دستاورد؟ صفر، ادعا، هزار!
روزنامه گل
اسکلت اصلی نسل فعلی تیم ملی شاید بین سال‌های 2015 تا 2018 شکل گرفته باشد. این نسل تقریبا به سال‌های پایانی کارش نزدیک می‌شود و این در حالی است که آنها در این مدت هیچ موفقیت خاص و منحصر به فردی به دست نیاوردند. نه قهرمانی در آسیا و نه صعود از مرحله گروهی جام‌جهانی، هیچ‌یک تا کنون رخ نداده و حتی پیش پیش باید گفت صعود احتمالی از مرحله گروهی جام‌جهانی بعدی هم فاقد ارزش آنچنانی است، چرا که از این دوره، مسابقات با حضور 48 تیم برگزار می‌شود و شما تازه اگر یک مرحله بالا بروید، به 32 تیم سابق می‌رسید!
در عوض اما یک نکته در مورد نسل فعلی وجود دارد که هرگز قابل چشم‌پوشی نبوده؛ اعتمادبه‌نفس بیش از حد بسیاری از بازیکنان این تیم! علیرضا جهانبخش شاید اولین نفری بود که بر خلاف نظر بسیاری از منتقدان، کارشناسان و هواداران، به مجموعه فعلی لقب «نسل طلایی» داد. پس از او هم اظهارات مشابه زیادی مطرح شد؛ از جمله این که سردار آزمون، علیرضا بیرانوند را بهترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال ایران خواند و سایر قضایا.
در حالی که این اظهارات به وضوح با واکنش‌های منفی بخش چشمگیری از هواداران مواجه شده، دوستان همچنان دست بردار نیستند و به خود ستایی ادامه می‌دهند. به عنوان مثال سردار آزمون در آخرین مصاحبه تلویزیونی‌اش با کمترین درجه از تواضع و فروتنی گفته: «اگر ما برویم، چه کسانی به جای ما خواهند آمد؟ به جای من و طارمی چه کسی می‌آید؟ به جای جهانبخش و عزت‌اللهی و آقا شجاع خلیل‌زاده چه کسانی می‌آیند.» این در حالی است که اولا دستاورد همین نسل هم برای مردم روشن نیست و ثانیا، حتی امثال علی دایی، مهدوی‌کیا، باقری، کریمی و... هم چنین ادعاهایی را در مورد خودشان مطرح نمی‌کردند.
بروز شکاف و اختلاف بین این تیم و بخشی از مردم، دلایل متعدد و متنوعی دارد، اما بی‌گمان یکی از مهم‌ترین آنها، همین از خود راضی بودن برخی ملی‌پوشان است. حتی اگر همین‌قدر توانا بودید هم نباید خودتان اینطور از خودتان تعریف و تمجید می‌کردید.
