روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - شلیک سروش به دروازه خالی بیرانوند. پایان سریال بردها و کلین شیت ها. توقف یحیی در آستانه برد شماره 100 و حد نصاب سلطان. گل بخودی هافبک خوش نقش پرسپولیس در آخرین لحظات نیمه نخست نبرد با ذوب آهن هم فرصت یک پیروزی در دسترس خانگی را سلب کرد و هم سبب ایجاد فاصله دو امتیازی با صدر جدول شد. اتفاقی هشدار دهنده که اگر به مثابه تلنگری جدی در نظر گرفته شود؛ سبب ترمیم نقاط ضعف و از بین رفتن نمایشهای غرور آمیز شده و هشیاری زود هنگام سرخ ها را در پی خواهد داشت.

مصاف با ذوب آهن با برتری مشهود پرسپولیس آغاز شد. ذوبی ها بر خلاف شهرآورد نقش جهان و شیوه مسبوق به سابقه ربیعی با چشم پوشی از مبارزه پایاپای و ارائه فوتبال روبه جلو و هیجان انگیز؛ توپ و میدان را به میزبان واگذار کرده بودند. احتمالا دلیل این رویکرد محافظه کارانه در جمله کلیدی «زورمان به سپاهان نرسید» نهفته است. عبارتی واقع گرایانه که سرمربی «گاندو»ها پس از نمایش سزاوارانه اما توأم با شکست در برابر همشهری قدرتمندتر به زبان آورده بود. او اینبار و در آزادی ترجیح داد با فدا کردن فوتبال زیبا، به دنبال حفظ دروازه و استفاده از فرصتهای احتمالی باشد. بااینحال نه ربیعی و نه هیچ کس دیگری تصورش را نمیکرد که فرصت پیروزی بر مدافعان عنوان قهرمانی به ساده ترین و بادآورده ترین شکل ممکن به اصفهانی ها رسیده و آنها بدون شوت در چهارچوب و بدون دخالت جدی در فرآیند گلزنی در آستانه توفیقی بزرگ قرار گیرند.

آنچه سبب باز شدن دروازه پرسپولیس و برتری غیر منتظره ذوب آهن در دقایق پایانی نیمه نخست شد؛ اعتماد به نفس بیش از اندازه سرخ ها در گردش توپ و میدانداری بود. درست در لحظاتی که توپ و میدان بطرز طعنه آمیزی در اختیار میزبان قرار داشت و آنها با ارائه نمایشی مغرورانه در حال گردش توپ و اعمال مالکیت مطلقشان در میدان بودند؛ یک پاس چشم بسته از رفیعی و یک جاگیری اشتباه از بیرانوند توپ را به قعر دروازه پرسپولیس فرستاد.

این گل همانقدر که در جریان نبرد پرسپولیس با ذوب آهن عقب کشیده ربیعی، زیاده از حد غیر منتظره و بر خلاف جریان بازی بود، باتوجه به سابقه پر بار سرخها در ارسالهای ریسکی و ارائه نمایش های پر خطر و عاری از احتیاط، کاملا قابل پیش بینی و رخ دادنی بنظر میرسید. قبلتر و در جریان لیگ بیست و دوم هم مدافعان و هافبک ها و هم در درجاتی به مراتب بالاتر علیرضا بیرانوند به دفعات قلعه سرخ را بخطر انداخته بودند. بویژه رفتار آقای دروازه بان و بی خیالی تکرار شونده اش بارها دروازه پرسپولیس را تا آستانه فروپاشی پیش برده و سرانجام گل محمدی را در اواخر لیگ بیست و دوم و در اوج نبردهای قهرمانی ناگزیر به واکنش کرده بود. هرچند در فصل گذشته الهه فوتبال روی خوشش را به سرخ ها نشان داد و آنها را هرگز به سبب این قبیل بی احتیاطی ها تنبیه نکرد؛ بااینحال هرگز قرار نیست که سکه شانس همیشه بسود پسران یحیی بچرخد و گوی اقبال همواره به نام آنها از کیسه بیرون آورده شود. گاه یک پاس ساده و به ظاهر بی خطر بازیکن خودی برای باز شدن دروازه بدون دروازه بان کافیست.

با همه این حرفها پرسپولیسی ها باید خوشحال باشند که در همین بازی های نخست و در هفته سوم تنبیه شده و با عواقب رفتارهای مغرورانه شان روبرو شده اند. اگر حاصل این تساوی دشوار و از دست رفتن دو امتیاز خانگی؛ پایین آمدن از برج عاج غرور و بی احتیاطی، ارائه نمایش هایی متواضعانه تر و هوشیارانه تر باشد و اگر گلر ملی پوش و با تجربه پرسپولیس فرافکنی و توجیه را کنار گذاشته و آماده قبول مسوولیت ها و قصور و تقصیرهایش شود؛ اوضاع به مراتب بهتر شده و سرخ ها با مشکلات کمتری روبرو خواهند بود.