روزنامه گل

یکی از مشکلات اصلی استقلال در سالهای اخیر و به ویژه لیگ امسال رفیق بازی مدیران و مالکان است. البته در هردوره اغلب انتصاب ها براساس رفاقت و دوستی و توصیه ها بوده و شایسته سالاری جایگاه چندانی در انتخاب ها و انتصاب ها ندارد، اما امسال چه در دوران احمد شهریاری و چه علی تاجرنیا این موضوع به اوج خود رسیده است!

شهریاری برای چیدمان اعضای هیات مدیره سراغ یکی مثل مصطفی کارخانه رفت که نه تنها به گفته و اعتراف خودش در سالهای قبل طرفدار پرسپولیس است، اصلا ارتباط و تجربه ای هم در بحث فوتبال نداشت. تنها ویژگی او دوستی نزدیک به سردار شهریاری بود. به قول کارخانه او آنقدر به شهریاری ارادت داشت که پشت سرش نماز می خواند! البته وقتی رفیقی داری که حاضر است تو را در بی ربط ترین شرایط ممکن صاحب پست و مقام کند باید هم این گونه دوست ش داشت و تمجیدش کرد. درکنار تمام انتخاب های عجیب و شوک کننده شهریاری باید به حضور محمدحسین ضیایی در راس آکادمی باشگاه هم اشاره کرد. انتخاب هایی که خروجی اش نه تنها هیچ بود که به استقلال لطمه های بزرگی هم زد.

با آمدن تاجرنیا هم نه تنها بساط این انتصاب ها انتخاب های فله ای و قبیله ای تغییر نکرد که بدتر هم شد. استقلال مانند سفره ای شده که تاجرنیا همه رفقای سال های دور و نزدیک گذشته اش را دور آن جمع کرده است. هرکسی که دست رفیق تاجرنیا و امیرقلعه نویی است در این استقلال جا دارد. حالا یا مثل فلان لیدر مدیریت مجموعه ورزشی مرغوبکار را به نامش می زنند یا مثل رضا رجبی با آن کارنامه و سابقه درخشان؟ پس از یک دهه خانه نشینی از کنج عزلت به مدیریت آکادمی می رسی. حالا رفقایی مانند عباس نقدی زاده و بهرام امیری که بدون حکم و سمت در استقلال حضوردارند هم جای خودش را دارد.

عجیب تر اینکه انگار برای هلدینگ خلیج فارس به عنوان مالک باشگاه اصلا این چیزها مهم نیست. یکی را احتمالا با همان روش سفارش و رفیق بازی بالای باشگاه می گذارند و لبه او اختیار تام می دهند تا هرچه دلش خواست انجام دهد. مثلال برود برای خودش با دوتا بازیکن بنجل بوسنیایی آنهم در همان اولین رزهای نقل و انتقالات که تیم سرمربی ندارد قرارداد ببندد. تهش هم از بیت المال این پول ها حیف و میل می شود و کسی هم نمی گوید بالای چشمتان ابرو!

ماجرای علی تاجرنیا و رفقایش هم بهتر از دوران سردار شهریاری نیست. استقلال بزرگ برای این کوچک شده که رفاقتی و قبیله ای و فله ای مدیریت می شود. ایمان عالمی چون رفیق اینها است جایگاهش محکم و مطمئن است، حتی اگر عملکردش به عنوان مدیرتیم خوب و قابل قبول نباشد. رجبی هم تا اینها سرکار هستند فرصت دارد از این موقعیت استفاده کند و به نان و نوایی برسد. فردا هم که مثل ضیایی رفتنی شد کسی نه او و نه کسی که او را منصوب کرده سوال و جواب و مواخذه نمی کند. استقلال تا این ساختار غلط و تشدید شده زیرنظر مالک جدید را برطرف نکند بعید است به جایی برسد.