روزنامه گل

مصطفی قدم خیر - پس از توقف برابر تاجیکستان و شکست مقابل ازبکستان در تورنمنت کافا، این بار تیم ملی در اولین بازی پنجره مهرماه به روسیه هم باخت تا دوران ناکامی‌اش تداوم بیابد. حالا ما در سال ۲۰۲۵، از ۹ بازی فقط صاحب ۴ برد شده‌ایم و در ۸ مسابقه آخر تنها یک بار توانسته‌ایم دروازه خود را بسته نگه داریم. این در حالی است که ورزش روس‌ها تقریبا از سه سال پیش تحریم شده و کسی با آنها بازی نمی‌کند. این موضوع به طور قطع در سطح آمادگی آنها موثر است، اما ظاهرا نه آنقدر که تیم آشفته ایران را به شدت تحت فشار قرار بدهند، موقعیت‌های فراوان به وجود بیاورند و نهایتا به برتری برسند. تیم امیر قلعه‌نویی همچنان برابر رقبای زیر رنکینگ ۵۰ فیفا به شدت دچار مشکل است؛ تیمی که مبتلا به سندروم ضعیف‌کشی شده و آنقدر با رقبای معمولی مصاف می‌دهد که شاید به تدریج زورش به همان‌ها هم نرسد.

جهانبحش؛ نماد کل تیم

این بی‌گمان وحشتناک‌ترین صحنه‌ بازی بود؛ جایی که علیرضا جهانبخش با لگد ضربه بسیار محکمی به سر بازیکن روسیه زد و حیرت ناظران را برانگیخت. البته این بازی کمک داور ویدئویی نداشت و علیرضا از دریافت کارت قرمز قسر در رفت، با این حال جنس صحنه به وضوح نشان از ناآمادگی کاپیتان تیم ملی داشت. جهانبخش را به جرات می‌توان نمادی از کلیت تیم ملی فعلی دانست؛ بازیکنی که در 6 ماه گذشته حتی یک بازی باشگاهی هم نداشته، اما به شکل غیرفنی، همچنان به همه اردوها دعوت می‌شود، به نمایش‌های ضعیفش ادامه می‌دهد و بازوبند را هم به دست می‌بندد.

بیرانوند؛ یک گلر تمام شده

اصلا کم نیست تعداد کسانی که تصور می‌کنند دوران اوج علیرضا بیرانوند سال‌هاست به پایان رسیده و او فقط نان اسمش را می‌خورد. در همین راستا بازگشت بیرو به ترکیب تیم ملی پس از تعلیق محرومیتش هم بار دیگر ناآمادگی او را به رخ کشید. علیرضا دو گل خورد، یک خروج وحشتناک داشت که مدافعان توپ را از روی خط دروازه بیرون کشیدند و چندین بار هم در بازی با پا که پیش‌تر نقطه قوتش به شمار می‌آمد دچار اشتباه شد. این سطح کیفی اسفبار در حالی است که بیرو اخیرا گفته بود حتی در جام‌جهانی 2030 هم دروازه‌بان اصلی تیم ملی خواهد بود. عجب!

طارمی؛ ادامه نمایش‌های ضعیف

استیصال، برجسته‌ترین ویژگی بود که از تصاویر کاپیتان دوم تیم ملی به چشم می‌خورد. طارمی پس از سپری کردن یک فصل کابوس‌وار در اینتر، در سقوطی فاحش راهی المپیاکوس شد اما در یونان نیمکت‌نشین است. در تیم ملی هم که او برابر رقبای بزرگ و کوچک ناکام بوده و آخرین بار در همان تورنمنت معروف کافا، دروازه هندوستان را باز کرد. طارمی در 33 سالگی از لحاظ فنی دچار افت محسوسی شده و انگار حتی روحیه سابق را هم ندارد.

خلیل‌زاده؛ زنگ تفریح مهاجمان

به لبخندهای شجاع در رختکن تیم ملی نگاه نکنید؛ حقیقت آن است که فعلا حضور او در زمین خنده را فقط بر لب رقبای این تیم می‌آورد! شجاع 36 ساله همچنان عملکردی بحث‌برانگیز دارد و باورکردنی نیست که تیم ملی واقعا با او قصد دارد راهی جام‌جهانی شود. خلیل‌زاده روی گل اول روسیه آفساید را پر و اشتباه ابرقویی را کامل کرد. روی گل دوم هم ضربه سر ناشیانه این بازیکن باعث شد توپ پشت محوطه جریمه به بازیکن روسیه برسد و او دروازه را باز کند. آیا خلیل‌زاده هنوز نمی‌داند برای دفع توپ باید آن را به سمت کناره‌ها زد، نه پشت محوطه جریمه؟!

الهویی؛ الهه هیبرید فورمیشن!

هر زمان تیم ملی نمایشی ضعیف ارائه می‌دهد، نگاه‌ها روی نیمکت بیشتر از هر کس دیگری معطوف به سعید الهویی می‌شود؛ تئوریسین تیم که احتمالا با حمایت‌های امیر قلعه‌نویی تا سرمربیگری گل‌گهر هم پیش رفت و در آن تیم از 9 بازی یک برد به دست آورد! او با همین کیفیت همچنان در کنار امیر است و در برنامه‌های تلویزیونی با به کار بردن نقشه و نمودار و اصطلاحات فرنگی همچون «هیبرید فورمیشن» از عملکرد تیم دفاع می‌کند. با این حال روشن است که در زمین از این لفاظی‌ها آبی برای تیم ملی گرم نشده و کیفیت مجموعه مدام رو به تنزل است.