روزنامه گل

بعد از صحبت های علیرضا بیرانوند درباره استقلالی شدن محمئرضا خالد آبادی و اشتباه دانستن این انتقال از طرف دروازه بان پرسپولیس که با واکنش تند استقلالی ها روبرو شد، اینبار نوبت به حسین حسینی رسید تا جدایی 3 بازیکن پرسپولیسی تیم ملی امید از اردو را یکی از عوامل اصلی شکست و حذف تیم ملی از بازی های آسیایی هانگژو چین اعلام کرد که پرسپولیسی ها نیز به این اظهار نظر واکنش منفی نشان دادند. هرچند صحبت های بیرانوند به عنوان شماره یک تیم ملی درباره دروازه بان اصلی تیم ملی امید مطرح شد و حسینی هم به عنوان کاپیتان و عضو تیم ملی امید اظهار نظر کرده است، اما هواداران و حتی پیشکسوتان دو تیم این قبیل مصاحبه ها را دخالت در امور باشگاه متبوع خودشان قلمداد می کنند. در مجموع این طور به نظر می رسد که هم صحبت های بیرانوند درباره خالد آبادی جوان درست است و هم آنچه که حسینی در باره تاثیرغیبت یاسین سلمانی و محمد عمری و مهدی احمدی در شباخت و حذف شدن تیم ملی امید می گوید، هرچند می توان تحلیل های متفاوتی هم درباره این موضوعات داشت. هم می شود انتخاب خالد آبادی را تایید کرد که برای تجربه اندوزی و رقابت با یکی از گلر های تیم ملی در جام جهانی گذشته به استقلال پرطرفدار آمده و شاگرد جواد نکونام شده است و هم می شود به پرسپولیسی ها حق داد که در لیگ قهرمانان آسیا آنهم در شرایطی که هنوز مشخص نیست مهدی ترابی و وحید امیری شرایط بازی کردن در قطر را دارند به دنبال بازگرداندن ستاره های جوان خودش باشند. به هرحال این اظهار نظر ها فرصتی برای برخی هواداران بود تا هیجان و خشم و احساسات خودشان را تخلیه کنند و هم فرصتی به برخی پیشکسوتان داد تا با مصاحبه های هوادار پسند در شرایطی که مدت ها از تعطیلی لیگ می گذرد خودینشان دهند! نکته جالب اما حساسیت های عجیب سرخابی ها بهه هرگونه اظهار نظر مدیران و مربیان و بازیکنان و حتی پیشکسوتان طرف مقابل درباره تیم محبوب شان است؛ فارغ از اینکه فکر کنند طرف حرف درست و حسابی و فوتبالی به زبان آورده یا نه؟ بارها شاهد بوده ایم که صحبت های سرمربیان استقلال و پرسپولیس برای انتقاد از شرایط موجود یا دفاع از حق خودشان و تیم شان با هجمه باشگاه و تیم و هواداران طرف دیگر مواجه می شود. این درحالی است که بارها در سطح اول فوتبال اروپا دیده و شنیده ایم که مربیان و بازیکنان به راحتی نظرات و حرف های خودشان را درباره دیگر تیم ها و مربیان و بازیکنان برزبان می آوردند و به ظاهرا هم به کسی برنمی خورد! در اینجا اما فرهنگ به نظر می رسد که هواداری روز به روز درحال افول است و همه فقط منتظر هستند تا کسی حرفی بزند و به شکل دسته جمعی به او حمله ور شوند که چرا به تیم و مربی و باشگاه و بازیکن محبوب ما گفته ای بالای چشمت ابرو است و جالب تر اینکه به این نوع رفتار افتخار هم می کنند و آن را نشانه علاقه زیاد و تعصب به تیمش مورد علاقه خودشان می دانند!