روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - پیروزی پرگل در آبادان و برد خفیف در آزادی. کارنامه شش امتیازی استقلال در پایان هفته دوم. آنقدر درباره مشکلات و نابسامانی های غول آبی پایتخت بزرگ نمایی شد که وقتی آنها با نتیجه ای قاطع، صنعت نفت را کنار زدند؛ بسیاری از اهالی فوتبال و هواداران استقلال انگشت به دهان مانده و این برد را به مثابه فتح الفتوحی دور از انتظار تصور کردند. دشت این سه امتیاز در گرمای وحشتناک آبادان، اگرچه از یکسو سبب ذوق زدگی اولیه نکونام و مشت های گره کرده اش در کنار زمین شد؛ اما از سوی دیگر و برخلاف نظر و خواسته ی او به افزایش تصاعدی توقع هواداران از استقلالِ لیگ بیست و سوم انجامید. همین است که پیروزی دشوار در مصاف با ملوانان به مذاق تعداد قابل توجهی از آبی دوستان خوش نیآمد و سبب بروز انتقادها و تردیدهایی در خصوص نمایش نه چندان دلچسب استقلال شد.

نکته قابل تأمل اما تشابه آماری عملکرد شاگردان نکونام در هر دو نبرد پیش گفته است. آنها برخلاف نتایج بدست آمده، در هر دو بازی نمایشی تقریبا یکسان ارائه کردند. نه در آبادان فوق العاده بودند و نه در آزادی دچار افتی فاحش شدند. آنچه سبب تمایز این دو مصاف و به اشتباه افتادن احتمالی جمعی از اهالی فوتبال شد تفاوت در تعداد گلهای به ثمر رسیده و نتایج پایانی بود. این تفاوتها بیش از آنکه نشان دهنده میزان متغیر تسلط آبی ها باشد، حاصل رفتار مهاجمان و عملکرد دروازه بانان بود. از جمله واکنش های امیدوار کننده سید حسین حسینی در هر دو بازی و نمایش انتقاد برانگیز گلر عراقی صنعت نفت در بازی نخست، نقش بسیار مهمی در نتایج به دست آمده و تعداد گلهای به ثمر رسیده داشته است.

در هرحال نکونام و شاگردانش پس از عبور «سهل و ممتنع» از رقبای پر طرفدار شمالی و جنوبی، به یکی از فینال های مهم لیگ رسیده اند. به مصاف نقش جهان و تقابل با سپاهان. محکی جدی برای شناخت هرچه دقیق تر عیار آبی ها. احتمالا بکارگیری اصطلاح جنگ نابرابر، توصیف چندان دقیق و منصفانه ای از تقابل دو کهنه رقیب قدرتمند نیست. بااینحال و بدون تردید حریف اصفهانی در قیاس با استقلال؛ تجهیز شده تر ، آماده تر و صد البته فارغ البال تر و آسوده خاطر تر است. زردها بر خلاف رقیب نه مشکلات فرساینده و محدودیت های آزار دهنده مالی دارند و نه به سبب بحرانها و بلاتکلیفی های مدیریتی و اعتصاب و اعتراض بازیکنان، فرصت طلایی آماده سازی کامل در پیش فصل و حضور موثر در بازار نقل و انتقالات را از کف داده اند. اینهمه بعلاوه کسب پیروزی در هر دو مصاف با استقلالِ به مراتب کامل تر و قوی تر لیگ بیست و دوم ؛ سپاهانی ها را در موضع برتر قرار داده و امیدواریهایشان را برای تداوم صدرنشینی افزایش داده است.

نکته مهم اما تشابه نسبی اوضاع فعلی استقلال با فولاد جواد نکونام در روزگار پنجره های بسته است. در واقع نکونام کمابیش چنین احوالاتی را قبلتر تجربه کرده و اتفاقا بخش مهمی از اعتبار دوران کوتاه مربیگری اش به تسلیم نشدن و مبارزه جویی در همان فصول مربوط میشود. مردی که شخصیت فردی، پست دوران بازی و ایده آل های مربیگری اش، منطبق بر فوتبال تدافعی و فرصت طلبانه است.تیم هایش زیبا و تماشاگر پسند بازی نمی کنند و نمایش هایشان نسبت چندانی با فوتبال رو به جلو ندارد. جواد بیش از آنکه به دنبال ارائه تاکتیک های روز دنیا و تقلید از سرمربیان پیش رو عصر حاضر باشد؛ بشدت در پی الگوبرداری از شیوه «کارلوس کی روش» و سایر بزرگانیست که نقشه راهشان برای رسیدن به موفقیت؛ استحکام حداکثری دفاعی، آمادگی کامل برای فائق آمدن در جنگ های تن به تن داخل زمین و احاطه و استیلا بر حواشی مختلف خارج از میدان بوده است. او نه تنها هیچ ابایی از مقایسه شدن با پیرمرد پرتغالی ندارد؛ بلکه بوجود این شباهت افتخار میکند. نکونام بخوبی راه و رسم مقابله با بحران و تمهید شرایط لازم برای ایجاد اتحاد و برانگیختگی بازیکنان را آموخته و شاگردانش معمولا سمبل مبارزه طلبی و جنگندگی بی امان هستند.صرف نظر از نقطه تاریک فصل گذشته و کنار کشیدن ناامید کننده جواد پیش از نبرد با غول عربستانی؛ او و شاگردانش هیچگاه در مصاف های بزرگ پا پس نکشیده و هرگز پیش از موعد تسلیم نشده اند.

استقلال نکونام قطعا کمبودهایی دارد و نسبت به فصل پیش ضعیف تر شده است. با اینحال تیم از پیش بازنده ای نیست و هرگز برای پذیرفتن سومین شکست پیاپی به نقش جهان نخواهد رفت. برای مردی که همیشه از چالش و بقول خودش «دعوا» استقبال کرده است؛ ملاقات چهارشنبه شبی با «مورایس» پرتغالی، تقابل با ستاره های پر تعداد سپاهان و حضور در نقش جهان مملو از تماشاگر؛ یک هماوردی بزرگ برای اثبات شایستگی های فنی و نشان دادن قابلیت های مربیگری خواهد بود.