روزنامه گل

مجتبی حسین مرشدی - با وجود آنکه فدراسیون فوتبال برای اظهارنظرهای عجیب محمود فکری و علیرضا بیرانوند مجازات‌هایی در نظر گرفته بود، از قرار معلوم موضوع در مجاری قضایی هم مورد پیگیری قرار خواهد گرفت. فکری در مورد انتخاب سرمربی استقلال مطالب بسیار عجیبی به زبان آورده بود. او از سوی فدراسیون چهار ماه محروم شد، اما حالا خبر رسیده دادستانی هم علیه این مربی اعلام جرم کرده است. از آن سو بیرانوند هم که مثلا برای دفاع از خودش گفته بود به هیات‌مدیره پرسپولیس رشوه داده تا راحت‌تر از این تیم جدا شود، فقط یک جلسه و آن هم به شکل تعلیقی از سوی فدراسیون محروم شد، اما حالا اعلام شده پرونده دروازه‌بان تراکتور هم در دستگاه قضایی پیگیری خواهد شد، چرا که تهمت بزرگی به دیگران زده است.

فارغ از فرجام نهایی پرونده فکری و بیرانوند، به‌طور کلی به نظر می‌رسد فوتبال ایران(و حتی برخی از بخش‌‌های دیگر در کشور) با یک مشکل بزرگ مواجه هستند؛ اینکه آدم‌ها زیاد حرف می‌زنند! در ستایش خوب حرف زدن خیلی می‌شود نوشت، اما باور کنید مهارت بزرگ و نادیده گرفته شده دیگری هم در زندگی وجود دارد که آن «حرف نزدن» است! خیلی باید هنرمند باشی که بدانی کی و کجا باید سکوت کرد و متاسفانه بسیاری از ما از این مهارت بی‌بهره‌ایم.

برگردید به مصاحبه شگفت‌انگیز و بهت‌آور فکری و از خودتان بپرسید اصلا چه نیازی به زدن آن حرف‌ها بود؟ ‌گیریم که شما با یک نفر در استقلال مشکل دارید؛ این چه مدل حمله کردن به طرف مقابل است؟ الان به کار بردن آن کلمات به سود شما تمام شد؟ نتیجه‌اش فقط شد اینکه جایگاه اجتماعی‌تان را تنزل داد و حتی ممکن است موقعیت شغلی‌تان را هم به خطر بیندازد.

وضع علیرضا بیرانوند هم همین‌طور است. در چند سال گذشته اغلب جملاتی که او به زبان آورده، باعث تضعیف جایگاه خودش و ایجاد حاشیه‌های جدید شده است. روزی که بیرو ضربه پنالتی کریس رونالدو را در جام‌جهانی گرفت، به یکی از قله‌های دوران بازی‌اش رسید. آنجا او شمایل یک ورزشکار خودساخته را داشت که از هیچ به همه‌چیز رسیده بود؛ از کارگری و نداشتن جای خواب به درخشش در بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبالی جهان. اگر بیرو از نظر اجتماعی در همان سطح فریز می‌شد و می‌ماند، حتی می‌توانست برای بچه‌های ما و دانش‌آموزان این کشور هم یک الگوی مجسم واقعی باشد، اما امروز جایگاه او کجاست؟ خودش به جان خودش افتاد و آن‌قدر تبر زد که حالا در چشم خیلی‌ها به یک فوتبالیست جوزده تبدیل شده که شاید ظرفیت جایگاه کنونی‌اش را نداشته باشد. اصلا در همین آخرین نمونه، او در مورد فسخ قرارداد با پرسپولیس تخلف کرده و با مجازات مهربانانه فدراسیون مواجه شده، اما همان را هم بر نتافته و برای خلاصی از مجازات، رسما ادعا کرده به بقیه رشوه داده، بی‌آنکه حتی در مورد اتهام ارتشا و مجازات رشوه‌دهنده تحقیق کرده باشد!

مخصوصا آدم‌هایی که زیاد دیده می‌شوند، باید «سواد رسانه‌ای» داشته باشند، اما باور کنید ما به مختصر هوش طبیعی بشری هم راضی هستیم! مجتبی جباری در مصاحبه‌ای می‌گفت: «اگر نمی‌خواهید یا نمی‌توانید هیچ کاری برای رشد و پیشرفت حوزه کاری‌تان انجام بدهید، حداقل حرف نزنید. همین که هیچ حرفی نزنید، خودش بزرگ‌ترین کمک است.» و شما حتما مصداق‌های پرشمار زیادی به یاد می‌آورید که حتی خارج از فوتبال و ورزش، اگر آقایان سکوت می‌کردند، کلی از مشکلات حل می‌شد یا اصلا به وجود نمی‌آمد!