باری که به مقصد نرسید!
روزنامه گل
دکتر فرزاد بیگی - رونمایی از فولاد بدون علیمنصور. تمکین مدیریت به خواسته سکوها. بار کج به مقصد نرسید. سرانجام و پس از سه شکست پر حاشیه و تحقیر آمیز علی منصوریان بر کنار شد و همکاری از ابتدا لرزان او با دومین تیم خوزستانی نیمه تمام باقی ماند. اتفاقی قابل پیش بینی که با سخت جانی بی دلیل و لجبازی غیر قابل توجیه سرمربی و مدیریت باشگاه به کابوسی تلخ و پر از شائبه تبدیل شد و در نهایت به یکی از سریع ترین برکناری های تاریخ لیگ برتر انجامید.
ربط دادن ریشه های اختلاف منصوریان با هواداران فولاد به مسایل فنی و نادیده گرفتن زخم کهنه و به چرک نشسته موجود، در حکم پاک کردن صورت مسأله و نگاه تقلیل گرایانه به حوادث مرتبط با مستطیل سبز خواهد بود. نگرشی که در نهایت باعث باقی ماندن استخوان لای زخم و نادیده گرفتن گسترش ناهنجاری هایست که به شکاف های قومیتی دامن زده و ملت همیشه متحد ایران را با لطمات جبران ناپذیر مواجه خواهد کرد.
تقابل منصوریان با اهوازی ها و به عبارت کلی تر خوزستانی ها به یک بی احتیاطی کلامی در گذشته ای نه چندان دور باز میگردد. اتفاقی تلخ و ناخواسته که ظاهرا با عذرخواهی چندباره منصوریان و سابقه مربیگری اش در آبادان ختم به خیر شده بود. انگاره ای که نادرستی آن خیلی زود و با اعتراض های ادامه دار اهوازی ها اثبات شد. شاید وقتی علی منصوریان در بازی پایانی فصل بیست و یکم و با طعنه و کنایه از سمت چپ ورزشگاه و «بنر اعتراضی کهنه و مندرس» آنها سخن می گفت تصورش را نمی کرد که در شروع لیگ جدید با معترضانی به مراتب بیشتر و هماهنگ تر روبرو خواهد شد.
حجم عظیم مخالفتهای حقیقی و مجازی و از همه جالبتر تسری مخالفت هواداران فولاد به آبادانی های وفادار به علیمنصور و رفتار دوگانه و متضاد هواداران صنعت نفت در جریان نبرد با اهوازی ها نشان دهنده روند رو به تزاید و از کنترل خارج شده تقابل با آقای سرمربی بود. چنانکه طعنه کلامی منصوریان به مدیر رسانه ای باشگاه فولاد و بکار بردن جمله « دوست شما، دوست ما نخواهد بود» در مقابل چشمان حیرت زده خبرنگاران؛ نشان دهنده فروریختن آخرین نشانه های یکدستی و اتحاد فولادیها در حمایت از کادر فنی بشمار می آمد.
با همه این حرفها و در حالی که اختلاف بر سر ابقا یا اخراج منصوریان صدر تا ذیل باشگاه را فرا گرفته بود؛ بنظر میرسید بخش مهمی از بازیکنان در کنار سرمربی شان باقی مانده و از او حمایت خواهند کرد. دست کم تصاویر تلویزیونی و لنز دوربین ها جلوه هایی از این همراهی و همدلی را به تصویر کشید. وفاداری شاگردان، آخرین امید آقای سرمربی اگر نه برای باقی ماندن در اهواز که برای ترک آبرومندانه باشگاه و اعاده حیثیت در آخرین بازی بود. افسانه ای که با کنار گذاشتن مثلث قدرتمند، با نفوذ و قدیمی والی، آبشک و مریدی در هم شکست و بطور کلی از بین رفت. در واقع چشم پوشی از این سه بازیکن و علنی شدن اختلاف درون اردویی ، به مثابه تیر خلاص به ماجراجویی کابوس وار علیمنصور در خوزستان بود. هرچند متهم کردن بازیکنان حاضر در انزلی و زیر سوال بردن نمایش فنی یک تیم از هم گسیخته و بی سامان منطقی بنظر نمی رسد؛ بااینحال از عملکرد متزلزل و کنش های مبتدیانه دفاعی برخی بازیکنان نمی توان چشم پوشی کرد. تردیدی نیست که این رفتارهای شائبه برانگیز و حوادث عجیب «سن سیروس» به عنوان یک علامت سوال بزرگ در تاریخ پر حادثه فوتبال ایرانی باقی خواهد ماند.
در هرحال اگر حاصل حوادث اهواز و رفتار آشتی ناپذیر هواداران در قبال بی احتیاطی کلامی منصوریان؛ خود کنترلی و خویشتن داری بیشتر اهالی فوتبال در ارائه ادبیاتی هوشیارانه و بی حرف و حدیث باشد و اگر سرمربی معزول از این پس بجای رنگ و لعاب دادن های بی دلیل به گفتار و بکار واژه های مجعول به دنبال سکوت و تعمق بیشتر و سخنان کمتر و حساب شده تر باشد؛ هم فوتبال و مردمانمان از این قبیل رودر رویی های بی دلیل و التهاب آفرین در امان خواهند ماند و هم سرمربیان محترم ناگزیر به پرداخت هزینه های غیر لازم برای امور غیر فنی و خارج از مستطیل سبز نخواهند بود.
