روزنامه گل

سیدرضا فیض آبادی - این کاروانی که با ۴۰ ورزشکار و ۳×۴۰ یار و همراه و لشکر و حشم رفتند المپیک برای ما تا امروز جز گلایه و توجیه چیز دیگری به ارمغان نیاوردند. بنابراین ما بناچار چشم در قاب جادویی تلویزیون دوخته ایم و تعداد مدال‌های هم قاره ای های خودمان را می شماریم و از خود سوال می کنیم که جوان ایرانی چه چیزی کمتر از آنها دارد که نمی تواند از همان مرحله اول عبور کند ؟ هرچه کنکاش می کنیم به هیچ چیز جز مدیران نالایق نمی رسیم . مدیرانی که بعضا ۸ دوره المپیک را تجربه کرده اند و رکورددار هستند در این بخش و البته روسای فدراسیونها هایی که ۴ دوره پشت سر هم رئیس بوده اند ولی به محض اینکه سوال می کنیم آقا جان چرا یک گام رو به جلو برنداشته اید خیلی زود از ثبات مدیریت - از کمبود امکانات- از پیشرفته بودن سایر کشورها- از قایق شکسته و پاروی کج ! و از باد و هوا و از سنگین بودن فضای مسابقات برای ورزشکاران خود می گویند . یعنی اگر در هر دوره توان این را داشتند که ورزشکاران خود را یک مرحله به نسبت دوره قبل ارتقا می دادند الان در قایقرانی- در تیراندازی- در تیروکمان - در دوومیدانی و در رشته هایی که مدال زیاد توزیع می شود باید سهمی نصیب ما می شد ولی گره کار همانجایی است که گفتیم . افراد غیر تخصصی و مدیران نالایق بر مناصبی نشسته اند که جای افراد متخصص و لایق است . دیشب حتما رقابت کماندار بانوی کماندار کشورمان را در رقابت با رقیب ترکیه ای دیدید . در دو سه شلیک نهایی قدرت کماندار ما تحلیل رفته بود و حتی شلیک آخرش را در آخرین ثانیه رها کرد که نتیحه خوبی هم نداشت. خب الان آقای شعبانی بهار بیش از سه دوره‌ است که رئیس این فدراسیون است ‌ . دیشب هم بلافاصله بعد از صعود مبینا خانم پشت دوربین حاضر شد تا خودی نشان دهد اما آقای شعبانی بهار ! تیروکمان را به چه روزی انداخته اید؟ این رشته اصیل ایرانی است و آنقدر ما در تیروکمان قدمت داریم که هرودت مورخ شهیر یونانی در قرن‌های گذشته عامل پیروزی ها و فتوحات ایرانیان را تیراندازی روی اسب به ۴ طرف ذکر کرده و نوشته است : ایرانیان سوار براسب در گروه‌های مشخص و منظم به دل دشمن می زنند در حالیکه روی اسب در حال تاخت و تاز به ۴ طرف تیر از چله کمان رها می کنند . یک دهه اول که فدراسیون تیروکمان شکل گرفت جهش خوبی را با کریم صفایی شاهد بودیم و حتی مدارس تیر و کمان هم برای نخبه پروری در مجموعه آزادی تاسیس شد و یک سایت مجهز در همان آزادی ساخته شد اما بر اثر اختلافاتی که رئیس وقت سازمان ورزش با رئیس فدراسیون پیدا کرد و آوردن افرادی غیر تخصصی و آنها که مدیریت سفر را خوب بلدند رشد تیر و کمان متوقف شد . در تیراندازی هم اوضاع خوبی نداریم . جواد فروغی در سن ۴۰ سالگی در المپیک گذشته برایمان یک طلای ارزشمند کسب کرد اونم در حالیکه خودش اراده ای قوی داشت و تمریناتی اختصاصی برای خودش در نظر گرفته بود و ربطی به سیستم نداشت که اگر تشکیلاتی عمل کنیم نباید استعداد فروغی در ۴۰ سالگی شکوفا شود. بازهم قدر این فرصت را ندانستیم و از فروغی نخواستیم ده تا تیرانداز مستعد را زیر پوشش بگیرد و تجربیاتش را به آنها منتقل کند - با احسان حدادی هم که نقره ارزشمند پرتاب دیسک المپیک را گرفت همین رفتار شد یعنی نخواستیم احسان در نقش لیدر به استعدادیابی و مهارت آموزی جوانان مستعد وطن بپردازد. یکی دیگر از مهمترین کمبودهای کاروان ایران عدم حضور رشته های تیمی است و برای همین مردم ما از المپیک لذت نمی برند و آنقدر عصبانی هستند که کوچکترین حاشیه و حرفی از سوی کاروانیان پاریس تبدیل به هجمه ای سنگین می شود و متاسفانه ورزشکار و مربی ضربه می خورد چون مسولین ما مهسا جاور را جلو می اندازند تا بر سر لباس بی ریخت و کج سلیقه مدیران کاروان او در نقش سخنگو مقابل مردم بایستد و بعد که دید چه اشتباه بزرگی کرده است با اشک و آه عذر خواهی کند . والیبال- بسکتبال - فوتبال و هندبال ما توانایی حضور در المپیک را دارند . فوتبال قبل انقلاب تجربه موفقی درالمپبک داشته ولی بعد انقلاب در گیر و دار دعواهای نقی و تقی دود شده و رفته هوا . نمونه بارزش همین المپیک پاریس بود که بدترین گزینه ممکن را گذاشتند سرمربی و او هم در فاصله ۶ ماه هم فوتبال مارا از المپیک حذف کرد و هم از بازیهای آسیایی؛ جناب استاد عنایتی که بعد از آن پیکان را هم فرستاد به دسته دوم ! اما بسکتبال و والیبال تجربه المپیک را در همین دو دهه اخیر دارند و آنها هم با ورود مدیران درجه چندم و کارشکنی های خودی ها عقبگرد کردند و البته هندبال که توقع داریم از امروز برای المپیک بعدی کار را شروع کنند .می ماند همان سه رشته ای که سنتی یک سروگردن بالاتر از مدیریت حاکم بر ورزش هستند و می توان اذعان کرد خیلی ارتباط به برنامه‌ ریزی تشکیلاتی ندارد . کشتی - وزنه برداری و تکواندو که امیدواریم در هفته دوم المپیک شور و نشاط را به جامعه ارزانی دارند . حقیقتا بعد المپیک باید در مدیریت برخی فدراسیونها تحولی بنیادین و اساسی ایجاد شود و گرنه المپیک های بعدی همین تعداد ۴۰ نفر به ۳۰ نفر کاهش خواهد یافت : به کارهای گران مرد کاردیده فرست. والسلام