روزنامه گل

وحیدرضا عبدی نژاد / این حقیقت که در شرایط فعلی حتی اگر یکی از نمایندگان فوتبال ما تا مراحل یک چهارم و یا نهایتاً نیمه نهایی برسند یک موفقیت خاص و تا حدودی بزرگ برای فوتبال ما محسوب می‌شود غیرقابل انکار است...چرا که جدای از داستان‌های تکراری اخیر که گوش مان از آن پر شده است و می‌دانیم نمایندگان کشورهای عربی مخصوصاً تیم‌های عربستانی تا دندان مسلح هستند و ستاره و حتی فوق ستارگان دنیا را در چنته دارند و البته کار را به جایی رساندند که در رقابت لیگشان همگان شاهد دوئل بین ستارگان و فوق ستارگان اخیر فوتبال دنیاست مثلاً جدال رونالدو با بنزما یا فیرمینیو و غیره و... پس دیگر نیازی به کشاندن تماشاگر با وعده جوایز ماورایی نمی‌بینند و این تماشاگران عربی هستند که خودجوش به سمت استادیوم‌هایی که بسیار مجهز و حرفه‌ای هستند، سرازیر می‌شون..این تیم‌های عربی که حالا باشگاه‌های ژاپنی و کره‌ای و امثالهم را هم به قولی حریف چغر (مانند گذشته) نمی دانند و اصطلاحا ریز می‌بینندشان! و خود را اکثراً یک سر و گردن از آنها هم بالاتر می‌دانند. این‌ها همه یک طرف، سوی دیگر ماجرا وضعیت لیگ و فوتبال داخلی ماست که هر سال دریغ از پارسال.. اگر بخواهیم این فصل را با فصل قبل و یا حتی فصول قبل‌تر از آن مقایسه کنیم متوجه می‌شویم که نه تنها پیشرفت آنچنانی حاصل نشد حتی به زعم عده‌ای از کارشناسان و پیشکسوتان فوتبال پسرفت هم کردیم و نه ستاره آنچنانی و نه استعداد و بازیکن خاصی در لیگ معرفی نشده(با وجود مستعد بودن فوتبال ما!) و از طرف دیگر امکانات و زیرساخت‌های ما هم که دیگر نیازی به بحث ندارد و شرایط نگران کننده‌اش کاملاً گویاست.

همه این‌ها دلیل منطقی و محکمی است برای این ادعا که احتمال زیاد حالا حالاها نمی توان ذوق یک دستاورد جذاب و خاص را برای باشگاه هایمان در رقابتهای بین المللی داشت و در حال حاضر فقط باید حسرت همان چند سال پیش را داشته باشیم که یکی از نمایندگان فوتبال ایران (پرسپولیس ایران) دو بار تا پای جام و به فینال رقابت‌ها راه یافت و حتی این جام خاص را در استادیوم آزادی از نزدیک پذیرا بودیم و البته با وجود شایستگی‌ها هر دو بار به این جام نرسیدیم اما الان متوجه می‌شویم که حتی باید قدر آن نایب قهرمانی‌ها را بیشتر می‌دانستیم و همان موقع هم چقدر خوش بودیم و خودمان را بخاطر باخت در فینال ناخوش احوال نشان می دادیم! در حال حاضر فقط حسرت حضور در همان شرایط را باید بخوریم و با خاطرات هم همان چند سال پیش زندگی کنیم چرا که بی‌تعارف با این شرایط به این زودی‌ها رنگ فینال و آن نایب قهرمانی‌ها را هم نخواهیم دید مگر اینکه در این چند سال آقایان مدیر و مسئول حسابی تجدید نظرهای اساسی بکنند و تغییر رویه دهند ؛ فوتبال ایران را با شخم زدن و زیر و رو کردن و حل کردن ریشه‌ای مشکلات امیدوار سازند(که البته کمی بعید است!)

هرچند این پروسه خود ، زمان بر است فوتبال ایرانی که پر از استعداد است و پتانسیل بالایی دارد و می دانیم این سرمایه ها بالقوه است ولی برای بالفعل کردن آن برنامه‌ها و پلن‌های خاصی لازم است و افراد کاربلد می طلبد که هنر به نتیجه رساندنش را داشته باشند و این روزها حقیقتا این ناجیان کیمیا شده اند، فوتبال ایرانی که چه از لحاظ تماشاگر و مشتاقانش و چه از لحاظ استعدادهای کشف نشده غنی است و حتی از لحاظ مربیان و جوان که مستعد هستند و می‌توانند حرفی برای گفتن داشته باشند کم نیستند ولی همچنان فوتبال غنی ایرانی نه تنها حرفی برای گفتن ندارد بلکه سکوت نگران کننده و عجیبی پیشه کرده است!

ناگفته نماند اگر هم به قول عده ای از منتقدان و کارشناسان نماینده‌ای تا نیمه نهایی این رقابت‌های مذکور (لیگ نخبگان) پیش برود یک جرقه و معجزه بوده است حال بحث حضور در فینال و نزدیک شدن به جام جای خود و در آخر اینکه زمانی حسرت حضور فقدان فوق ستاره در فوتبال ایرانی و لیگ خودمان را می‌خوردیم و در مقام مقایسه با سطح لیگ عربستان و سایر کشورهای عربی برمی آمدیم و ادعا می‌کردیم که باید عقب نمانیم و ما هم برنامه‌ریزی کنیم تا با آنها رقابت نزدیکی در این زمینه داشته باشیم غافل از آنکه نه تنها باید فعلاً قید این داستان خاص را بزنیم بلکه باید با این شرایط قید مقام و فینالیست شدن یکی از نمایندگانمان در لیگ نخبگان را هم بزنیم و علی الحساب به همان داستان تیم ملی در رقابت‌های جام جهانی دل خوش کنیم هرچند که این تیم ملی مان هم دلواپسی و دغدغه‌هایی در ذهن مان ایجاد کرده است که آیا برخلاف دوره قبل می‌تواند حرف خاصی برای گفتن داشته باشد؟! این بار ایا صعود شیرینی در دل رقابت‌های جام جهانی به ارمغان می اورد؟! یا نه ...

به هر روی فوتبال ما برای رسیدن به آرزوهای بزرگ و کوچکش نیاز به یک خانه تکانی اساسی دارد و با این وضع سالها باید در انتظار روزهای خوش فوتبال ایرانی نشست ...واقعیت ماجرا همین است و بس!