روزنامه گل

مارینا سوری - استقلال در یک نمایش ضعیف و پر انتقاد برابر نساجی به تساوی بدون گل رضایت داد تا در فاصله 2 بازی مانده به پایان لیگ صدرجدول را به پرسپولیس واگذار کند. حتی اگر صحبت و ادعای جواد نکونام و استقلالی ها درباره اشتباهات داوری و یا مهربان بودن او با پرسپولیسی ها در بازی سرخ پوشان با استقلال خوزستان درست باشد و بازهم اگر قبول کنیم که داور سوت هایش اغلب به ضرر استقلال و متمایل به نساجی بود، بازهم چیزی از تقصیر و کوتاهی و اشتباه سرمربی استقلال و کادرفنی اش کم نخواهد شد.

اولین نکته سبک بازی استقلال است. از دقیقه یک تا پایان 5 دقیقه وقت اضافه نیمه دوم آبی ها هیچ برنامه و تمایل و توانی برای حمله و خلق موقعیت روی دروازه نساجی نداشتند. شاید استدلال این باشد که وقتی خبر باخت 3 بر صفر پرسپولیس در نیمه نخست را متوجه شدند تصمیم به انجام یک بازی بدون ریسک گرفته اند.

حتی اگر این استدلال را هم قبول کنیم، اولا چرا در 45 دقیقه نخست که هنوز نتیجه بازی رقیب مشخص نبود استقلال اراده ای از سوی استقلال برای بازی هجومی و گلزنی دیده نمی شد؟ در نیم ساعت پایانی که خبر بازگشت و کامبک پرسپولیس قطعا به گوش نیمکت استقلال رسیده بود چرا بازهم سبک بازی استقلال تغییر چشمگیری نکرد و بازهم تیمی هجومی را شاهد نبودیم که با خیمه زدن روی دروازه نساجی تلاش می کند تا حریف را به توپ ببندد و به گل برسد؟

شاید در جواب این هم باز یک پاسخ تکراری را بشنویم که استقلال تقویت نشد و نسبت به رقبای اصلی اش یعنی پرسپولیس و سپاهان و تراکتور ضعیف تر و ناقص تر و کم مهره تر بسته شده است. این موضوع را هم می پذیریم، اما اسکواد تیمی استقلال نسبت به نساجی هم ضعیف تر است؟ شاید نفرات نیمکت نشین و حتی سکو نشین استقلال در این نساجی فیکس و حتی ستاره شوند، اما کدام مهره تیم قائمشهری در کدام پست از استقلال فعلی که تحت هدایت نکونام قرار دارد ضعیف تر است؟ این موضوع زمانی می توانست قابل قبول باشد که شما بازی مستقیم با رقیب را واگذار کنی یا نتیجه لازم را نگیری. برابر نساجی استقلال از دروازه تا نوک حمله و حتی روی نیمکت یک سر و گردن بالاتر است. در بازی با نساجی حریف آنقدر کم اثر بود که حتی یک ضربه داخل چارچوب استقلال نداشت!

به نظر می رسد واقعیت این است که استقلال با وجود مهره هایی چون ماشاریپوف، رضاوند، جلالی، حردانی، بلانکو، سیلوا، چشمی، سهرابیان، مرادمند، حسین حسینی و... از همان ابتدا هم با هدف گل نخوردن و نباختن وارد میدان شده بود تا اگر شد و فرصتی روی کرنر و اوت و ارسال ها پیش آمد یک گلی هم بزند و با چنگ و دندان از آن دفاع کند. دریافت 3

گل از تیم قعرنشین استقلال خوزستان و نخوردن 3 گل دیگر نشان داد پرسپولیس هم در این روزها برخلاف آن چه که کادرفنی استقلال القا می کند و می گوید آنقدر ها هم چغر و بد بدن نیست، تنها تفاوت این روزهای استقلال و پرسپولیس در تفکرات کادرفنی و در راس آن سرمربی دو تیم است. یکی به هر قیمتی برد می خواهد و برای آن ریسک می کند و تا اینجا شانس هم با او یار بوده تا مزد شجاعت اش را بگیرد و یکی دیگر ترسو و محافظه کار است و به امید یار بودن بخت و همراه بودن اقبال به میدان می رود تا دری به تخته ای بخورد و در لابه لای آن همه دفاعی بازی کردن تیمش به گلی هم برسد. خب اینبار شانس با نکونام و تیمش یار نبود و آنها فقط به اندازه ای که برای بردن تلاش کردند مزد و امتیاز گرفتند؛ تساوی عادلانه ترین نتیجه برای آبی ها بود. شاید نکونام هم اگر منصفانه در خلوت خودش را نقد و بررسی کند به این نتیجه برسد که عملکرد تیمش و آنچه که نمایش گذاشتند فقط سزاوار تساوی بود و خودش هم در اعماق وجودش تساوی تضمین شده را به ریسک 3 امتیاز بازی هجومی ترجیح می دهد. وگرنه این استقلالی که ما در مقاطع مختلف دیده ایم هم مهارت و هم توان و هم مهره هجومی بازی کردن و بردن را دارد. موضوعی که ظاهرا برخلاف اغلب اهالی فوتبال سرمربی و کادرفنی اش اعتقاد چندانی به آن ندارند!