شاید واقعا وقت رفتن یحیی بود
روزنامه گل
پرسپولیس برای دومین فصل پیاپی در حالی صاحب جام قهرمانی لیگ برتر شد که تیمی دیگر نیم‌فصل اول را در صدر جدول به پایان برده بود. پارسال سپاهان و امسال استقلال قهرمان نیم‌فصل شدند، اما در هر دو فصل سرخ‌پوشان ضمن جبران عقب‌افتادگی خود کاپ قهرمانی را به ویترین افتخارات باشگاه ضمیمه کردند. مشخصا اگر قرار باشد در مورد این فصل حرف بزنیم، باید سراغ نقاط عطفی برویم که سرخ‌پوشان در آن زمان توانستند سرنوشت خودشان و مسابقات را عوض کنند.
شاید نخستین فراز قرمزها جدایی یحیی گل‌محمدی بود؛ مردی که بعد از سریال استعفاهای کسالت‌بار سرانجام با باشگاه قطع همکاری کرد. البته نه اینکه یحیی مربی بدی بوده باشد. کارنامه و افتخارات او روشن است، اما گل‌محمدی واقعا در پرسپولیس اشباع شده بود و این دلمردگی و بی‌انگیزگی را به درون تیم هم تزریق می‌کرد. نمونه اعلای این داستان، تساوی باورنکردنی با مس رفسنجان بحران‌زده در بازی پایانی نیم‌فصل اول بود. به هر حال با حضور اوسمار ویرا این فضا تغییر کرد و بازیکنان رفته رفته خوی رقابتی پیدا کردند. در کنار اینها، خریدهای زمستانی هم بسیار مهم بود؛ به‌طوری که عیسی آل‌کثیر، اوستون اورونوف و عبدالکریم حسن حسابی به کار تیم آمدند و حتی محمد خدابنده‌لو هم به سهم خودش به پرسپولیس کمک کرد.
در جریان مسابقات هم لحظات تعیین‌کننده‌ای بود که قرمزها توانستند خودشان را به جام نزدیک کنند. بزرگ‌ترین این موقعیت‌ها، قطعا بازی با استقلال خوزستان بود؛ جایی که پرسپولیس برای نخستین بار در طول تاریخ توانست از شکست ۳برصفر پیروزی بسازد و این فصل را ماندگارتر کند. خود بازیکنان تیم می‌گویند در رختکن دور هم جمع شده‌اند و نتیجه گرفته‌اند حالا که باخته‌اند، نیمه دوم را فقط باید برای جلوگیری از آبروریزی نزد هواداران به زمین بروند. حاصل آن رویکرد، کامبک جانانه‌ای بود که نه‌تنها بازگشت به آن بازی را میسر کرد، بلکه صدرنشینی و تسهیل دستیابی به جام را در پی آورد. اگرچه فوتبال قابل پیش‌بینی نیست، اما تیمی که آن‌طور کامبک می‌زند و چنین انرژی و شور و شوقی دارد، نمی‌تواند با چیزی غیر از قهرمانی آرام بگیرد.
#پیج رسمی روزنامه گل
