روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - ظاهرا حماسه آفرینی های ستاره های تیم ملی فوتبال تمامی ندارد. در حالیکه جمعی از قهرمانان بی ادعای سایر رشته ها جایی در شرق دور به تاریخ سازی مشغول اند؛ در اینسو اما «غضنفرهای وطنی» دروازه خودی را به توپ بسته اند. به نظر میرسد بخش بزرگی از ملی پوشان نسل حاضر و بازیکنان مشهور فوتبال در مسیر پرت و پلا گویی و نمایش رفتارهای خارج از قاعده هم قسم شده اند. سخن از مجموعه پر ادعا و کم بازده ایست که به دخالت در امور مربوط و نامربوط عادت کرده و فرصت طلبی، موج سواری و نان به نرخ روز خوری را به حد کمال رسانده است. همان ها که هرگاه نیاز به سکوت بود؛ به مصاحبه نشسته و هر وقت نیاز به یکدلی بود؛ نفاق کرده اند. نسل طلایی خود خوانده ای که هنر قریب به اتفاق اعضای موثر آن استوری نویسی، باند بازی و کودتاگری بوده و حاصل نهایی عملکردشان سنگین ترین و خرد کننده ترین شکست های تیم ملی در تاریخ جام ملتها و ادوار جام های جهانیست.

دورویی رسوا کننده در انتخابات فدراسیون،افتضاح ژست های بی دردانه در برابر عکاسان فیفا و فلسفه بافی در باب شخصی بودن شادی در لباس مقدس تیم ملی، بخش دیگری از بی رسمی ها و بدعت های نکوهیده و ناپسند جوخه ایست که همراهی و همدلی با آنها به دشوارترین کار دنیا تبدیل شده است. هرچند بر ایشان هرجی نیست. هر آدمی توان و ظرفیت لازم برای تاب آوری شهرت، محبوبیت و ثروت را ندارد. دریغ برای برخی از تریبون داران و افراد محبوب و تأثیرگذار رسانه و افسوس برای ساز و کار پر انتقاد و کاملا نتیجه محور باشگاه ها ، فدراسیون فخیمه فوتبال و مدیرانی که ادعای ارزشگرایی و وطن خواهی شان گوش فلک را کر کرده اما در عمل و هم گام با کانال ها، سایت ها و صفحات هواداری معلوم الحال و وابسته بر عملکرد این ستاره های خیالی ماله کشیده و چنان فضا را برای عرض اندامشان فراهم آورده اند که قریب به اتفاق این حضرات در استوری ها، پست های جمعی و مونولوگ های تک نفره نقش دانای کل بخود گرفته و باور کرده اند که گل سر سبد آفرینش و بی عیب و نقص ترین موجودات عالم امکان هستند.

همین است که تصمیم های غلط، خانمان برانداز و هزینه زا «خیریت» نامیده میشوند. همین است که ادبیات طلبکارانه و تهاجمی جای عذرخواهی و ندامت را میگیرد و همه موفقیت های یک باشگاه بزرگ و پر ستاره مصادره به مطلوب میشود. در جدیدترین هنرنمایی شان اما پا را به مراتب فراتر گذاشته و به هماوردی با نام عزیز، بزرگ و پر افتخار «ایران» برخاسته اند. البته که قصد اهمیت بیش از اندازه به فرد مورد نظر را نداریم. تردیدی نیست که هرچه گفته به دلیل «از مرحله پرتی» و نادانیست؛ اگرنه کسی که کمترین درکی از مفهوم ملیت، ملت و محدوده جغرافیایی به نام میهن داشته باشد؛ هرگز اصفهان زیبا و دوست داشتنی را در تقابل با مام وطن قرار نمی دهد. بااینحال آنچه مهم است نه نیت و میزان درک و فهم گوینده، که مقدار تأثیرگذاری و گستره نفوذ این سخنان سخیف و تفرقه افکنانه در میان هواداران نوجوان و کاملا احساساتی از یکسو و سوء استفاده بدخواهان این کلیت دیرپای جغرافیایی و تاریخی از سوی دیگر است.

یک نفر نیست که در این فدراسیون عریض، طویل و پر ادعا و در آن باشگاه اصیل، پرهوادار و البته حرفه ای به جناب ستاره حالی کند که اصفهان قلب و نگین درخشان ایران است؟ عشق به میهن و مراتب وطن خواهی پیش کش؛ دست کم به ستاره هایتان مزیت های سکوت و محدوده اظهار نظر را آموزش دهید.

چه شد که از علی دایی و مصاحبه تاریخی اش در یادگار به نطق مشعشع رامین رضاییان رسیدیم؟ هنوز هستند کسانی که با این حضرات گفتگوهای چند قسمتی ترتیب دهند یا تریبون تلویزیون دولتی را در اختیارشان بگذارند؟ با توسل به کدام توجیه این دست بازیکنان کماکان به تیم ملی دعوت شده و مفتخر به پوشیدن لباس منقش به نام و پرچم وطن خواهند بود؟ آیا توهین به یکپارچگی ملی هم مشمول لاپوشانی، مصلحت گرایی و لابی گری های مرسوم خواهد شد؟اساسا با نشانه گذاری بر کدام تپه ترمز حضرات کشیده میشود؟

افسوس برای ایران بزرگ، افسوس برای اصفهان زیبا و افسوس برای سپاهان اصیل که چنین مغزهای حقیر و بی مایه ای عهده دار نمایندگی اش تلقی شده و جرأت اظهار نظر در باب چند و چونشان را داشته باشند. بی ظرفیت هایی که پشت سر هم و بی وقفه هزینه میتراشند و غرامتش را فوتبال بینوا، هوادار پاکباخته و مام مظلوم و زخم خورده میهن پرداخت میکند. تاریخ حضور نامبارک و رفتار نا میمونتان را فراموش نخواهد کرد.