روزنامه گل

قهرمانی آرسنال در این فصل به این معنی بود که در چهار فصل گذشته سه تیم مختلف قهرمان لیگ برتر شده‌اند و این موضوع نشان از سلامت لیگ برتر می‌داد. اما این اتفاق رخ نداد و قهرمانی سیتی برای آنها به معنای پنج قهرمانی در شش فصل گذشته بود و این امر باعث شد که لیگ برتر شباهت زیادی به بوندسلیگا و لیگ ۱ فرانسه پیدا کند. سیتیزن ها حتی پیش از برگزاری دیدار این هفته خود قهرمانیشان را مسجل کردند تا ادعای رقابتی بودن لیگ برتر -لااقل در چند سال گذشته- مضحک جلوه کند.

لیگ تک قطبی

اگر لیورپول یورگن کلوپ و تلاش‌های خارق‌العاده آنها در سال 2020 نبود، تیم پپ گواردیولا می‌توانست ششمین قهرمانی متوالی خود را به دست آورد. این وضعیت شباهت بسیاری به لیگ یک فرانسه، بوندسلیگای آلمان و سری آ ایتالیا (البته در سال‌های قبل) دارند. در لیگ فرانسه پاری‌سن ژرمن آماده است تا نهمین قهرمانی خود در ۱۱ فصل گذشته را جشن بگیرد. بایرن مونیخ سخت به دنبال یازدهمین قهرمانی متوالی خود است و یوونتوس هم توانست بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۰، نه اسکودتوی متوالی به دست آورد. اما یک تفاوت مهم بین سلطه منچسترسیتی بر لیگ برتر و نمونه‌های دیگر وجود دارد: پپ گواردیولا. سلطه سیتی تا حد زیادی به دلیل حضور یکی از بزرگترین مربیان تاریخ است که کل ساختار باشگاه حول محور او ساخته می‌شود. احتمالا پس از رفتن گواردیولا، حداقل مدتی طول می‌کشد تا این باشگاه بتواند دوباره این سطح از برتری را به دست بیاورد. تفاوت منچسترسیتی با بایرن، پاریس و یووه در این است که آنها فارغ از اینکه چه کسی مربی آنها باشد موفق به کسب لیگ داخلی خود شده‌اند. این باشگاه‌ها یا از نظر مالی یا از نظر تاریخی یا هر دو نسبت به رقبای خود برتری داشته‌اند. مانند پاری سن ژرمن، که توان مالی‌اش با هیچ تیم دیگری در فرانسه قابل قیاس نیست، یا بایرن مونیخ که تا چند سال بهترین بازیکنان دورتموند، تنها رقیب واقعی خود را به خدمت می‌گرفت. اما اوضاع برای منچسترسیتی اینگونه نیست چرا که باشگاه‌های لیگ برتر توان مالی بسیار زیادی دارند و از نظر تاریخچه نیز سیتی برتری خاصی نسبت به آنها ندارد. سخت است تصور کنیم که سیتی می‌توانست با کارلو آنچلوتی، نیکو کواچ و هانسی فلیک مانند بایرن سال‌های 2016 تا 2021 لیگ برتر انگلیس را قبضه کند. آیا این فصل نقطه عطفی برای سیتی خواهد بود یا خیر؟ تا به حال هواداران نسبت به قهرمانی‌های این تیم یا بی‌تفاوت بودند و یا حتی از آن استقبال کرده‌اند. در صورتی که منچستریونایتد، آرسنال و لیورپول پس از موفقیت‌های خود مورد نفرت هواداران رقیب بوده‌اند. سیتی مانند فردی است که به طرز مضحکی با استعداد، ثروتمند یا موفق( یا هر سه) است و این باعث می‌شود هواداران موفقیت‌های آنها را زیر سوال ببرند. احتمالا دلیل این موضوع سن هواداران است. کسانی هستند که سی و چند سال با نفرت از منچستریونایتد و پس از آن چلسی بزرگ شده‌اند و این عمدتاً به دلیل موفقیت‌‌های این دو باشگاه است. یا افرادی که کمی مسن‌تر هستند و به دلایل مشابهی از لیورپول متنفر هستند. رقابت رقبای قدیمی در لیگ برتر باعث می‌شود تا بسیاری از هواداران هنوز نسبت به موفقیت‌های منچسترسیتی بی‌تفاوت باشند. مثلاً طرفداران تاتنهام ترجیح می‌دهند تا منچسترسیتی به جای آرسنال قهرمان لیگ شود. فوتبال منچسترسیتی زیر نظر گواردیولا آنقدر جذاب هست که بسیاری از هواداران بی‌طرف هم خواهان موفقیت این تیم باشند اما مثلا چلسی ژوزه مورینیو، که مانند سیتی پس از حمایت مالی فراوان توانست خود را به عنوان یک قدرت فوتبالی مطرح کند، به اندازه سیتی چشم‌نواز بازی نمی‌کرد. این یک واقعیت است که قهرمانی‌های سالیان اخیر منچسترسیتی به اندازه عناوین بایرن و پاریسن‌ژرمن واکنش‌های منفی در پی نداشته است. باید این موارد را نیز در نظر گرفت که سیتی همچنان باید از خود در برابر بیش از 100 اتهام نقض قوانین فیرپلی مالی لیگ برتر دفاع کند. آیا این موارد باعث می‌شود بی‌تفاوتی هواداران فوتبال نسبت به این تیم کمتر شود؟ زمانی که گروه ابوظبی در سال 2008 باشگاه منچسترسیتی را خریداری کرد، وضعیت جهان با زمان حاضر تفاوت‌های زیادی داشت، رسانه‌های اجتماعی بسیار کمتر بودند و نسبت به مسائلی مانند شستشوی ورزشی آگاهی بسیار کمتری وجود داشت. با خرید نیوکاسل توسط خاندان سلطنتی عربستان و احتمالاً منچستریونایتد توسط خاندان آل‌ ثانی، این ترس در میان برخی از هواداران به وجود آمده است که موفقیت در لیگ برتر بدون ثروت یک دولت ممکن نباشد. با ادامه سلطه سیتی با حمایت ابوظبی، اگر نیوکاسل نیز شروع به کسب عناوین کند، انتظار می‌رود که دشمنی‌ها نسبت به این گونه مالکیت بیشتر شود. لیورپول در فصل‌های 19-2018 و 2021-2022 توانست به ترتیب 97 و 92 امتیاز کسب کند و در هر دو فصل رقابت عنوان قهرمانی را به منچستر سیتی واگذار کرد. نکته عجیب اینجاست که این تعداد امتیاز رتبه چهارم و هفتم بیشترین امتیازات تاریخ لیگ برتر هستند اما هیچ کدام نتوانستند مانع قهرمانی منچسترسیتی شوند. پس اگر اوضاع به همین ترتیب پیش برود، نباید انتظار یک لیگ رقابتی را داشت. سیتی باعث شده تا امتیازهای مورد نیاز برای قهرمانی در لیگ برتر تغییر کند، تا حدی که کسب این مقدار امتیار برای بسیاری از باشگاه‌ها ناممکن به نظر برسد. آنها احتمالاً در این فصل 94 امتیاز (2.5 امتیاز در هر بازی) کسب خواهند کرد و این اتفاق یعنی اینکه در شش فصل گذشته، آنها توانسته‌اند چهار مورد از هفت مورد بیشترین امتیاز تاریخ لیگ برتر در یک فصل را به نام خود ثبت کنند. لیورپول (و آرسنال این فصل) تنها تیم‌هایی هستند که با اختلاف کمتر از 10 امتیاز با سیتی در جایگاه دوم قرار بگیرند. سیتی توانسته در این شش فصل، چهار لیگ برتر و یک جام حذفی (شاید دو جام در صورت پیروزی برابر منچستریونایتد) به دست بیاورند و این اتفاق برای باشگاه‌هایی که باید هر فصل یک جام کسب کنند یک زنگ خطر است. قبل از ورود گواردیولا، سیتی در سال های 2012، 2014 قهرمان لیگ برتر شده بود و پس از آن مجبور شدند تا فصل 2018 که فصل دوم گواردیولا بود منتظر بمانند. به منچستریونایتد پس از سر الکس فرگوسن نگاه کنید، که با وجود هزینه‌های بسیار زیاد، هنوز نتوانسته به اولین قهرمانی خود از سال 2013 نزدیک شود. دوره اوج هر تیمی در فوتبال به پایان می‌رسد؛ منچستر و لیورپول این گزاره را تائید می‌کنند. ثروت سیتی و مدیریت حساب‌شده این باشگاه به این معنی است که احتمالا آنها تا این حد سقوط نخواهند کرد، اما زمانی که گواردیولا این باشگاه را ترک کند مشکلاتی برای آنها پیش خواهد آمد. تا آن زمان باشگاه‌هایی که به اندازه کافی توان مالی دارند باید سعی کنند خود را به سطح منچسترسیتی برسانند.