روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - اگر فوتبال ایرانی با مشکلات لاینحل مدیریتی روبروست، اگر حضرات پنج ستاره و مادام الحضور، هنوز درک درستی از حقوق اولیه فوتبال و نحوه استیفای آن ندارند، اگر چمن مهم ترین ورزشگاه ها از بین رفته و آزادی بزرگ توان پذیرایی از خیل عظیم مشتاقان را از دست داده است. اگر «وی .ای آر» آرزوی دور از دسترس مان شده و فقدان «هد ست» سبب به آشوب کشیده شدن بازی هایمان میشود، اگر پدیده پروری و جوانگرایی به خاطره ها پیوسته و تعداد دیپورتی هایمان از لیگ های درجه دو و سه اروپایی بطرز ناامید کننده ای در حال افزایش است، اگر فوتبال با شایسته سالاری غریبه ایرانی به بهشت چسبیده ها ، از مابهتران و درصد بگیران تبدیل شده؛ بااینحال و بحمدالله والمنه در فن حاشیه سازی، شائبه آفرینی و شلوغ کردن شهر هیچ کم و کسری نداشته و دست کم در اینگونه امور، سرآمد همه ممالک عالم است.

برخی حواشی بینظیر و منحصر بفردمان نه تنها از بین نمیروند، بلکه با گذر سالیان به بلوغ رسیده، فربه تر شده و با وجوه جدیدتری ظهور و بروز می یابند. از آن جمله امتداد و ادامه سنت نامبارک «بیانیه نویسی» و شروع زود هنگام و توفانی آن در لیگ بیست و سوم است. علی الظاهر داعیه داران این حوزه و حضرات صاحب سبک؛ در نسخه بروز شده و به عنوان آخرین نوآوری منتظر پایان بازی نمانده، در حین برگزاری رقابت و در حالیکه رقیب از همه جا بیخبر مشغول رتق فتق امور مسابقه است، او را با بیانیه ای غیر منتظره غافلگیر کرده و در مقابل عمل انجام شده قرار می دهند.

موضوع به جدال حساس نقش جهان و حواشی مرتبط با اعلام پنالتی به نفع میزبان باز میگردد. ظاهرا و طبق گواه دوربین های تلویزیونی و لنزهای متعدد عکاسان؛ هواداران تیم مهمان در اعتراض به سوت داور از خود بیخود شده و به شیوه معهود نصف جهان، ناخوشنودی شان را با ابزار نه چندان ایمن نارنجک نشان داده اند. روشی بغایت قهرآمیز که اینبار اصحاب رسانه و بویژه عکاسان محترم کنار زمین را نشانه گرفته و گروهی از آنها را قربانی بی سامانی تکرار شونده ورزشگاه های آن دیار کرده است.حادثه ای که به سرعت و بدون فوت وقت به دستمایه بیانیه نویس کهنه کار باشگاه اصفهانی و بهانه تهاجم قلمی به رقیب تبدیل شد. طبق مفاد این بیانیه؛ رفتار تنش آفرین اعضای نیمکت و کادر فنی استقلال سبب آشفته شدن جو ورزشگاه، فحاشی به بازیکنان و هواداران باشگاه سپاهان و البته پرتاب نارنجک و مصدوم شدن اصحاب رسانه شده است.

بدیهیست که بیانیه شماتت بار مذکور بی پاسخ نمانده و آبی ها ضمن تدارک و تمهید جوابیه ای شدید اللحن و تکذیب ادعای میزبان؛ گسترش مرزهای نبرد به جهان واژه ها و بیانیه نویسی زود هنگام سپاهانی ها را دلیلی بر ضعف فنی و تحت فشار قرار گرفتن آنها در مستطیل سبز دانسته و تصریح کردند: «باشگاه سپاهان درست در دقایقی که تیم‌شان زیر فشار حملات استقلال هیچ حرفی برای گفتن نداشت، با بیانیه‌ای سراسر کذب تلاش کرد حواس بینندگان را پرت کند که این رفتار در نوع خود عجیب و غریب است. این باشگاه ثابت کرد همانطور که بلد است قانون و سقف بودجه را دور بزند، می‌تواند حقایق را نیز وارانه جلوه دهد.»

فارغ از صحت و سقم این بیانیه ها و میزان محق بودن طرفین دعوا؛ نکته قابل تأمل و تأسف بار ماجرا پر تکرار بودن این قبیل حادثه ها در اصفهان و تبدیل شدن «نارنجک» به بیماری مزمن و درد بی درمان ورزشگاه های دیار «نصف جهان» است.داستان تلخ نبرد سپاهان و استقلال هرچه که باشد؛ تقلیل ریشه های آن به رفتار نه چندان قابل قبول نیمکت غالبا ملتهب آقای نکونام مصداق کامل نگاه حداقلی و سطحی نگرانه به ناهنجاریها بوده و کمکی به بهبود واقعی اوضاع نخواهد کرد. مسأله اصلا پرتاب نارنجک و سایر وسایل آتش زا بوسیله هوادار زرد و آبی و قرمز نیست. مورد مهمتر و غیر قابل چشم پوشی ادامه دار بودن این اپیدمی هولناک است. چشمان نابینا شده سرباز احمدی در دی ماه اندوه بار 1386 ؛ انفجار بمب دست ساز مهیب پیش پای داور در مصاف آسیایی سپاهان و الاهلی عربستان در مهرماه 1391؛ پرتاب نارنجک های متعدد در جریان مصاف آسیایی ذوب آهن و استقلال در اوج مشکلات میزبانی، شکایتهای پیگیر سعودی ها و پیش چشمان بهانه جو و سختگیر ناظران «ای اف سی» در اردیبهشت 1397 و سرانجام گسترش دامنه این قبیل اقدامات به خارج از ورزشگاه و حمله فوق العاده خطرناک به اتوبوس حامل اعضای باشگاه پرسپولیس در خرداد 1400 به عنوان مشت نمونه خروار و از جمله مهم ترین وقایع غیر قابل قبولیست که در سایه انفعال و توجیه مسوولان و کاربدستان فوتبال اصفهان و هم چنین بی عملی مدیران فدراسیون و مراجع انضباطی اتفاق افتاده، ادامه دار شده و هر بار در ابعاد تازه تر و فاجعه بار تری پدیدار شده است.

مرزبندی های رنگی و جغرافیایی از مقوله برداشت ها و اظهار نظرهای فرافکنانه ای است که نه تنها سبب حل بحران نخواهد شد؛ بلکه سبب تقویت جایگاه متخلفین ، جری شدن نارنجک سازان و تحریک هواداران سایر باشگاه ها خواهد شد. یکروز ریشه بحران و دلیل حمله به اتوبوس را به مشکلات مرتبط با یک باشگاه خاص نسبت داده و از قبول مسئولیت طفره رفتید. حالا اما به فاصله کمتر از دو هفته و در نبرد با تراکتور و استقلال حوادث و بحثهای لفظی مشابهی اتفاق افتاده است. دست کم این دو باشگاه، همانهایی هستند که در گذشته ای نه چندان دور به رقابت بی تنش با آنها مفتخر بوده و اینهمه را دلیل فضای ذاتا آرام ورزشگاه هایتان میدانستید.آنروزها نه شما و نه متحدانتان تصور نمیکردید که این آتش بی مهار، دامن همه را خواهد گرفت و نارنجک در حال انفجار خودی و غریبه نمی شناسد.

راه مقابله با اینگونه حوادث از بدرفتاری با پزشک به کمک آمده استقلالی و تحریم کنفرانس سرمربی باشگاه مهمان نمی گذرد. کاش عکاسان و خبرنگاران محترم نصف جهان؛ اعتراض و تحریم را تا رسیدن دامنه آسیب به همکارانشان به تأخیر نمی انداختند و قلم ها و لنزها را خیلی قبلتر بسوی مسسببان اصلی ماجرا نشانه می رفتند؛ اگر بجای پرداختن به علتهای قریب به اصل ماجرا پرداخته میشد و در عوض تحریم مهمان، عوامل برگزارگننده و میزبان مورد سوال قرار می گرفت، اگر حقایق تلخ موجود، قربانی دلبستگی های جغرافیایی و وابستگی های رنگی نمیشد، این مشکل و بسیاری معضلات دیگر علاج شده و یکبار برای همیشه به خاطره ها می پیوست. سخن آخر اینکه فرض کنید مسئولیت صدر تا ذیل حادثه اخیر به گردن آبی هاست.چه تضمینی وجود دارد که در نبردهای حساس لیگ قهرمانان و در بازگشت نوبرانه این رقابتها به ورزشگاه نقش جهان، بار دیگر شاهد انفجار این قبیل وسایل آتش زا نباشیم. آنوقت مشکل بتوان ریشه اینگونه اتفاقات را به رقبای خارجی نسبت داد و از پرداخت هزینه های فراوان آن شانه خالی کرد.