از تبار معرفت
روزنامه گل
طی چند روز اخیر بار دیگر نام مجتبی محرمی سر زبان‌ها افتاد. ستاره سابق پرسپولیس دچار عارضه قلبی شد و سر از بیمارستان درآورد؛ خبری نگران‌کننده که واکنش‌های زیادی به‌دنبال آورد و حتی یحیی گل‌محمدی هم با انتشار یک استوری برای او آرزوی سلامتی کرد. خوشبختانه موضوع به خیر گذشت و محرمی مرخص شد. پس از آن رسانه‌ها سراغش رفتند و او به این وسیله از کسانی که در این مدت به یادش بودند تشکر کرد. محرمی البته حرف‌های فنی هم زد که نکته جالب توجه در این مورد، موج مثبت همیشگی بود که در حرف‌های این چهره محبوب موج می‌زد. او به‌طور ویژه به حمایت از شهاب زاهدی پرداخت؛ مهاجم جدید قرمزها که در بازی هفته اول در برابر آلومینیوم اراک توقعات را برآورده نکرد و زیر فشار انتقادات قرار گرفت. محرمی گفت هنوز برای قضاوت خیلی زود است و باید به شهاب فرصت داد. او حتی بخشی از اعتبارش را هزینه کرد و برای روحیه دادن به زاهدی گفت پرسپولیس چهارشنبه تراکتور را با گل شهاب خواهد برد.
داستان محرمی، داستان جالبی است. او خیلی زجر کشیده، از نظر مالی و مادی به حقش نرسیده، شاید به اندازه کافی قدر ندیده اما این باعث نشده مثل خیلی از پیشکسوتان پشت زبان نیش‌دار و گزنده‌اش، مشغول انتقام گرفتن از بازیکنان امروزی باشد. شاید به رفتار علیرضا بیرانوند در فسخ قرارداد انتقاد داشته باشد اما آنقدر محترمانه برخورد می‌کند که اصلا جای واکنش و ناراحتی برای کسی نمی‌ماند. او حتی از مهدی هاشمی‌نسب هم دفاع می‌کند و مثل همه این سال‌ها می‌گوید یاغی سرخابی‌ها به‌خاطر خانواده‌اش «پول» را انتخاب کرده و سزاوار شماتت نیست. ادبیات محرمی در مورد امیر قلعه‌نویی هم سرشار از احترام و محبت است؛ کسی که درگیری با او در دربی دی‌ماه سال 73باعث محرومیت طولانی‌مدت محرمی شد. مجتبی چیزی از مال دنیا ندارد. ثروت واقعی او در نگاهش است؛ نوعی بی‌نیازی رشک‌برانگیز. روزگار او را سوزاند اما هیچ‌وقت راضی به سوختن هیچ‌کس نیست و این خیلی ارزشمند است.
