همان دقایق ابتدایی بازی بر باد رود. در حالیکه تنها چهار دقیقه از سوت آغاز گذشته و هنوز آفتاب کم رنگ پاییزی از زیر لبه جایگاه به چمن سبز امارات میرسید؛ «سیتی» در آستانه گلزنی قرار گرفت. توپ اما در آخرین لحظات و بوسیله «رایس» از روی خط دروازه برگشت داده شد. با وجود این دقایق بسیاری از زمان مسابقه بدون خطر خاصی دنبال شد و نشانه های محافظه کاری و احتیاط بوضوح قابل رویت بود.

در سوی مقابل «منچستر سیتی» نمایش متقاعد کننده ای ارائه نمیکرد. «ارلینگ هالند» حضور محسوسی نداشت و مطابق معمول در مصاف با تیم های بزرگ کم اثر بود.«پپ» در کنار زمین و با آن بوت های بزرگ مشکی به مکانیک های نیروی هوایی سلطنتی شباهت داشت و بسیار متفکر بنظر میرسید.«سیتیزن ها» از چهار بازی اخیر سه تا را باخته اند. «پپ»؛ سرمربیِ تیمی دگرگون شده است که برای هماهنگی به زمان نیاز دارد.

در هر حال «آرتتا» برای نخستین بار «پپ» را شکست داد. کارد بالاخره دسته خودش را برید و شاگرد بر استاد چیره شد. مهم تر از کسب برد اما فرو ریختن هیمنه «پپ» در برابر «آرتتا» و پایان گره ذهنی «آرسنالی ها» در مصاف با «منچستر سیتی» بود. این اما تنها یک گام رو بجلو در مسیر رقابت تناتنگ با یکی از بزرگترین و با کیفیت ترین تیم های روزگار ماست. یک اعتبار ویژه برای «آرتتا» و یک امتیاز قابل توجه برای «دکلان رایس».