روزنامه گل

حسن صانعی پور- شیرها هنگامی که مورد حمله حیوانات بزرگتر از خود قرار می‌گیرند، ترسو شده و اولین و آخرین راه چاره را فرار می‌دانند. " تاکتیکی زیرکانه برای آسیب ندیدن و تصمیمی غریضی که نشانه تصمیمات آنی و خارج از تفکر است." این مثال را می‌توان در خصوص فوتبال ایران نیز آورد؛ شیرِ مورد حمله قرارگرفته‌ای که برخلاف درونمایه‌های خود ترسیده و چاره را فرار از شرایط موجود می‌داند. این شیرِ خسته می‌خواهد برگردد، اما ابزار لازم را برای بازگشت فاتحانه ندارد و مدام بهانه جویی می‌کند. زخم کاری این شیر بعد از التیام زودگذر توسط ضربات دیگر ملتهب و کُشنده گشته و دست آخر به انزوا کشیده می‌شود. با این وصف و برای نجات از ترس‌های موجود، علاوه بر شجاعت باید حمایت و اتحاد را نیز چاشنی کار نمود.
ایران دیگر غول فوتبال آسیا نیست
تا همین چند سال و چند فصل پیش، فوتبال ایران در سطح باشگاهی، غول آسیا تلقی شده و تمام باشگاه‌های آسیایی از حضور در ایران واهمه داشتند. " روزگاری استادیوم آزادی جهنم تیم‌های آسیایی بود." اما دیگر فوتبال باشگاهی ایران غول آسیا نیست. چند سالی هست که صغیر و کبیر فوتبال این قاره به ایران می‌آیند و با امتیازات ریز و درشت به کشور خود بازمی‌گردند. اولین نشانه‌های افول نیز در فصولی رقم خورد که میزبانی را از ایران سلب کردند. دومین نشانه به اختلافات داخلی و برنامه‌ریزی‌های سلیقگی بازمی‌گردد. و نشانه سوم و مهم فرسوده شدن و عدم بازسازی و یا ساخت به موقع زیرساخت‌هایی که ضرروت اول فوتبال محسوب می‌گردد.
ساپینتوی ترسو
ساپیتنو در کنفرانس خبری بعد از دیدار الوصل گفت: بهتر است که همه با هم باشیم. فصل طولانی است و همه دوست دارند که بازی کنند. به نظر می‌رسد سرمربی آبی‌پوشان دچار یک دلیریوم محیطی و تاکتیکی شده است. هرچند این سرمربی درگیر لایه‌های آماتوری فوتبال ایران گردیده وتیمش را دیر بسته است و همچنین دچار حادثه مصدومیت نیز گردیده، اما ساپینتو برخلاف آنچه در ابتدای فصل قول داده بود، پیش نرفته است. او و باشگاه استقلال به خوبی آگاه بودند که شرایط استقلال و به تعبیری ساده جمع و جور کردن تیمی که فصلی فاجعه‌بار را پشت سرگذاشته، سخت است و باید سرعت بیشتری در بازگشت داشته باشند. اما این مسیر سینوسی، این افت وخیز بازیکنان که نمونه بارز آن را در عارف آقاسی و رامین رضاییان می‌بینیم و این ترس پنهانی که به دفاع غیرمنطقی و بدون پشتوانه می‌پردازد و این عدم آمادگی ذهنی مهاجمان و این ضعف مفرط تاکتیکی که بازی‎خوانی مناسبی ندارد، آن چیزی نیست که از ساپیتنو و کادرفنی او مورد انتظار بود. آنچه مسلم است اینکه آبی‌پوشان بعد از گذشت یک سوم لیگ برتر و در آستانه هفته پایانی مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا هنوز به شرایط نسبی نرسیده‌اند و در جام حذفی مقابل تیمی از دسته پایین‌تر دچار مشکل شده و نتوانسته‌اند مسیر درست را طی کرده و در یک کلام ترسو می‌باشند. این تیم با این تفکر نه تنها در آسیا حذف خواهد شد،"حتی در صورت صعود از مرحله گروهی و علیرغم اینکه قهرمانی در این جام پایین‌تر از شان باشگاه بزرگ استقلال است" بلکه لیگ برتر را نیز از دست خواهد داد. ساپیتنو باید قبل از ریکاوری تیمش، در برنامه‌های خود بازنگری کرده و از دلیریوم موجود و آشفتگیِ گرفتار شده در آن و عدم هوشیاری از شرایط موجود، رهایی یابد.
تراکتور در اندازه‌های صعود
خوشبختانه تراکتور تبریز در سه هفته اخیر لیگ قهرمانان سطح دو آسیا در اندازه‌های صعود ظاهر شده است. اما این واقعیت وجود دارد که این تیم در قرعه آسان قرار دارد و از طرفی الدحیل حریف بعدی آنان از شریط گذشته فاصله گرفته و مهمتر اینکه مرحله حذفی محتاج به تمرکزی دارد که لازم است در مسابقات لیگ داخلی بدان رسید. با این حال و بدون رویاپردازی مرسوم باید گفت؛ تراکتور شانس‌های بیشتری برای موفقیت‌های دیگر در آسیا دارد. شانسی که شاید آنان را تا یک چهارم نهایی لیگ الیت پیش برده و آنگاه اگر دچار بحران‌های خود ساخته و فراز و نشیب‌های فوتبال ایران نشوند، شاید آنان را تا فینال آسیا نیز همراهی کند.
از سپاهان انتظار نداشته باشید
اوضاع و احوال سپاهان این نکته را به ذهن تبادر کرده است که نباید از آنان انتظار زیادی داشته باشیم. همین‌قدر که از گروه خود در آسیا صعود کرده‌اند و همان اندازه که در بین تیم‌های مدعی لیگ برتر هستند، برای آغاز کار مربی جوانی چون محرم نوید کیا کافی است. این بدان معناست که نباید به سپاهان به لحاظ روحی و روانی فشار آورد. شرایطی که معمولا بعد از هر موفقیت مقطعی ایجاد شده و فرصت بعدی را از تیم‌ها می‌گیرد. سپاهان یک تیم در حال رشد است. آنان باید آغاز دوباره لیگ برتر را با مس رفسنجان شروع کرده و در دیدار با فجرسپاسی تست نهایی را برای صعود به صدر جدول و حضور امیدوارکننده در آسیا بزنند.

دلیریوم
درمان دلیریوم"آشفتگی مقطعی" نیاز به شناسایی و مدیریتِ شرایط ایجاد آن دارد. آشفتگی ایجاد شده در فوتبال ایران که ریشه در موضوعات گوناگون دارد، صرفا با برگزاری کنفرانس‌ها و یا ایجاد کارگروه‌ها حل نمی‌شود. یک شناسایی دقیق و آنالیز شرایط ایجاد آن و سپس مدیریت این شرایط، برای بازگشت به آرامش اولیه، نیاز است که البته در اوضاع و احوال کنونی فوتبال کشور، کمی سخت به نظر می‌رسد. آیا فدراسیون فوتبال وضعیت مدیریت‌های تابعه خود را به طور کامل و جدی رصد کرده و معضلات عدیده آنان را شناسایی نموده است؟ اینکه در حال حاضر فوتبال ایران برای موفقیت محتاج به درخشش ستاره‌های خارجی شده است را باید عمق فاجعه ملی فوتبال کشور تلقی نماییم. "فوتبال آسیا در آستانه رسیدن به فوتبال سطح یک دنیاست. مواظب باشیم عقب نمانیم."