روزنامه گل

مرتضی صفایی - تیم ملی فوتبال کشورمان روز گذشته باپیروزی ۳برصفر مقابل مغولستان توانست با اقتدار در صدر گروه خود قرار گیرد و به مرحله بعدی بازی های آسیایی صعود کند.در این مقال هرگز نمی خواهیم تا نتایج امیدها در این رقابت ها را ارزیابی کنیم.صرفنظر از قهرمانی یا حدف در مرحله بعدی،می خواهیم در حسرت نسل خوب و طلایی امیدهایمان به خاطر عدم راه یابی به المپیک بنویسیم.که چقدر تیم خوبی داشتیم و چه اندازه افسوس که نتوانستیم به المپیک صعود کنیم.با بازیکنان با استعداد و نوظهوری که هریک به تنهایی می توانستند بادرخشش در المپیک،پیام آور موفقیت باشند.اما صد افسوس که همچنان با مشتی از ستاره های تکنیکی و تشنه پیشرفت،حسرت دیدن آنها را در المپیک خواهیم خورد.برای چندمین بار.به این اسامی نگاه کنید: آریابرزگر،محمد عمری،مهدی ممی زاده،محمد خدابنده لو،یاسین سلمانی،محمدرضا خالد آبادی،فردین یوسفی،محمد حسین اسلامی،امیدحامدی فر،ساسان تورانیان،سینا شاه عباسی و.....هریک از این نامها در تیمهای خود به عنوان بازیکن ثابت و ستاره مشغول بازی هستند.در همین لیگ برتر خودمان.با کوهی از استعداد و انگیزه.اما تمام خوشحالی زائد الوصف آنها به جای صعود به المپیک،معطوف شد به پیروزی هایشان در بازیهای آسیایی.البته که این خوشحالی ها هم جای خوشحالی دارد.بهرحال بازیهای آسیایی هم در سطح بالایی است و کسب مدال و موفقیت در این بازیها ارزشمند.اما کیست که نداند طعم صعود به المپیک،ارزش به مراتب تاریخی تر و لذت دوچندان تری دارد.تصور کنید این بازیکنان خوش قد وبالای امید در المپیک بودند و می درخشیدند.سوای افتخار آفرینی برای فوتبال مملکت مان،تک تک آنها هم در معرض دید استعداد یاب های فوتبال روز دنیا قرار می گرفتند و چه بسا دیگر به جای مهدی طارمی،این بازیکن ارزشمند که در سن بالا توانست در اروپا بدرخشد،آنها در سنین پایین تر در جستجوی جاه طلبی های فوتبالی شان بودند. اما حیف از این نسلی که سوخت و حیف از تیمی که می توانست فوتبال ایرانی را به دنیا نمایش دهد.این قصه پرغصه امیدها بازهم در پروسه تکرار حسرت برانگیز صعود به المپیک طلسم شکنی نکرد و نسل شاید طلایی فوتبالمان تا چهارسال دیگر مارا در انتظار قرار داد.گویی این داستان همچنان ادامه دارد.انگار تیم فوتبال امید همچون یک بچه سر راهی در فوتبالمان است.که در آستانه انتخابی المپیک،یک ماه دورهم جمع شوند و تمرینی کنند و بروند تا بلکه صعود.با یک برنامه ریزی کاملا سنتی و دور از علم و منطق.مثل حالا.حالایی که عدم راهیابی امیدها به المپیک پاریس کاملا تحت تاثیر دوبرد مقابل تیمهای درجه سه آسیایی قرار گرفته.امیدواریم کادرمدیریتی و فنی تیم امیددر شور و شعف این بردها،هیجان زده نشوند.که اگر اینگونه باشد باید از حالا به داشته های فنی و مدیریتی شان تردید داشت.از حالا باید برنامه ریزی مدون و به روزی داشته باشند،حال هر شخصی که می خواهد سرمربی باشد.چه عنایتی و چه مربی دیگر.باید به این امیدهای دوست داشتنی احترام گذاشت.به خوشحالی شان،به انگیزه و تلاش شان،به امیدواری شان.به ساق هایشان که تمام امیدشان است.واین احترام جز باتوجه و برنامه ریزی مناسب مقدور نخواهد بود.هنوز یادمان نرفته.چهارسال قبل.امیدهایمان با آن بازیکنان درجه یک و فوق العاده مثل مهدی قایدی،چطور از راه یابی به المپیک باز ماند.مثل حالا.دوست نداریم چهارسال دیگر هم در حسرت راه نیافتن امیدها بنویسیم که یادمان هست با بازیکنانی چون سلمانی،عمری،برزگر ودیگران صعود نکردیم.دوست داریم بنویسیم صعود به المپیک مدیون و مرهون بازیکنان با استعدادی بود که برنامه ریزی بلند مدت،مهمترین دلیل صعود امیدها بود.