روزنامه گل

مصطفی قدم خیر - حالا چیزی حدود پنج سال از سپرده شدن باکس دوشنبه‌شب‌های شبکه سوم سیما به محمدحسین میثاقی و برنامه فوتبال برتر می‌گذرد. اگر مسایل شخصی و حواشی پرشمار شروع این برنامه را کنار بگذاریم، با نگاهی منصفانه می‌توان به ارزیابی عملکرد این مجری تلویزیونی پرداخت؛ آنجا که حتما ویژگی‌های مثبتی در کار میثاقی وجود دارد، اما بعضی خصیصه‌های منفی همه چیز را تحت تاثیر قرار می‌دهد و حاصل کار را تا حد زیادی از بین می‌برد.

نقاط قوت

حقیقت آن است که شاید محمدحسین میثاقی به اندازه کافی کاراکتر محبوبی بین مخاطبان نباشد، اما اصلا مجری و برنامه‌ساز بدی نیست. او اشراف بسیار زیادی روی وقایع فوتبال ایران دارد و این موضوع حتما به سود کارش تمام می‌شود. تقریبا هیچ اتفاق مهمی نیست که از میدان دید میثاقی خارج باشد. به علاوه این مجری از سرعت انتقال بالایی هم بهره می‌برد و در لحظه می‌تواند واکنش‌های خوبی به مهمانان داشته باشد. خیلی مواقع پرسش‌های او یا جملاتی که در جواب مهمانان می‌گوید، نشان از همین سرعت انتقال چشمگیر دارد. به علاوه میثاقی جسارت انتقاد مستقیم از سوژه‌ها را هم دارد و بارها دیدیم چطور مخاطبش را به شکل اساسی و بدون رودربایستی به چالش می‌کشد. تلاش برای نوآوری را هم باید به لیست مزایای مجری فوتبال برتر افزود؛ جایی که او از همان ابتدا مثلا از 3 کارشناس داوری برای بررسی صحنه‌های مشکوک استفاده کرد یا برای پوشش دربی اخیر پایتخت، توانست به تصاویر گرفته شده از روی لباس داور وسط دسترسی پیدا کند که اتفاق بسیار مهم و جذابی بود. در نهایت فراموش نکنیم کار میثاقی مثلا نسبت به سال‌های ابتدایی تولید برنامه نود بسیار دشوارتر است؛ چون آن زمان هرگز خبری از این همه سایت و صفحه و رسانه نبود و کل فوتبال ایران یک هفته منتظر فرا رسیدن دوشنبه باقی می‌ماندند، اما امروز هر یک مخاطب را باید از دهان صد شیر قوی بیرون کشید.

نچسب؛ خیلی نچسب

ابتدا مزایای کار میثاقی را نوشتیم تا متهم به یکسویه‌نگری نشویم. با این همه، اگر با وجود تمام این امتیازات باز هم فوتبال برتر آن اقبال مورد انتظار را پیدا نمی‌کند، این موضوع حتما دلایلی دارد. واقعا الان دیگر همه چیز هم به دوگانه کهنه میثاقی و عادل فردوسی‌پور مربوط نمی‌شود، بلکه بعضی جاها نوع و جنس رفتار مجری فوتبال برتر توی ذوق می‌زند. اینطور احساس می‌شود که میثاقی به شدت علاقه به خودنمایی دارد. در هر قسمت شاهد تک‌گویی‌های طولانی این مجری، تماما از زاویه دید «دانای کل» هستیم. او خودش را موظف می‌داند در مورد تمام مسایل روز فوتبال ایران اظهارنظر کند و موضع روشن و قطعی بگیرد؛ مثل همین برنامه اخیر که از علیرضا بیرانوند به عنوان بهترین گلر ایران نام برد. خب چرا؟ اصلا چرا نظرات شخصی این مجری باید برای هواداران فوتبال مهم باشد؟ خیلی از آنهایی که پای برنامه فوتبال برتر می‌نشینند، به پیگیری اتفاقات و سوژه‌های مهم این حوزه علاقه دارند؛ این که مصاحبه بازیکنان و مربیان و مدیران را بشنوند یا نظر کارشناسان را در مورد صحنه‌های ملتهب داوری بفهمند. آنها میثاقی را صرفا در چشم گرداننده برنامه می‌بینند و خیلی برای‌شان مهم نیست که این مجری در مورد مسایل مختلف چه فکری می‌کند. محمدحسین اما شیفته سخنرانی، تعیین تکلیف و وایرال شدن است؛ همانطور که از استفاده افراطی و غیرضروری از کلمات خارجی لذت می‌برد و لابد فکر می‌کند اینطوری باکلاس‌تر است، همانطور که بعد از این همه سال هنوز لذت می‌برد از این که نشان بدهد با همه اهالی فوتبال رفاقت دارد و صمیمی است. به خدا قسم فهمیدیم همه با شما دوست هستند، دیگر نیازی نیست رضا غندی‌پور را هم به اسم کوچک صدا بزنید و روی آنتن نصیحتش کنید! در مجموع اگر از حجم «من» میثاقی کاسته شود، شاید مهم‌ترین مانع موفقیت بیشتر فوتبال برتر کنار برود. این همه خودنمایی، حقیقتا مخاطب را آزار می‌دهد.