روزنامه گل

علی حیدری آشتیانی - یک سال پیش یا به‌طور دقیق‌تر، روز ۲۸ شهریور ۱۴۰۲ کریس رونالدو همراه با النصر عربستان در چارچوب لیگ قهرمانان آسیا به مصاف پرسپولیس ایران رفت. سفر پرماجرایی بود؛ از استقبال غیرمنتظره مردم که تحلیل‌های مثبت و منفی زیادی را به همراه آورد تا کارهای خیر و انسان‌دوستانه رونالدو که قاب‌های به یادماندنی و ارزشمندی به ثبت رساند. در آن سفر اما یک ماجرای دیگر هم خیلی به چشم آمد؛ وضعیت بد چمن ورزشگاه آزادی که بازتاب بسیار بدی در رسانه‌های خارجی داشت و برای حیثیت فوتبال کشورمان گران تمام شد. پرسش اینجاست که یک سال بعد از آن همه قیل و قال، چقدر به خودمان آمدیم، زحمت کشیدیم و بهتر شدیم؟ پاسخ، ناامیدکننده است؛ هیچی!

بر اساس قرعه‌کشی لیگ نخبگان آسیا، امسال هم النصر عربستان به نمایندگان ایران خورده و رونالدو دو بار دیگر باید به تهران سفر کند؛ هم برای بازی با استقلال و هم برای مسابقه با پرسپولیس! آن‌طور که برنامه مسابقات نشان می‌دهد، ستاره پرتغالی همراه با سایر همبازیانش در روز اول آبان ‌میهمان استقلال خواهد بود و ۲۹ بهمن هم به مصاف پرسپولیس می‌رود. بنابراین تا نخستین سفر کریس به تهران چیزی حدود یک ماه‌ونیم زمان باقی مانده؛ پرسش اینجاست که آیا شرایط‌مان از نظر سخت‌افزاری نسبت به یک سال قبل بهتر شده؟ به هیچ‌وجه، وضع به مراتب هم بدتر است. اگر پارسال بالاخره با هر کم و کیفی یک ورزشگاه آزادی وجود داشت که چمن آن با کلی جان کندن مرمت شد، امسال همان آزادی را در هم در اختیار نداریم و عبارت «رونالدو در قلعه‌حسن‌خان»، به تیتر محبوب سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی در روزهای اخیر تبدیل شده؛ آنچه کنایه‌ای از احتمال برگزاری بازی استقلال و النصر در ورزشگاه شهر قدس در دل دارد.

شاید بیراه نیست اگر بگوییم مهم‌ترین فایده شکست و ناکامی، درس گرفتن و عبرت‌آموزی است. باخت تنها زمانی به درد می‌خورد که تکانی به فرد بازنده بدهد، او را به خود بیاورد و موجب رشد و ترقی‌اش شود. ناکامی بی‌تلنگر، فقط زهر خالص است، کفر طبیعت. با این مقدمه، ناگزیریم اعتراف کنیم آنچه برای فوتبال ایران اتفاق افتاده، از همین جنس است. همه ما انگار بی‌حس شده‌ایم و تن به تقدیر سپرده‌ایم؛ حالا هر چه پیش آمد، آمد. اگر این‌طور نبود، همین پارسال که رونالدو و بعدش نیمار به ایران آمدند و چمن زرد و زار آزادی اصلا مناسب بازی نبود، مدیران ورزش تلنگر می‌خوردند و با علم به اینکه سال آینده هم همین شرایط تکرار خواهد شد، هر طور شده مقدمات حفظ حیثیت فوتبال کشور را فراهم می‌کردند؛ حالا یا با شتاب در تعمیر و بهسازی آزادی یا استارت زدن هر چه سریع‌تر ساخت یک ورزشگاه دیگر.

اتفاقی که در عمل رخ داد، اما کاملا متفاوت بود و اگر به آقایان بر نمی‌خورد، باید عرض کنیم همه مشغول بخور و بخواب شدند. حتی جانمایی استادیوم جدید تهران هم در این مدت انجام نشد و این در حالی است که ورزشگاه اختصاصی جدید الهلال در عربستان رکورد احداث ظرف تنها ۹۰ روز را به نام خودش به ثبت رساند. به هر حال به زودی یکم آبان از راه خواهد رسید و خواهیم دید «بازندگان بی‌خیال»، این‌بار رونالدو را کجا جا می‌دهند؟ ورزشگاه ۸هزار نفری شهر قدس؟ پس کجا؟ اصلا همین سـوال، بزرگ‌ترین شکـست فوتبال ماست..