روزنامه گل

در پنجمین دیدار دور یک‌هشتم نهایی یورو ۲۰۲۴، دو تیم بلژیک و فرانسه به مصاف هم رفتند که خروس‌ها موفق شدند با یک گل از سد حریف خود عبور کنند و به یک چهارم نهایی برسند. تک گل این دیدار روی شوت کولو موآنی و با گل به خودی فرتونگن به ثمر رسید تا صعود فرانسه باز هم با کمک بازیکنان حریف میسر شود. یک جام دیگر و تکرار ناکامی برای بلژیک پرستاره. البته که فرانسه هم با تیم پر ستاره خود عملکرد چشمگیری در این تورنمنت ارائه نداده و با گذشت ۴ بازی هنوز در جریان بازی گلی به ثمر نرسانده است اما به نظر می رسد تمرکز دشان در این مسابقات استحکام دفاعی باشد و نه تمرکز روی دیدارهای پرگل. با تمام انتقادات؛ اما خروس ها به پیشروی خود ادامه داده اند و این بلژیک است که مانند تورنمنت های اخیر خیلی زود با جام وداع می‌کند.

نسل ناکامان

شکست های بلژیک در تورنمنت های بزرگ دیگر هیچ کس را شگفت‌زده نمی‌کند. قبل از هر تورنمنت، خیلی‌ها روی بلژیک به عنوان مدعی حساب می‌کنند و هر بار این تیم ناکام می شود. نسل کنونی «شیاطین سرخ» احتمالاً قوی‌ترین نسل تاریخ فوتبال بلژیک بوده است. بلژیک در دهه ۱۹۸۰ توانست خودش را در فوتبال اروپا و جهان نشان دهد و در جام جهانی ۱۹۸۶ به جمع چهار تیم پایانی رسید. از سال ۲۰۱۰ نسل جدیدی از ستاره های بلژیک در فوتبال جهان رونمایی شدند. تیبو کورتوا و سیمون مینیوله درون دروازه بودند. توبی آلدرویرلد، توماس فرمالن، ونسان کمپانی و یان فرتونگن در خط دفاعی ظهور پیدا کردند، اکسل ویتسل، کوین دی بروینه، ادن هازارد و عدنان یانوزای در خط هافبک و روملو لوکاکو نیز در خط حمله این تیم حضور داشتند. ستاره های دیگری چون راجا ناینگولان، توماس مونیر، تورگان هازارد و یوری تیلمانس را نیز روی نیمکت داشتند. به همین خاطر خیلی‌ها متقاعد شده بودند که این تیم پرستاره حداقل یک بار قهرمان یورو شود. سالها گذشت و بلژیکی‌ها بدون قهرمانی روزگار را سپری کردند. در جام جهانی ۲۰۱۴ آنها از سوی آرژانتین حذف شدند. دو سال بعد، در یورو ۲۰۱۶، بلژیک به دست ولز شگفتی‌ساز از دور رقابت‌ها کنار رفت. در سال ۲۰۱۸ اما بلژیک به مقام سوم در جام جهانی روسیه رسید تا اولین مدال در تاریخ فوتبالش را کسب کند و البته از آن زمان افت این تیم شروع شد. پس از این مقام، حذف در یک چهارم نهایی یورو ۲۰۲۰ و ناکامی محض در قطر ۲۰۲۲ و حالا حذف از یورو ۲۰۲۴ به دست فرانسه کسل کننده تمام دستاورد نسل طلایی بوده است.

به دنبال متهم

البته می‌توان همه چیز را به گردن دومنیکو تدسکو انداخت که کورتوا را دعوت نکرد و یا به افت شدید ورتونگن اشاره کرد ولی مشکل بسیار عمیق تر است. بلژیک یک تیم پرستاره بود، اما یک "تیم" متحد نبود. آنها اسم و رسم داشتند اما هرگز به یک تیم متحد تبدیل نشدند. این موضوع بخصوص در تورنمنت های بزرگ آشکار شد. نه مارک ویلموتس، نه روبرتو مارتینز (اگرچه او در جام جهانی ۲۰۱۸ برنز گرفت، اما نه طلا) و نه دومنیکو تدسکو هیچکدام نتوانستند با این مشکل کنار بیایند. حالا می توان رسما اعلام کرد که نسل طلایی فوتبال بلژیک بدون افتخار مهمی به پایان رسید. بخش عمده تیم فعلی بلژیک در جام ملت‌های بعدی نخواهند بود. هیچکس کسب برنز جام جهانی ۲۰۱۸ را به یاد نخواهد آورد همانطور که هیچ کس رده بندی فیفا را ملاک قرار نخواهد داد؛ جایی که بلژیک سالها تیم اول دنیا بود.