زخم‌هایی که دیده نمی‌شوند، اما حس می‌شوند!
روزنامه گل
حامد طالبی - ما هواداران نساجی، همان‌هایی که در سخت‌ترین روزها، در سرمای استخوان‌سوز و گرمای طاقت‌فرسا کنار این تیم ایستادیم، امروز زخمی و دل‌شکسته‌ایم. دیگر این بی‌اعتنایی قابل تحمل نیست. ما سال‌ها برای نساجی جنگیدیم، از این تیم دفاع کردیم، آوازش را سر دادیم، اما آن‌چه امروز بر سرمان آمده، نه یک شکست ورزشی، بلکه خیانتی بزرگ است.از آغاز فصل، این تیم با ضعف‌های مدیریتی، بی‌برنامگی و خریدهای بی‌کیفیت وارد میدان شد، اما ما هنوز امید داشتیم. با هر شکست، هنوز صدای تشویق‌های‌مان در ورزشگاه می‌پیچید، هنوز پرچم‌های قرمزمان در باد می‌رقصیدند، هنوز قلب‌مان با هر گل می‌تپید. اما حالا، نه امیدی مانده، نه غروری، نه انگیزه‌ای برای تماشای تیمی که از ابتدا بیمار بود و هیچ‌کس برای درمانش قدمی برنداشت. و امروز، دیگر حتی توان گل زدن را هم ندارد!
نساجی، تیمی که روزگاری با غرور و شجاعت به میدان می‌رفت، حالا تبدیل به تیمی شده که حتی برای یافتن راهی به دروازه حریف ناتوان است. این فقط نتیجه عملکرد بازیکنان نیست، بلکه حاصل تصمیمات اشتباه کادر فنی است.مدیریت، کادر فنی و بازیکنان، آیا چشم‌های بسته شما این درد را می‌بیند؟
شما که از مسئولیت فرار کردید، از هوادار روی برگرداندید، از انتقاد ترسیدید. آیا می‌دانید این تیم تنها چیزی نبود که در این شکست‌ها نابود شد؟ آیا می‌دانید امروز، هواداری که جانش را برای این تیم داده است، با چشمانی خسته، با قلبی شکسته، فقط نظاره‌گر سقوط است؟
ما نمی‌توانیم این بی‌تفاوتی را تحمل کنیم. نساجی، نامش را از عشق هوادارانش دارد، نه از بی‌کفایتی مدیرانی که از انتقاد گریزانند. اگر تیمی هست، به خاطر ماست، اگر نامی باقی مانده، از وفاداری ماست. دیگر صبری نمانده است.
#پیج رسمی روزنامه گل #نساجی مازندران
