روزنامه گل

آیدا شهبازی - مسابقات لیگ بیست‌وسوم دیروز با برگزاری بازی‌های هفته آخر به پایان رسید و سیمای قهرمان مشخص شد. این مطلب اما قبل از آغاز بازی‌ها نوشته شد؛ مطلبی که نشان می‌دهد چه پرسپولیس جام را بالای سر برده باشد و چه استقلال، به نوعی حق به حق‌دار رسیده. چطور؟ مطلب را بخوانید.

جام حق پرسپولیس بود، چون...

پرسپولیس در حالی با امید بالا به کسب عنوان قهرمانی به ایستگاه پایانی و بازی با مس رفسنجان رسید که سرخپوشان فصل پرماجرا و پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشتند. ابتدای فصل به دلایلی که هرگز به روشنی برشمرده نشد، پرسپولیس کریم باقری را از دست داد؛ یک وزنه بسیار موثر که روابط بین بازیکنان و کادرفنی را تعدیل می‌کرد و تا حدود زیادی ضامن حفظ دیسیپلین در تیم بود. بعدتر بین یحیی گل‌محمدی و رضا درویش، مدیرعامل باشگاه اختلافاتی به وجود آمد که روح هواداران را فرسوده کرد. در این بین دو ستاره بسیار مهم تیم یعنی مرتضی پورعلی‌گنجی و یاسین سلمانی هم به‌شدت آسیب دیدند و فصل را از دست دادند. شاید امروز همه نگاه‌ها به خریدهای زمستانی موثر تیم باشد؛ اما نباید از یاد ببریم که همزمان با جذب این نفرات، میلاد سرلک و محمد عمری هم مشمول خدمت سربازی شدند و سر از ملوان در آوردند؛ اولی بازیکن فیکس تیم بود و دومی یکی از تعویض‌های غالبا موثر. بعدتر خود یحیی گل‌محمدی هم به این نتیجه رسید که دیگر نمی‌تواند به کارش ادامه بدهد و رفت.

در شرایطی که همه منتظر اعلام خبر بازگشت برانکو ایوانکوویچ روی نیمکت سرخ‌پوشان بودند، ناگهان اسم اوسمار ویرا، دستیار یحیی به‌عنوان سرمربی جدید اعلام شد که هم غیرمنتظره بود و هم انتقادات فراوانی را به دنبال آورد. بنابراین وقتی تیمی از همه این مصائب و پیچ‌وخم‌ها عبور کرده و به این نقطه رسیده، قطعا اگر قهرمان شود حقش بوده و لیاقتش را داشته است. سرخ‌پوشان هم‌اکنون از ۲۹بازی ۶۵ امتیاز به دست آورده‌اند که میانگین درخشان ۲.۲۴ امتیاز از هر بازی را نشان می‌دهد. آنها مخصوصا در نیم‌فصل دوم عالی بودند؛ از ۱۴بازی صاحب ۱۱برد، ۲مساوی و یک شکست شدند و در حالی ۲۵گل به ثمر رساندند که هنوز هیچ تیمی در دور برگشت به ۲۰گل زده هم نرسیده است. مخصوصا کام‌بک تاریخی برابر استقلال خوزستان نشان داد این تیم شخصیت و اراده لازم برای تکرار قهرمانی را دارد. به اینها بیفزایید رفتار پاکیزه کادر فنی سرخ‌پوشان را و در نهایت قضاوت کنید که آیا امسال تیمی از آنها شایسته‌تر برای کسب عنوان قهرمانی وجود داشته است یا نه؟

جام حق استقلال بود، چون...

از حواشی خودساخته جواد نکونام برای استقلال که بگذریم، این تیم واقعا شایستگی عنوان قهرمانی را دارد. آبی‌ها تا قبل از بازی پایانی با پیکان ۶۴ امتیاز اندوخته‌اند که اگر فرض را بر پیروزی مقابل پیکان بگذاریم، به ۶۷ می‌رسند که اگر قرار باشد نتوانند جام را بالای سر ببرند یک رکورد عجیب خلق خواهد شد؛ چون در تاریخ لیگ ۱۶ تیمی ایران، تیمی وجود نداشته که با این تعداد امتیاز قهرمان نشود.

ضمن اینکه رکوردهای اعجاب‌انگیز دیگری وجود دارند؛ از جمله کمترین گل خورده، تنها یک شکست در طول فصل و ۱۳برد و ۲تساوی در ۱۵بازی خانگی. شاید انتقادات گسترده‌ای به سبک بازی این فصل آبی‌ها وارد شود؛ اما آنها میانگین امتیازگیری برای قهرمانی را به‌دست آوردند و شاید از بدشانسی‌شان باشد که یک رقیب بسیار آماده اکنون بالای سرشان حضور دارد. اصرار بیش از حد نکونام برای مظلوم بودن استقلال باعث شد تا خیلی‌ها از یادآوری مکرر مشکلات آبی‌ها در ابتدای فصل بیزار شوند؛ اما واقعیت اینجاست که این تیم در قیاس با دیگر مدعیان، آماده‌سازی خوبی نداشت.

ترکیب استقلال چندان پرستاره نبود و بحران‌های متعدد مدیریتی که سبب شد تا فصل را با تغییر سه مدیرعامل به پایان برسانند، همگی از جمله مولفه‌هایی است که با استناد به آن باید اعتراف کرد که آبی‌های پایتخت سزاوار کسب جام بودند. هفته‌ها صدرنشینی تنها بر اثر یک غفلت از بین رفت و این شاید بزرگ‌ترین حسرت هواداران باشد؛ چراکه آنها می‌توانستند با وجود همه این مشکلات بازهم بر بام فوتبال ایران بایستند.