روزنامه گل

پرسپولیس و ملوان؛ نبردی سرشار از نوستالژی و خاطره. تکرار تقابلی سنتی درست در آستانه سالگرد فقدان سیروس قایقران. چه زود بیست و پنج سال گذشت. بعید است اهالی فوتبال، از پی اینهمه سال، سیمای کاریزماتیک و لبخند دوست داشتنی و اقناع کننده کاپیتان را فراموش کرده باشند. مرد؛ با آن قامت استوار، موهای مجعد و سبیل انبوه؛ هم از لحاظ مشخصات ظاهری و هم شیوه بازی، از نمادهای برجسته تیم گیلانی بود. او قطع به یقین برای یگانگی؛ ماندگاری و اسطوره شدن به مرگی چنین تلخ و زودهنگام نیاز نداشت. روزگار اما همیشه راه خود را رفته و حالا جز یک دنیا خاطره ناتمام و البته طرحی از چهره «سن سیروس» بر پیراهن ملوان ها و نامی از او بر سر در ورزشگاه پیر بندر، چیزی باقی نمانده است. کاپیتان اما هرجا که هست حتما نگران سرنوشت ملوانهاست. نگران تیمی که در آشفته بازار فوتبال به اصطلاح حرفه ای شده ایرانی به سختی طی طریق کرده و در میان طوفان سهمگین مصایب مالی؛ جز با حمیت و تعصب ؛ پایدار نمانده است.البته که شاگردان مازیار و پژمان به لطف خودکشی قبل از موعد نفتی های جنوب، جواز ماندن در لیگ برتر را بدست آورده و از این بابت دغدغه ای ندارد. آنها باتوجه به بضاعتشان کم و بیش فوتبال قابل احترامی ارائه کرده اند. بااینحال در شأن تیم دیرپا و پر افتخار انزلی نیست که به رقیب دلخواه سرخابی های تهران و به «کبریت بی خطر آزادی» تبدیل شود. نفرین بر الزامات، مناسبات و شرایطی که تقابل با ملوانان چغر، استوار و همیشه نباز انزلی را به فرصتی برای بالا بردن تفاضل گل مدعیان تبدیل کرده است. اف به روزگاری که «قوی سفید» ناگزیر برای آبرومندانه باختن ارنج شود و تعویض دفاعی سرمربی رقیب در بین دو نیمه و پس از کسب برتری دو به صفر با واکنش های گسترده انتقادی و اعتراضی همراه باشد. نه! این ملوانی که میشناختیم نیست.

در سوی مقابل اما پرسپولیسی ها، ساده تر از آنچه بنظر میرسید به سه امتیاز بازی رسیدند. به همین سبب کاستی های فنی و تاکتیکی شان تحت الشعاع کامیابی بی درد سر و سهل الوصول جمعه شب آزادی قرار گرفت و مغفول باقی ماند. اولین و مهمترین نکته تاریک بازی شاگردان یحیی، اصرار افراطی و در عین حال ناشیانه عناصر دفاعی تیم و بویژه علیرضا بیرانوند در شروع بازی با پاس های کوتاه و از درون محوطه جریمه خودی است. بگواه آمار پایبندی لجوجانه و غیر قابل توجیه گلر ملی پوش پرسپولیس به ارسال پاسهای ریسکی به مدافعان و هافبکها بارها دردسر ساز شده و دروازه سرخها را تا آستانه فروپاشی پیش برده است. رویدادی که دست کم دوبار در همان بیست دقیقه نخست تقابل با ملوان تکرار شد و به از دست رفتن توپ در خطرناکترین منطقه دفاعی پرسپولیسی ها انجامید.

باید به بیرو، سایر مردان دفاعی و البته کادر رهبری سرخها هشدار داد که استفاده ناقص از یک نقشه بر ملا شده؛ آنهم در شرایطی که بوضوح کمبود مهارت و فقدان نفرات کافی برای اجرای این تدبیر به چشم می آید؛ نه تنها فضیلت محسوب نمیشود بلکه نشان دهنده عدم انعطاف و خود اصلاحگری درونی مجموعه تیم است. گویی حضرات سوگند خورده اند تا خلق یک سوتی ماندگار و از دست رفتگی کمرشکن، ویرانگر و غیر قابل جبران به این بند بازی خطرناک ادامه دهند. اوضاع چنان است که تقریبا همه رقبایی که قبلتر و در مصاف با پرسپولیس به یک سوم دفاعی خودی عقب مینشستند؛ حالا با حداکثر نفرات پشت محوطه جریمه تیم یحیی تجمع کرده و با اعمال پرس شدید منتظر اشتباه کاملا قابل پیش بینی و تکرار شونده سرخها باقی میماند.

نکته قابل تأمل دیگر، اعتماد مجدد گل محمدی به مهدی عبدی و بازگشت مهاجم با استعداد اما بغایت بی خیال و سربهوا به ترکیب ثابت است. البته که او با تأثیرگذاری در اخراج بازیکن مس رفسنجان و همچنین ثبت یک پاس گل در تقابل با ملوان نقشی مثبت در کسب شش امتیاز اخیر داشته است. بااینهمه مشاهده کلیت عملکرد عبدی نشان دهنده جهش فنی و آمادگی جدی و قابل اتکای او نیست و بنظر نمیرسد مهاجم مازندرانی به سطحی بازگشته باشد که «عیسی»، «پریرا» و « دیاباته» را یکجا به تماشای بازی از روی نیمکت ناچار کند. از سوی دیگر فراز و نشیب بسیار در بازی محمد عمری نگران کننده است. البته که بخشی از این نوسان به الزامات جوانی و بی تجربگی بازگشته و میدان دیدگی بیشتر سبب ثبات عملکرد خواهد شد. با اینهمه اصرار بر حرکات انفرادی و بخصوص سعی در فریب داور و گرفتن پنالتی از جمله نقاط ضعف جدی مهره نورسیده پرسپولیس است.

کلام آخر اینکه سرخها برای باقی ماندن در جنگ قهرمانی به انسجام دفاعی بسیار بیشتری نیازمندند.آنها اگرچه از لحاظ آماری بالاترین کلین شیت را ثبت کرده و بعد از رفسنجانی ها کمترین گل را دریافت کرده اند؛ با اینهمه در لحظات بحرانی دچار اشتباهات و لغزشهای جدی شده و با پذیرفتن تک گل های تعیین کننده امتیازات بسیار مهمی را از دست داده اند. نکته امیدوار کننده اما بازگشت مهدی ترابی به روزهای خوب گذشته است. ترابی و تا حدودی عمری؛ تنها مهره های قابل اعتنای یحیی برای تغییر روند و جریان بازی و کسب نتیجه در روزهای متوسط و حتی ضعیف تیم هستند. آمادگی و هوشیاری آنها، سرخها را به ادامه لیگ امیدوار خواهد کرد. گلزنی «پریرا» و سعید صادقی نیز در کم شدن فشار بر این دو بازیکن موثر بوده و انتظار میرود از این پس نمایش های مطلوب تری ارائه نمایند. درپایان انصاف نیست نمایش های مطمئن، کم اشتباه و تا حدود زیادی غیر منتظره علی نعمتی مغفول باقی بماند. قبلتر بارها از تزلزل این مدافع گفته ایم و نوشته ایم. او اما در مهم ترین مقطع فصل بروزهای خوب بازگشته و به عصای دست یحیی تبدیل شده است.