جواد «کام بک» زدن بلد نیست
روزنامه گل
دکتر فرزاد بیگی - سومین برد زردها به مدد دست بیقرار. تداوم صدر نشینی در ضیافت نارنجکها و بیانیه ها. پسران «مورایس» حریف می طلبند. قبلتر به انگیزه های بسیار استقلال اشاره کرده و هشدار داده بودیم که آبیها فارغ از کمبودهای مشهود و مشکلات غیرقابل انکارشان به میدان آمده و برای دفاع از اعتبار و اصالت باشگاهشان بازی خواهند کرد. مصاف نقش جهان نشانه ای بارز از نزدیک شدن استقلال به ایده آل های نکونام و شکل گرفتن پسران آبی در قالب دلخواه آقای مربی بود؛ جنگنده، مبارزه جو و با انگیزه فراوان.
جواد پیش تر و در مواجهه با پنجره های بسته فولاد، با مختصات و بایسته های مربیگری در شرایط سخت خو گرفته و راه و رسم تبدیل کردن این تهدید نگران کننده به فرصتی بالقوه و عاملی اتحاد بخش را امتحان کرده است. او شیوه برانگیختن روح و روان بازیکنان را آموخته و خوب میداند چگونه آنها را به میدانهای بزرگ گسیل کند.کنترل و از کار انداختن ستاره های پر تعداد سپاهان؛ آنهم در هیاهوی خوفناک نقش جهان کار ساده ای نیست. کمی تعلل و تردید و لحظه ای غفلت و سهل انگاری کافیست تا هر حریفی در طوفان پیش رونده زرد دفن شود.
نکونام اما با اضافه کردن ایمان سلیمی به جای جعفر سلمانی و جابجایی برخی مهره های درون میدان سعی کرد بر استحکام دفاع تیمی، قدرت سرزنی مدافعان و هم چنین تراکم میانه میدان افزوده و قدرت بازدارندگی استقلال را تقویت کند. راهبردی بالنسبه موفق که در دقایق بسیاری از بازی ضمن مهار پدیده جوان اصفهانی ها، بشکلی غیر قابل انکار سبب به حاشیه رفتن مغانلو و اسدی شد. مسیرهای هجوم بسته بود. شکاری و احمد زاده هرگز نتوانستند ماننددو هفته گذشته با دور زدن مدافعان کناری و ارسال های عرضی به دروازه حریف نزدیک شوند. قریب به اتفاق سانترهای رضاییان به مقصد نمیرسید و فرصت زدن ضربات نخست به مهاجمان سپاهان داده نمیشد.
بااینحال در دقایق واپسین نیمه نخست و درست وقتیکه بنظر میرسید سپاهان بطور کامل در تله تاکتیکی استقلال گرفتار شده و «مورایس» ناگزیر از اتخاذ ترفندی جدید برای ادامه مسابقه خواهد بود؛ اشتباه ناشیانه مدافع آبی از راه رسید و «سندرم دست بیقرار» سلیمی همه معادلات ذهنی سرمربیان دو تیم را دگرگون کرد.هرچند بعدتر و با تماشای دقیقتر تصاویر تلویزیونی، صحت این پنالتی بادآورده (که به دشواری و با دو ضرب وارد دروازه استقلال شد)با تردید مواجه شد؛ این موضوع اما به هیچ وجه سبب توجیه اشتباه مهلک و سلب مسوولیت از مدافع بی احتیاط نخواهد بود. سلیمی نه تنها مقدمات برتری حریف را فراهم کرد، بلکه با کمی سختگیری بیشتر داور، مستحق اخراج تلقی شده و آبی ها را ده نفره میکرد.
در هرجال به ثمر رسیدن پنالتی و عقب افتادن استقلال؛ نکونام و شاگردانش را در موقعیتی متفاوت قرار داد. آنها ناگزیر به تهاجم و جبران نتیجه بودند.اجبار و اضطراری که قدرت تهاجمی شان را آشکار کرده و عیار واقعی شان در بازگرداندن نتیجه بازی را نشان میداد. مع الاسف تجربه نشان داده است که سیستم مورد علاقه نکونام مادامی بدون نقص کار میکند که تیمهای او عقب نیافتاده و به دنبال جبران نتیجه نباشند. نیازی به یادآوری نیست که از دست دادن قایدی و محبی، در اختیار نداشتن ابزار هجومی مناسب و فقدان مهاجم تمام کننده؛ کار گلزنی و بازگشت را به مراتب دشوارتر کرده است؛ بااینحال «کام بک» و بازگشت به بازی ؛ نقطه ضعف تکرار شونده و پاشنه آشیل آشنا و غیر قابل انکار همه تیم های نکونام (و البته همه تیم های مربی و مرادش کارلوس کی روش پرتغالی) بوده و اصالت این موضوع ربط چندانی به محدودیتهای فنی استقلال لیگ بیست و سوم نداشته است.بعبارت دیگر شاگردان نکونام سخت گل می خورند و سختتر از آن موفق به جبران گل های خورده خواهند شد. مسأله فقط ناکامی شان در تغییر نتیجه نیست. مشکل به مراتب ناامید کننده تر ناتوانی استقلال در طراحی تدابیر هجومی و ایجاد موقعیت های خطرناک برای باز کردن دروازه رقیب است. آنها علیرغم تسلط بر میدان و حتی پس از ده نفره شدن سپاهان، هیچ خطر قابل ذکر و فرصت چشمگیری بوجود نیاورده و هرگز نتوانستد دروازه نیازمند را بطور جدی تهدید کنند. بااینکه قلب دفاع سپاهان کماکان و مانند فصول گدشته آسیب پذیر بنظر میرسد و تنها موقعیت قابل ذکر آبی ها از همین مسیر بدست آمد؛ این نقشه هیچگاه بطور جدی دنبال نشد و شاگردان نکونام راه های سر راست تر و قابل پیش بینی تری را برای باز کردن دروازه سپاهان در پیش گرفتند.همین است که خیلی زود دل بستن به ارسالهای بلند و قدرت سر زنی مهاجم مازاد، به یگانه ترفند نکونام برای رسیدن به دروازه سپاهان تبدیل شد.
به این ترتیب و چنانکه انتظار میرفت استحکام و سختگیری دفاعی به شاخصه اصلی استقلال نکونام تبدیل شده و ساختار دفاعی همیشه متزلزل تیم «ساپینتو» تا حدود زیادی ترمیم شده است.اینهمه اما به بهای از کار افتادن قدرت هجومی آبی ها و فراموشی نمایش های تماشاگر پسند اتفاق افتاده است. البته که بخش غیر قابل انکاری از این تغییر به سبب در دسترس نبودن محبی و قایدی رخ داده، اما بخش مهمتری از این دگردیسی در انگاره های فنی و تدابیر تاکتیکی نکونام نهفته است. شیوه فعلی شاید سبب نمایش های بالنسبه قابل قبول مقابل مدعیان شود؛ اما نقاط ضعف واقعی آن در هنگام عقب افتادن از رقبا و یا در مصاف با تیمهای دفاع کننده و ضعیف تر مشخص خواهد شد.معضلی که در فصل گذشته به کابوس لاینحل فولاد تبدیل شده و مقدمه ناکامی نکونام و جدایی اش را فراهم کرد.
