روزنامه گل

مارینا سوری - یکی از تازه‌‌‌ترین حواشی فوتبال ایران، شکایت دنباله‌‌‌دار باشگاه سپاهان از بازی کردن علیرضا بیرانوند مقابل این تیم است که گویا در سایر مراجع قضایی داخلی و بین‌المللی هم قرار است ادامه داشته باشد. سپاهانی‌‌‌‎ها می‌گویند بیرانوند به دلیل عدم پرداخت جریمه، حق حضور برابر این تیم را نداشته است. فارغ از اینکه در این پرونده حق با کیست، یک نکته بسیار آزاردهنده در مورد دروازه‌‌‌بان تراکتور و گلر شماره یک تیم ملی، مربوط به کلیدواژه‌هایی است که در یکی، دو سال اخیر اسم بیرو در کنار آنها مطرح شده؛ همگی پرت و حاشیه‌‌‌ای و جنجالی، خالی از بار فنی و محتوایی.

اساسا یک فوتبالیست استاندارد را با چه چیزهایی باید به یاد بیاوریم؟ روشن است که با درخشش او در زمین مسابقه. بالاخره هر ستاره، هر از گاهی یک بازی را در می‌‌‌آورد و اسمش سر زبان‌‌‌ها می‌‌‌افتد. مثلا دربی تهران را علی علیپور برای پرسپولیس در آورد؛ یک پنالتی گرفت و یک گل زد. بازی رفت با النصر را حسین حسینی برای استقلال در آورد؛ سه فرصت تک به تک از حریف گرفت و استقلال را در رقابت نگه داشت. همین بازی جنجالی تراکتور و سپاهان را پیام نیازمند با چند واکنش خوب برای تیم اصفهانی در آورد. مثال بسیار زیاد است و همین‌طور می‌شود مطلب را تا ابد ادامه داد. الان سوال‌‌‌مان اینجاست که علیرضا بیرانوند را آخرین بار با کدام بهانه فنی و فوتبالی به یاد آوردیم؟ اصلا چند وقت گذشته از آخرین دفعه‌‌‌ای که همه گفتند: «وای، دمش گرم، چه فوتبالی بازی کرد، چه توپ‌‌‌هایی در آورد»؟! نه که فقط حکایت امسال و تراکتور باشد؛ بیرانوند یکی، دو فصل آخر حضورش در پرسپولیس هم همین‌‌‌قدر افت کرده بود و دائما با مسائل حاشیه‌‌‌ای در میدان دید قرار می‌گرفت.

یک مرور گذرا، به خوبی گوشه‌هایی از این داستان را نشان می‌دهد؛ بیرانوند قراردادش را با پرسپولیس فسخ کرد، بیرانوند وارد مذاکره با استقلال شد، بیرانوند به شکل مشکوکی دستش را گچ گرفت، بیرانوند دوباره قراردادش با پرسپولیس را فسخ کرد و به تراکتور پیوست، بیرانوند متهم به پرداخت رشوه شد، بیرانوند در مصاحبه‌‌‌اش فلان حرف‌‌‌های جنجالی را زد، بیرانوند فلان استوری عجیب را گذاشت، بیرانوند این گل بد را خورد و آن واکنش نامناسب را نشان داد... داریم از سنگربانی حرف می‌‌‌زنیم که این اواخر حتی از الخالدیه بحرین هم ۴ گل می‌‌‌خورد و در مسابقات ملی نیز با دریافت گل‌‌‌های عجیب و پرشمار از رقبایی در سطح قرقیزستان و کره‌‌‌شمالی، مایه تعجب می‌شود. شما فقط به گل دومی که بیرانوند در تبریز از تیم بحرینی خورد نگاه کنید تا روشن شود این سنگربان چقدر از روزهای خوبش فاصله دارد. البته که اشتباه و ضعف برای هر ورزشکاری رخ می‌دهد، اما این موضوع برای بیرو تبدیل به قاعده شده و دیگر استثنا نیست.

در یکی از حیثیتی‌‌‌ترین مسابقات این فصل برای تراکتور، تیم تبریزی در تهران برابر پرسپولیس ۱۰ نفره با دو گل شکست خورد و این در حالی است که شاید تراکتور با آماتورترین گلر لیگ هم همین نتیجه را می‌گرفت. خیلی وقت است که رد پای درخشش بیرو در مسابقات بزرگ دیده نشده و او خودش باید متوجه باشد که بخشی از ریشه این افت، در انبوه حاشیه‌هایی است که با آن دست و پنجه نرم می‌‌‌کند. سخت است یک فوتبالیست در آن واحد هم دنبال پول بیشتر باشد و به تعهداتش در قبال دیگران بی‌‌‌تفاوت بماند، هم وارد دنیای مدلینگ و بازی مافیا در رئالیتی‌‌‌شوها شود، هم بخواهد حضور پررنگ رسانه‌‌‌ای داشته باشد، هم استوری‌‌‌های فلسفی بگذارد که گاهی خودش هم متوجه معنای واقعی آنها نیست و هم در سطح حرفه‌‌‌ای کارش را به بهترین شکل ممکن انجام بدهد.