روزنامه گل

دکتر فرزاد بیگی - معلوم نیست بعد از این نسل درخشان و البته دیرپا چه به روز فوتبال خواهد آمد. آیا اعجوبه‌ها ، ابر ستاره‌ها و بازیکنان بزرگی که با حدود 2 دهه حکمرانی بر قلمرو مستطیل سبز دل از عارف و عامی ربوده‌اند، بر قله فوتبال جهان ایستاده و در واقع بالاترین مکان ممکن را فتح کرده‌اند؟ آیا واقعا چیزی برای اضافه کردن به دستاوردهای آنها وجود ندارد؟ آیا مسی، کریس، مودریچ، کروس، اینیستا، ژاوی، بن زما، راموس، نویر، بوفون، ژاوی و ... آخر فوتبال بودند؟

البته که هیچ چیز معلوم نیست و برای قضاوت زود است. خوب است بدانیم بعد از گارینشا و پله و کرایف و مارادونا هم همین حرف‌ها و نقل‌ها و تردیدها ورد زبان بود. همان روزها هم بودند کسانی که تصور می‌کردند بعد از این غول‌ها و نهنگ‌ها فوتبال به آخر خواهد رسید.

البته که تا حدودی هم حق داشتند. شاید هیچ‌کس به هنرمندی گارنشا و پله و به شور و تعصب مارادونا پیدا نشده باشد. شاید نسل گلرهای کاریزماتیکی مثل یاشین و شوماخر و ژان ماری فاف به پایان رسیده باشد. شاید مردان کشور چکمه هیچگاه مجموعه‌ای از ملی‌پوشان خوش پوش و خوش چهره را یکجا به تماشا ننشینند و شاید جام‌های نوستالژیک 1986 و حتی 1990 هرگز تکرار نشوند.

آنچه اما نسل رو به پایان حاضر را متمایز می‌کند تداوم آنهاست. آمادگی ذهنی، روحی و بدنی‌شان در گذر از 35 سالکی و حتی در حوالی 40 سالگی است. آیا همه اینها به پیشرفت علم پزشکی و تغذیه مربوط است؟ بعید است چنین باشد. هرچه که هست برای تحلیل این انگیزه تمام نشدنی به چیزی فراتر از علوم تجربی نیازمندیم. به چیزی که بدرستی توجیه‌مان کند چرا یکی مثل کریس رونالدو در دقیقه نود و چندم یک بازی نه چندان بااهمیت به داور التماس می‌کند که به قاعده نواختن یک ضربه کرنر سوت پایان بازی را به تأخیر بیاندازد.

بله . بعید نیست دیگرانی بیایند و همه رکوردهای مسی و رونالدو را مال خود کنند. اصلا مگر رکوردها برای شکسته شدن برپا نشده‌اند؟ آنچه اما به همین زودی‌ها فراموش نخواهد شد میل دیوانه‌وار نسل رو به پایان اخیر به تداوم در نهایت اوج و اقتدار است. همین شنبه شب گذشته کمی پیش از آن که لیونل مسی در آنسوی دنیا و در بازگشت از مصدومیت، رقیب نگون بختی را به توپ بسته و طی 11 دقیقه هت‌تریک کند، در این‌سوی جهان مسکون و در جایی در اسپانیا، لوکا مودریچ در دقیقه 63 بازی مقابل سلتاویگو به میدان فراخوانده شد. حضورش در زمین او را با 39 سال و 40 روز به پیرترین بازیکن تاریخ رئال تبدیل می‌کرد. لوکیتا اما نشان داد که به چیزی فراتر از این القاب می‌اندیشد و ماندگاریش صرفا برای شکستن رکورد سنی فرانس پوشکاش فقید نیست. مرد کروات تنها 3 دقیقه زمان نیاز داشت تا با دادن یک پاس 3 امتیازی به تعویض طلایی آنچلوتی تبدیل شود.

تا اطلاع ثانوی از تماشای این اعجوبه‌های پا به سن گذاشته لذت ببرید. آنها نمونه کامل مردانی هستند که فوتبال را در هجوم کارتل‌ها، هولدینگ‌ها، پتروشیخ‌ها و کالچوپولی‌های پیدا و پنهان حفظ کرده و کماکان چشم‌نواز و خواستنی باقی نگاه داشته‌اند.

در روزگاری که هدف هر وسیله‌ای را توجیه می‌کند و اینفانتینوهای عالم فوتبال بطرز عجیبی در حال تبدیل هرچه بیشتر این پدیده غریب به یک ابزار دم دستی پول در آوردن بیشتر هستند؛ آدم بی اختیار به یاد شعار مشهوری با مایه‌های «لنینیستی-تروتسکیستی» می‌افتد که در بنای یادبود سربازان شوروی در پارک ترپتاور بخش جنوب شرقی برلین دیده می‌شود:

«شاید هدف، وسیله را توجیه کند اما به‌شرطی که در پایان چیزی برای توجیه وجود داشته باشد.»